Long Covid en SADS maskeren injectieschade (Peter Pilon)

De volledige definitie van de WHO luidt als volgt: “Een postCovid-19-aandoening komt voor bij personen met een voorgeschiedenis van een waarschijnlijke of bevestigde SARS CoV-2 infectie, meestal ontstaan drie maanden na het begin van Covid-19 met symptomen die minstens twee maanden duren, en niet kunnen worden verklaard door een alternatieve diagnose. Veel voorkomende symptomen zijn vermoeidheid, kortademigheid en cognitieve disfunctie, maar het betreft ook andere klachten die een impact hebben op het dagelijks functioneren. Symptomen kunnen zowel nieuw optreden na aanvankelijk herstel van een acute Covid-19-episode of aanhouden na de acute fase. Symptomen kunnen ook fluctueren of verminderen in de loop van de tijd.” De WHO heeft wel een en ander te verbergen.

Twee fascinerende gerelateerde onderzoeken laten daarentegen zien hoe sterk de mentale gesteldheid invloed heeft op het ervaren van de onderhavige klacht. Door dat niet te onderkennen wordt de overschatting van de problemen aangewakkerd. Een onderzoek, waaraan 189 mensen abonnementn, verricht in het Bethesda-ziekenhuis in Washington, werpt licht op de vermeende symptomatische en klinische uitingen van wat long Covid wordt genoemd. Een Frans  onderzoek, waar 27.000 mensen aan abonnementn, gaf dezelfde conclusies als het Amerikaanse onderzoek. Het doorgemaakt hebben van een Covidinfectie bleek een vrijwel nutteloze voorspeller van ‘long Covid’-symptomen te zijn. Maar ‘de overtuiging dat je Covid hebt gehad’ was een sterke voorspeller van long Covid.
Dit wil niet zeggen dat niemand blijvende gevolgen van Covid heeft. Sommigen zeker wel, want dit geldt voor alle ziekten. Maar het wil zeggen dat de prevalentie niet verschilt van andere kwalen, zoals griep of longontsteking, en dat alle sleutelfactoren en voorspellers wijzen op vooral een mentale in plaats van een lichamelijke oorzaak. Dit is van belang omdat de gezondheidsinstanties er onzinnige en ongegronde beweringen over doen en daardoor onnodig angst zaaien. Zij roepen het syndroom waarschijnlijk in het leven door als het ware een lamp buiten in het donker aan te steken waar de angstigen en zwakken als insecten door worden aangetrokken, en waarmee zij zichzelf beschadigen. Het versterkt het signaal van de charlatans die geregeld opduiken om zulke chronische ‘aandoeningen’ te valideren en te ‘behandelen’. Dit soort sensatiebeluste paniekzaaierij hoort ontegenzeggelijk niet thuis in de volksgezondheid. Het brengt echte schade toe en leidt tot onbruikbare reacties, toeschrijving en risicobeoordeling. Het verhindert ook de identificatie van echte ziektes en de injectieschade.

Dat laatste is een kernaangelegenheid. Het is in alle redelijkheid niet meer mogelijk om te ontkennen dat deze aandoening in het leven is geroepen om de injectieschade te maskeren. Daarmee wordt de volksgezondheid bewust schade gedaan. Het is vanzelfsprekend dat patiënten en hun familieleden uitleg verlangen aangaande langdurige symptomen van falende gezondheid. Men mag in dat verband verwachten dat wat de WHO aandraagt als ‘long Covid’ een lang leven beschoren zal zijn, omdat dit in de gevestigde media niet wordt onderworpen aan enige kritische analyse. Kranten en tv-programma’s mijden zorgvuldig alles wat kan worden uitgelegd als kritiek op het massaal toedienen van wat frauduleus als ‘vaccinatie’ wordt gekwalificeerd.