Vermomde oorlog (Pieter Stuurman)

iteraard moet op weerstand gerekend worden. Zodra het bommen en kogels regent, zal dat onvermijdelijk resulteren in een tegenreactie van de aangevallen partij die zich wil verdedigen. Het is daarom van groot belang dat die partij zo min mogelijk inzicht verkrijgt in de gekozen aanvalsstrategie, zodat ze niet de kans krijgt daarop te anticiperen. Nog beter werkt het als het beoogde doelwit helemaal geen aanval verwacht. Dat geeft de agressor een belangrijk initieel voordeel omdat hij alle tijd had om zich voor te bereiden, terwijl de tegenstander strategisch nog met lege handen staat op het moment van de aanval.
Maar de ultieme aanvalsstrategie zou een aanval zijn die door de tegenstander niet als aanval herkend wordt. Een aanval die andere kenmerken heeft dan de traditionele kenmerken waarmee mensen een oorlogsdaad associëren. Dusdanig anders dat de herkenning ervan uitblijft. Een oorlog zonder bommen en kogels, zonder door de straten marcherende buitenlandse militairen. Een oorlog die weliswaar dezelfde bedoelingen heeft als iedere andere oorlog, namelijk het onderwerpen van een volk of een land, maar die vermomd is als iets anders dan een oorlog. Want wie niet beseft aangevallen te worden, zal het nalaten zich te verdedigen, en is dan makkelijk te onderwerpen.
Een niet-militaire oorlog dus. Een offensief dat zich niet als offensief presenteert maar als defensief tegen een  gefingeerde en onzichtbare gemeenschappelijke vijand. Waardoor de te onderwerpen bevolkingen niet opmerken dat zijzelf het doelwit zijn. Een belangrijk strategisch voordeel daarbij is dat die fictieve vijand niet werkelijk bestaat, en dus ook niet werkelijk verslagen kan worden, waardoor de oorlog net zo lang kan voortduren als het de agressor uitkomt. Tenminste, zolang de aangevallen bevolking blijft geloven in de werkelijkheid van de verzonnen vijand.

Toch komt er onvermijdelijk een moment waarop de werkelijke bedoelingen van de aanval niet langer te verdoezelen zijn. Het moment waarop de bevolking beseft dat zijzelf het object van het offensief is. Dat is het moment van de beslissende slag die de oorlog in het voordeel van de agressor moet laten uitvallen. En dat vereist de inzet van een bijzonder wapen. Dat is het moment waarop het niet langer mogelijk, en ook niet langer nodig is om de werkelijke bedoelingen van de oorlog te verhullen. De bevolkingen zullen dan verslagen zijn, zonder eerder opgemerkt te hebben dat ze überhaupt werden aangevallen.

De inmiddels bijna twee jaar durende oorlog tegen de gehele mensheid, vermomd als strijd tegen een ‘virus’, nadert nu precies dat moment. Het moment van de beslissende slag. Het gekozen wapen is een vernietigingswapen dat minstens zo effectief en dodelijk kan zijn als een kernbom. Het kan net als een bom gericht worden op grote groepen mensen, maar, in tegenstelling tot een bom, ook geselecteerde individuen treffen. Het is een wapen dat inmiddels gedoseerd en gecontroleerd getest is op groepen mensen, en dat al vele slachtoffers gemaakt heeft, maar kleinschalig genoeg is om de aan te vallen partij nog niet collectief te alarmeren. In tegenstelling tot een bom, vereist het ook de medewerking van de beoogde slachtoffers. Niet goedschiks, dan kwaadschiks.
Om de beoogde onderwerping van alle mensen te realiseren, moet het iedereen onmogelijk gemaakt worden om zich tegen het wapen in bescherming te nemen. De meeste mensen geloven nog dat het wapen allesbehalve een aanvalswapen is, maar een middel om ze te beschermen tegen de vijand, en zullen zich er dus vrijwillig aan blootstellen. Maar inmiddels bestaat er een groeiende groep die daar ernstige bedenkingen bij heeft en dat weigert. Een groep die is gaan beseffen dat degenen die zich opwerpen als beschermers, in werkelijkheid de agressors zijn. Om ook hen te dwingen zich bloot te stellen aan het wapen, is het nu tijd voor een volgende strategische stap in de oorlog.