at kan de regering nog doen in haar ‘oorlog tegen het virus’? Minder mensen toestaan op bezoek in elk huishouden? Terug naar de 1,5 m? Gezichtsmaskers bij meer gelegenheden? Wat ik over de maatregelmogelijkheden lees werkt op de lachspieren, ook al is het in- en intreurig. Niets van wat de overheid ons over dit onderwerp voorschotelt heeft enige betekenis zonder de beweeggrond dat wij nog altijd verkeren in een noodsituatie die pandemie heet. Van waar ik zit krijg ik niet de indruk dat dit argument het bredere publiek nog langer kan overtuigen, maar minister Ollongren kwam er onlangs nog mee aanzetten in een Tweede Kamerdebat. Dat alleen al zou op de lachspieren van iedereen een effect moeten hebben.
Vaak komt bij mij de vraag op of de snuggere mensen die ik op de Universiteit van Amsterdam heb gekend, zowel als anderen uit een brede kennissenkring van wie ik niets meer verneem omdat ik de ‘verkeerde kant’ zou zijn opgegaan, nog wel functionerende lachspieren hebben. We weten dat realiteitszin en het aanvoelen van dingen die niet kloppen, niet worden bepaald door opleidingsniveau of afkomst. Maar opleidingsniveau en sociale positie maken het doordringen tot de openbare ruimte waar publieke opinie wordt gemaakt, wel een stuk makkelijker. Nu kunnen we overal in het Westen het gebrek aan ruggengraat en de enorm toegenomen lafheid van het merendeel van de intelligentsia constateren. Mogelijk door hun angst voor het verlies van positie – een enorme bedreiging wanneer zij tegen de voorgeschreven werkelijkheid ingaan – laten velen zich intimideren tot zwijgen bij ontwikkelingen waarover zij voorheen wel degelijk een mond zouden hebben opengedaan. Ik moet daar meteen aan toevoegen dat wij de mogelijke uitzonderingen niet zien, want waar vroeger kranten- en serieuze tijdschriftpagina’s openstonden voor veel geleerde twijfel en kritische analyses, vormt de hedendaagse mediamacht met haar propagandistische berichtgeving en duiding voor deze bevolkingsgroep niet langer een toegankelijke weg om landgenoten te bereiken. Een aantal nummers van Gezond Verstand geleden heb ik op deze plek intellectueel Nederland een gezonken schip genoemd, en een reddende hand uitgestoken naar eventuele drenkelingen. Ik doe dat hier opnieuw.
Het kan toch niet zo zijn dat alle lieden op hoge maatschappelijke posities in de politiek, in de ziekenzorg, op cultuurgebieden met populaire aanhang en in het hoger onderwijs, hun vermogen zijn kwijtgeraakt om onmiskenbare leugens te zien voor wat ze zijn? Wel is veel langs het overgrote merendeel van de bevolking, inclusief de intelligentsia, heengegaan zonder te worden opgemerkt. De ontzagwekkende aantallen sterfgevallen als gevolg van de injecties bijvoorbeeld. Als we specialisten in acht nemen wanneer zij schatten dat officiële instanties die dit moeten bijhouden nog geen tiende deel van de werkelijke gevallen registreren, dan zien we dat bij elkaar opgeteld dat aantal sterfgevallen in de VS, Engeland en de EU komt tot iets van twee miljoen. De media mijden het onderwerp als ware het een levensgevaarlijke hoogspanningskabel. Andere aspecten staren ons meer in het gezicht. Zoals het welbekende feit dat in de Verenigde Staten, met zijn grote verscheidenheid aan covidbeleid, in de deelstaten Florida en Texas, waar weinig of geen van de bekende maatregelen worden toegepast, ook de geringste aantallen covidslachtoffers voorkomen. Dit in tegenstelling tot Californië, dat met zijn fanatieke gouverneur de meest stringente maatregelen heeft getroffen, en daarmee ook de hoogste aantallen slachtoffers produceert. In Nederland hebben we het voorbeeld van Urk, waar slechts een luttel percentage van de bevolking zich heeft laten inspuiten, en waar de beperkende maatregelen nauwelijks of niet gehoorzaamd worden, en waar nauwelijks covidslachtoffers te vinden zijn (wat u over Urk in de krant leest moet u niet geloven).
In dit nummer van Gezond Verstand is over nog meer leugens veel te lezen: over de geopolitieke beweegredenen van president Poetin, over de mogelijkheid dat een jongen in een meisje kan veranderen en omgekeerd, over het energieprobleem, over de vermeende onpartijdigheid van de rechters van het Europese Hof voor de Rechten van de Mens, en over het bestaan van superieure morele principes van de EU. Jammer dat het weer deprimerende beelden bij u oproept, maar u wilt niet voor de gek worden gehouden, en we hopen dat de tekeningen u toch nog tot wat glimlachen kunnen verleiden.
De klimaatleugens zijn van een andere orde van grootte dan de leugens die ik net noemde, en beloven een effect van opnieuw weer een andere orde van grootte te zullen hebben op het voortbestaan van onze beschaving. Die leugens horen bij dat andere complex van gigantische volksverlakkerij, dat voorafging aan de gefabriceerde covidcrisis. Probeer in de geschiedenis voorbeelden te vinden van een gelijksoortige langetermijnhysterie als die van de nog altijd voortdurende klimaatgekte en je stuit op de krankzinnigheid van het hekserijgeloof in het Europa van de middeleeuwen. Terwijl ik dit schrijf begint de grote klimaattop in Glasgow, die wordt voorgesteld als de belangrijkste internationale vergadering sinds de klimaattop in Parijs, toen regeringen zich tot een akkoord lieten verleiden – een onuitvoerbaar klimaatakkoord tenzij men de industriële ondergang van onze samenlevingen wil bewerkstelligen.
Uit alles wat we onderhand weten moeten we concluderen dat zo’n rampzalig resultaat nou juist de bedoeling is. Voor degenen die het verband tussen de covid- en de klimaatcrisis nog niet hebben opgemerkt ligt dat waarschijnlijk nog niet voor de hand. Beide crises behoren tot dezelfde voorgeschreven werkelijkheid. De financieel machtigsten op aarde zijn gaan beseffen dat het kapotmaken van de bestaande maatschappij een voorwaarde is om hun revolutie tot stand te brengen. Zoals Larry Fink – u kunt in dit nummer een artikel over hem vinden – die een voortrekkersrol is gaan vervullen bij het project van digitalisering van economische transacties, waardoor privégeld en -bezit kunnen worden afgeschaft. Momenteel worden ‘groene’ financiële instrumenten gelanceerd, en plannen van pensioen en beleggingsfondsen omgebogen naar ‘groene’ projecten waaruit Wall Street denkt veel winst te kunnen halen. De oprichting van deze ‘groene obligaties’ gaat hand in hand met de mechanismen die nu in de trans-Atlantische landen worden geïmplementeerd om de volgende keer biljoenen dollars te stelen van pensioenfondsen en beleggingsfondsen.
Alomtegenwoordige leugens scheppen massa’s die zichzelf voor de gek gaan houden. Dat is nu te zien aan de bevolkingsgroepen die denken dat over de hele wereld verspreide parken met ontelbare windmolens en zonnepanelen als vervanging voor fossiele brandstofenergiebronnen, op de een of andere manier de ineenstorting van industriële capaciteit zullen tegenhouden, zodat normaal menselijk leven kan blijven bestaan.
Het is leerzaam om even terug te gaan naar een eerdere fase in de geschiedenis van de huidige oligarchie, en naar hun voorlopers, zoals we in Gezond Verstand al eerder hebben gedaan, vooral aangaande het gedachtegoed van de Rockefellerclan. In verband met moedwillige economische vernietiging is de door de Rockefellers betaalde Club van Rome interessant. Deze begon zich in de jaren zeventig te buigen over de noodzaak om industriële groei en mondiale bevolkingsgroei een halt toe te roepen. In 1972 publiceerde deze groep activisten de zeer serieus genomen The Limits to Growth-studie. De auteur daarvan, Dennis Meadows, mocht in 2009 in Tokio de Japan Prize in ontvangst nemen. Na een persbriefing bij deze gelegenheid kreeg ik de kans met deze vriendelijke technocraat te praten over het feit dat zijn destijds gedane voorspellingen over wat er binnen 10 jaar zou gaan gebeuren vanwege overbevolking en industriële groei, na 37 jaar nog geen werkelijkheid waren geworden. Zijn veelzeggende antwoord was dat zulks het gevolg was van de nog onderontwikkelde computerprogramma’s waarmee hij in de jaren zeventig die toekomstvoorspellingen moest doen. Beroemdheden kunnen dus nog lang met prijzen worden beloond voor hun uitspraken over de toekomst, zonder dat ze aan het algemene publiek hoeven uit te leggen dat die uitspraken niet klopten.
De technocratische tirannen van nu die de machtsgreep over ons uitvoeren, werken, zoals we al vaak in covid- en klimaatveranderingverband hebben kunnen zien, met computermodellen die voorspellen wat die tirannen voorspeld willen zien. In dat verband gaat het meestal om wat zij willen beperken: bevolkingsgroei, industriële uitbreiding, maatschappelijke bewegingsvrijheid, en onze welvaart. Met ombuigingen van investeringsstromen naar de ‘groene’ doelen lijken zij daar nu als nooit tevoren groot succes te zullen gaan boeken.
De omvang en groei van de wereldbevolking is een obsessie gebleven voor de ultramultimiljardairs. Bill Gates heeft er vaak opmerkingen over gemaakt, en gezegd dat met twee miljard zielen minder de wereld een stuk beter af zou zijn. We kunnen in dit verband niet de obsessie van de huidige oligarchie met de eugeneticabeweging negeren. Deze uit de vroege twintigste eeuw daterende beweging kwam in diskrediet na de verschrikkingen van nazi-Duitsland tijdens de Tweede Wereldoorlog. Allerlei denkbeelden die daarbij horen zijn na die systematische moordpartijen, waarvan verstandelijk en lichamelijk gehandicapten het slachtoffer waren, en de medische experimenten in de concentratiekampen, nooit verdwenen maar gingen een ondergronds bestaan leiden.
Een paar miljoen doden als gevolg van injectiebijwerkingen komt tot nog toe natuurlijk niet in de buurt van de twee miljard waarmee Bill Gates heeft gezegd dat hij de mensheid zou willen reduceren. Maar nu is al duidelijk wat andere bijverschijnselen doen met bijvoorbeeld de eierstokken van vruchtbare vrouwen, en immuunsystemen die onklaar worden gemaakt. We kunnen nu al rekenen op minder geboortes en kortere levensverwachtingen.
De tirannen van nu zijn niet menslievend. Het transhumanisme, de volgende stap in de evolutie van homo sapiens, waarover het World Economic Forum en andere oligarchen het steeds hebben, komt neer op een ontkenning van menselijke waardigheid.
De astronomisch rijken en hun technocratische gevolg zien ons als objecten waarmee mag worden geëxperimenteerd, op maatschappelijk zowel als lichamelijk gebied. Hun handelen is experimenteel, niet ideologisch. Wat ik hoor over de behandeling in ziekenhuizen, ook in Nederland, lijkt daarbij te passen. Die hebben veel weggekregen van gevangenissen, met protocollen waarbij patiënten niet meer worden beschouwd als mensen die genezen moeten worden. Waar de covidleugens overheersen verplichten de protocollen artsen en verpleging zich te houden aan schadelijke voorschriften. En, zoals wij meerdere malen in Gezond Verstand hebben kunnen constateren, de ongelukkigen die in ziekenhuizen terechtkomen worden daardoor niet behandeld met bestaande levensreddende medicijnen, maar met levensbedreigende middelen.
Gezond Verstand nummer 28