Bert Nagelvoort
Dit citaat komt uit de Britse animatiefilm Chicken Run (2000). Deze film kun je als metafoor beschouwen voor de doorlopende animatiefilm waarin wij terechtgekomen zijn. Animatiefilms zijn dus niet alleen voor kinderen leuk, maar ze bieden ons als volwassenen tevens een spiegel op onze werkelijkheid door de onderliggende humor en grappen. En een grap is een heel serieus ding, wist Winston Churchill ons al te vertellen.
n de film hebben mijnheer en mevrouw Tweedy een kippenboerderij met een uiterst streng regime, omheind door hoge hekken en nauwkeurige metingen van de eierproductie per kip. Levert een kip te weinig eieren, dan wordt het beestje geslacht. De kippen onderling weten dit en zij delen onderling hun eieren om iedereen die deel uitmaakt van het systeem te redden, of liever gezegd in het systeem te houden.
De kippenboerderij levert te weinig op en mevrouw Tweedy is “doodziek en moe van het maken van minuscule winsten” en zint op verandering. Die verandering zoekt zij in het implementeren van een nieuw systeem om de winst te verhogen, dat haar uiteindelijk rijk zal maken. Maar de kippen hebben zo hun eigen plannen, althans één van de kippen krijgt in de gaten welk systeem eraan komt en wil haar vrijheid tegemoet. De meeste kippen zien geen gevaar maar helpen haar wel, hoewel ze eigenlijk denken dat het zo’n vaart niet zal lopen.
Wat volgt is anderhalf uur vermaak met diverse hilarische pogingen om de vrijheid tegemoet te vliegen. Uiteindelijk slagen de kippen erin hun vrijheid te winnen en leven ze nog lang en gelukkig.
Maar goed, hier gaat het om een animatiefilm, die het probleem in anderhalf uur tijd oplost. Wij zitten al anderhalf jaar in een doorlopende animatiefilm die zich voorlopig nog niet in de richting van een einde beweegt. Het is dus een goed moment om op zoek te gaan naar de spiegel die Chicken Run ons voorhoudt.
Als metafoor zijn wij als bevolking de kippen op de kippenboerderij van mijnheer en mevrouw Tweedy. Evenals de kippen in de film vindt een deel van de bevolking alle veranderingen wel best en accepteert veel problemen de verregaande test- en controlemaatschappij. Ondanks dat de praktijk anders uitwijst, blijven zij geloven in de goede intenties van de boerderijhouders/regeringsleiders. Ook wij hebben een klein groepje dat de invoer van deze wereldhervormende dwang doorziet en vecht voor haar vrijheid. Die vrijheid is niet goedkoop en door de eeuwen heen telkens opnieuw bevochten.
In onze wereld is de rationele aanpak van de eierproductie de aanpak van de ‘coronapandemie’. Bij ons wordt hieraan vormgegeven door grote organisaties, zoals banken, verzekeraars en telecombedrijven, waarbij rationele en economische principes leidend zijn.
Wij zien het hier in Nederland in de verkokering van de aansturing in de vorm van adviezen van het Outbreak Management Team (OMT) aan het kabinet. Deze kleine kring van voornamelijk microbiologen houdt het gezelschap dan ook beperkt door structureel invloeden van bijvoorbeeld economen, sociologen en psychologen te dwarsbomen. Het leidt tot oplossingen die vanuit een microbioloog te begrijpen zijn, maar niet vanuit andere disciplines die zich bezighouden met het welzijn van de mens.
Computermodellen met potentieel extreme uitkomsten zijn hierin sturend en leveren de basis voor de aanpak van de ‘pandemie’. Zij legitimeren de draconische coronamaatregelen. Rationaliteit maakt de wereld maakbaar en levert een exacte voorspelling van wat ‘het virus’ gaat doen. Dat de werkelijkheid anders laat zien, doet er niet toe, rationaliteit zal overwinnen en dit levert de tunnelvisie op van maar één oplossing, één werkwijze en één denkwijze. Wat volgt zijn uitgebreide voorschriften, gedetailleerde richtlijnen en minutieus uitgestippelde maatregelen, en een cijfermatige aansturing op dagbasis!
Het is bijzonder eigenaardig dat men in een wereldwijde crisis, een globale pandemie die nauwelijks te beteugelen zou zijn, ruimte vindt om de aantallen zó precies weer te geven. Wat die aantallen dan ook mogen zijn: doden, besmettingen, ongeïnjecteerden, getesten, aantallen QR-codes, IC-bedden, Boa’s, geïnjecteerden, ziekenhuisopnames, corona-reproductiegetal, kwetsbare groepen, virusdeeltjes in rioolwater, downloads van de coronaMeldapp, thuiswonende 70-plussers, coronavarianten, uitgeschreven boetes en zo voort, en zo verder. Noem een potentieel meetbaar gegeven en er hangt een onmogelijk exact getal aan.
Hierdoor ontstaat coronafundamentalisme bij zowel de machthebbers, de uitvoerders als de bevolking, allen gefixeerd op de cijfers als dagkoersen. Als deze dagelijkse cijfersoep al iets oplevert, is het een vervreemding van de werkelijkheid. De zogenaamde realiteit is een afspiegeling van de cijfers op het scherm, terwijl de werkelijkheid een volstrekt ander beeld laat zien.
Degenen die de werkelijkheid anders zien en verwoorden, vallen scheldwoorden ten deel. Anti-vaxxer, wappie of corona-ontkenner zijn ingeburgerde begrippen geworden en doen geen recht aan de tijd die de critici besteden aan het bestuderen van de inhoud en gevolgen van de injecties en de consequenties van de maatregelen, en die het gevaar inzien van de invoering van een controlemaatschappij. De minister van Volksgezondheid Welzijn en Sport is een hoofdaanklager geworden die op de staatspropagandatelevisie andersdenkenden in de hoek zet.
Door de dagelijkse presentatie van allerhande getallen in de media gelooft een grote groep mensen in de heilige graal van de voorgestelde maatregelen die ‘het virus’ moeten laten verdwijnen. Het levert op wereldwijde schaal bizarre taferelen op, zoals het zero-covid beleid in Australië en de implementatie van een injectiedictatuur in Canada. De gevolgen voor de bevolking zijn bijzaak geworden, die zijn er alleen nog om het systeem te voeden met hun energie.
Het resultaat is een samenleving die zucht onder de gevolgen van de steeds strengere maatregelen die bijna als satire te bestempelen zouden zijn, als het geen bittere ernst was. Denk aan de recente invoering van een coronatoegangsbewijs dat gezonde mensen weerhoudt van het bezoeken van culturele evenementen en de horeca. Denk aan verplicht testen zonder klachten, injecteren in gezonde lijven en invoering van een niet-medisch en niet-werkend mondmasker. Iedereen weet het, het staat zelfs op de verpakking, maar bijna iedereen droeg (en een enkeling nog steeds) vrijwillig het symbool van de zwijgplicht.
De grote verliezer in deze ‘pandemie’ is het vakmanschap, dat is ten grave gedragen. Niet alleen in de gezondheidszorg, maar ook in de horeca, ondernemingen en de politiek. Vakmanschap is geen vereiste meer in deze tijd. De enige vereiste is meetbaar buigen. Zelfs in de zogenaamd grootste gezondheidscrisis van de afgelopen en deze eeuw worden artsen en verpleegkundigen ontslagen omdat ze niet dubbel geïnjecteerd zijn. Zij, en de zorgbehoeftigen, worden geofferd voor het steeds verder uitdijende injectie-evangelie. Iedere avond wordt er opnieuw rechtgesproken door coronadominees in de talkshows op TV. Het resultaat van dit alles is vervreemding, en dit verklaart (deels) waarom er geen einde komt aan de bizarre en veelal hypocriete maatregelen en verhalen. Er zit geen logica, geen nuchter verstand en geen echte vakkennis meer in, en dus zit er geen rem op en de coronatrein dendert ongehinderd voort.
Gebrek aan vakmanschap en minimale kennis over een onderwerp is geen enkele belemmering tot het uitvoeren van een functie in de corona-organisatie. De minister van VWS is betekenisloos als vakman, maar gekozen op politieke kleur en bereidheid instructies te volgen. PCR-testen worden uitgevoerd door omgeschoolde personen die in andere beroepsgroepen geen emplooi meer kunnen vinden. Bij de PCR-testen ontbreken tevens de klinische vervolgonderzoeken door een KNO-arts. Enkel het meetresultaat volstaat om het beleid op te baseren.
De vraag is: hoe lang accepteert de bevolking de eindeloze maalstroom aan (nieuwe) maatregelen en voorschriften nog? De inmiddels verweesde bevolking krijgt als enige oplossing nog meer regels, nog meer procedures, nog meer injecties, meer… meer… meer… Al dat meer leidt tot een totalitair systeem van regels en deze dwangneurose zal een ongekende hoeveelheid nevenschade opleveren. Het eindpunt is bekend: de macht en controle bij een klein clubje mensen, afgedwongen door de ‘Great Reset’, met de bevolking als gemakkelijk vervangbaar onderdeel van een intensieve menshouderij.
“Mijnheer Tweedy, wat doet die kip buiten het hek? Regel het, NU! Geen kip zal ontsnappen van de kippenboerderij.”
De spiegel die deze film ons biedt is de vraag of de bevolking zich gemakkelijk gewonnen geeft en braaf binnen het hekwerk blijft of zullen vechten voor hun vrijheid. Het liefst met een herwaardering van vakmanschap in de instituties, maar vooral met een bevolking die zich weer met elkaar verbindt. Geef vooral mevrouw Tweedy geen gelijk met haar antwoord aan mijnheer Tweedy:
“Meneer Tweedy, die kippen zijn de stomste wezens op aarde. Die bedenken niks, die plannen niks en zijn NIET georganiseerd!”.
Gezond Verstand nummer 27