Karel van Wolferen
n de lente van vorig jaar werd door topadviseurs van onze regering gezegd dat de mondkapjes nutteloos waren, en toen werd het dragen ervan in de herfst toch wel een verplichting voor mensen die zich in supermarkten en andere openbare ruimtes begaven. In de VS ging het net zo. Over de lockdowns zijn door vertegenwoordigers van de WHO ook heel onsympathieke dingen gezegd, als zouden zij een gezondheidscrisis eerder op gang helpen dan tegenhouden. Genoemde uitspraken die geheel in tegenspraak zijn met de officiële uitleg voor de samenlevingvernielende maatregelen, komen dus uit dezelfde kringen die de vernielende maatregelen in kwestie bedenken. Die tegenspraak is uiteraard gelijkluidend aan de waarschuwingen van specialisten die zich geen zorgen hoeven te maken over ontslag, en geen eeuwige trouw aan de programma’s van Klaus Schwab hebben gezworen.
De ondermijning van hun eigen uitleg door de functionarissen die het over de noodzaak voor de beperkingen voor het zeggen hebben, verandert niets aan de beperkingen zelf. Alles gaat gewoon door. Je mag wel zeggen dat het doordendert. Op de middelbare scholen die deze weken weer tieners toelaten wordt opnieuw kindermishandeling gepleegd met de verplichting voor het dragen van gehoorzaamheidsmaskers. De nieuwsberichten vandaag drammen door over besmettingen en nieuwe varianten die op geen manier zijn te onderscheiden en te meten wanneer mensen niet echt ziek worden. Verder mag men hervatte lockdownmaatregelen verwachten, want de injecties van de afgelopen maanden zullen ongetwijfeld zorgen voor nog veel meer sterfgevallen en levensbedreigende aandoeningen die met de nieuwste volksverlakkerij kunnen worden uitgelegd als het gevolg van de deltavariant, of wie weet een gammavariant of wie weet Covid-21 of iets anders onzinnigs.
Mensen die zijn gaan beseffen dat dit niet pluis is nemen in aantal toe, maar dat maakt ook niets uit. Dat heeft te maken met het bijzondere fenomeen van de voorgeschreven werkelijkheid. U moet begrijpen hoe sterk die is, sterker dan alle ondermijnende redeneringen bij elkaar. Zelfs sterker dan de ontkennende redeneringen bij elkaar van dezelfde mensen die de voorgeschreven werkelijkheid hebben ontworpen. Want de voorgeschreven werkelijkheid leidt een eigen bestaan, losgekoppeld van individuele waarneming en logica. Om het beter te zien moeten we dit onderscheiden van de kenmerken van een officieel verhaal. Men sprak al heel veel langer over ‘het officiële verhaal’. Dat deed ik ook. Officiële verhalen zijn er in de geschiedenis te over geweest. Die brengen uitleg van dingen overeenkomstig met hoe de machtigen in een land willen dat we de dingen zien. Het wordt de laatste tijd ook vaak ‘het narratief’ genoemd, een term die van het taalgebruik van Amerikaanse dissidenten is afgekeken. Maar met het gefingeerde pandemiebedrog als klap op de vuurpijl van het bedrog over de ‘aanslagen’ van 11 september bedacht ik me dat ‘officieel verhaal’ niet meer weergaf wat ik wilde zeggen.
In de westerse democratieën is per 11 september het allesomvattende officiele verhaal over onze situatie veranderd in een verhaal dat de kwaliteit van een gebod heeft gekregen. Er is een onvermijdelijke verplichting bijgekomen. We kunnen eigenlijk vrij makkelijk het verschil zien tussen een officieel verhaal en de voorgeschreven werkelijkheid. Ze hebben natuurlijk op een directe manier te maken met ons sociale leven. Dan moeten we van hun verschil iets merken door te zien hoe onze maatschappelijke omgeving reageert wanneer we de uitleg die in deze verhalen zit, aanvechten. Met het niet trouw blijven aan een officieel verhaal zal je kennissenkring hoogstens een paar koppen kleiner worden. Daarentegen zal afwijking van de voorgeschreven werkelijkheid je het verlies van een groot deel van je vrienden gaan kosten, aan vrede thuis een eind maken, en zelfs een bedreiging kunnen vormen voor je huwelijk. De vriendelijkste manier waarop afvalligen door de kranten van nu worden bejegend is om hen te omschrijven als levend in een “bubbel met hun eigen werkelijkheid”.
Totalitaire staten onderscheiden zich van simpele dictaturen, althans in het begin, door zich te consolideren met voorgeschreven verhalen. Na verloop van tijd hoeft men daar dan niet eens meer in te geloven. Ik heb me laten vertellen door mensen die er woonden dat het in Rusland lang voor Gorbatsjov moeilijk was om een overtuigde marxist-leninist tegen te komen. Het voorgeschreven verhaal dient tenslotte voornamelijk voor het afdwingen van gehoorzaamheid, het aanvaarden van een onwrikbare overmacht. Totalitaire regimes hopen natuurlijk wel dat iets van geloof in wat ze zeggen blijft doorwerken, maar de ervaring heeft geleerd dat na nog meer tijd hen ook dat nauwelijks lijkt te kunnen schelen. Na anderhalve jaar van de totalitaire machtsgreep, zitten wij natuurlijk nog lang niet in die geavanceerde fase.
De voorgeschreven werkelijkheid is altijd een onontkoombare barrière tegen discussie of onderhandelen met de machtselite. Wat vandaag inderdaad opvalt is het absurde van de redelijkheid waarmee landgenoten toch blijven doorgaan met praten over wat de regering “zou moeten doen”. Ze zijn op een redelijke manier tegen het beleid. Veel van de interviews die je ziet op de alternatieve mediakanalen gaan nog uit van een vanzelfsprekende redelijkheid waarmee alles, dus ook de vijand, moet worden benaderd. Stilzwijgend wordt hier gedacht dat we de demissionaire minister-presidenten zijn gezondheidsfunctionarissen door onze logische uiteenzettingen en het aanvoeren van enorme hoeveelheden bewijslast, nog tot andere gedachten kunnen brengen en daarmee ook tot een ander beleid. Maar die impliciete veronderstelling gaat voorbij aan het feit dat onze regeerders vastzitten aan een voorgeschreven werkelijkheid.
Ze kunnen om die eenvoudige reden niet anders doen dan wat ze doen. We konden daar even een glimp van opvangen toen Hugo de Jonge uitlegde waarom het voor hem nodig was om een wet erdoor te duwen waarbij het virus – dat tot dan toe geen oversterfte had veroorzaakt – toch werd ingedeeld als een klasse A-pathogeen, naast cholera, ebola, enz. Dat moest vanwege de noodzaak om de maatregelen te rechtvaardigen. De maatregelennoodzaak is een onderdeel van de voorgeschreven werkelijkheid.
Zijn de regeerders van de voorgeschreven werkelijkheid los te weken? Ik weet het niet, maar het zal heel veel meer vereisen dan wat tot nu toe is geprobeerd. Geloven ze het zelf? Dat wordt mij vaak gevraagd, en vraag ik mijzelf ook af. De meesten aan de top niet, zo neem ik aan. Maar bij velen die daaronder in de uitvoering zitten is die vraag niet zo relevant. Er bestaat een traditie in meerdere religieuze genootschappen of kringen van sterk activistische politici om te denken dat een wenselijk doel in sommige gevallen alle middelen heiligt om het te bereiken. Bedrog dient dan een hogere waarheid. De totalitaire aanpak van mondiale technocratische controle gehoorzaamt een groots schema waar al decennia aan is gewerkt onder een vaandel van wereldverbetering. Er moet heel wat gebeuren om een betere wereld te krijgen, en er zijn heel wat mensen die nobele leugens voor dat doel toelaatbaar vinden. Het gaat om de welbekende historische noodzakelijkheid die je tegenkomt in sommige politieke geloofsrichtingen. De noodzaak voor wereldverbetering is een zo goed als verplicht geloofsartikel bij de VN-instanties die zijn gedirigeerd om zich aan te sluiten bij de duurzame ontwikkelingsdoelstellingen waarover de Davoskringen rondom Klaus Schwab niet uitgepraat raken.
Ik heb in een kwart eeuw van verslaggeving over nationale en internationale problemen in Oost-Azië kennis kunnen maken met aardig wat lieden die voor deze merkwaardige aanhangsels van de Verenigde Naties werken. Onder hen vind je Klaver- en Jetten-achtige idealisten, die goed kunnen doorslaan, en een nog groter aantal uitzonderlijk goedbetaalde opportunisten die zonder de algemeen menslievende ontwikkelingskrachtpatserij geen carrière zouden kunnen maken. Veel daarvan is nu in handen van de multimiljardaire oligarchie die zich niet voor het voorgeschreven verhaal hoeft te interesseren, zolang het helpt hun macht te vergroten.
De door de kunstmatige virushysterie en klimaathysterie ontstane crisis in grote delen van de wereld stelt nu in de eerste plaats een vooraanstaande categorie onder de deelnemers van de machtsgreep in staat om de grootste revolutie aller tijden te bewerkstelligen. Dat denken zij althans. Die categorie is wat ik de financiële opperheren noem. Hun wereld bevindt zich in een spoedeisende hulptoestand. De centrale bankiers, de top investeringsfirma’s en allerhande andere financiële instellingen bevinden zich al jaren aan de rand van wat zij zelf zien als een afgrond. Het internationale financiële stelsel staat op het punt van instorten. Deze machtigste managers die de wereld ooit heeft gekend kunnen niet anders dan met een voorgeschreven werkelijkheid proberen om liefst het merendeel van de wereldbevolking digitaal te registreren, en zodoende de financiële risico’s veroorzaakt door normaal menselijk economisch gedrag te minimaliseren en misschien te verwijderen.
Ik weet het: het klinkt krankzinnig en ongeloofwaardig. We kunnen er niet bij. Maar na het lezen van een aantal artikelen, verderop in dit blad, wordt het misschien geloofwaardiger.
Volg Gezond Verstand via:
Telegram: https://t.me/gezond_verstand
Facebook: https://www.facebook.com/StichtingGezondVerstand/
Twitter: https://twitter.com/_GezondVerstand
LinkedIn: https://www.linkedin.com/company/stichting-gezond-verstand/
Instagram: https://www.instagram.com/gezondverstand.eu/
Kijk/beluister Gezond Verstand via:
YouTube: https://www.youtube.com/c/stichtinggezondverstand
Spotify: https://open.spotify.com/show/7J42HUFoHpr7vCCy63jDjz?si=193440649f3e4d96
Soundcloud: https://soundcloud.com/gezond-verstand