Nieuw veiligheidsbeleid VS; begin van breuk met NAVO

De stad Zaporizja ligt aan de rivier de Dnjepr, ten zuiden van de stad buigt deze rivier naar het westen af en vormt vooralsnog een grens tussen het Russische en het Oekraïense territorium. Ten zuidwesten van de stad ligt de veelbesproken kerncentrale Zaporozjë. In Donbas is het beeld minstens zo dramatisch. De Oekraïense legertop lijdt zulke massale verliezen dat elitebrigades in vruchteloze tegenaanvallen zijn opgebrand en dat de resterende manschappen vaak tot het uiterste doorvechten, omdat ze van Kiev het bevel krijgen zich niet over te geven, ook wanneer omsingeling volledig is. De Russen zouden intussen meerdere nieuwe ‘ketels’ (volledige omsingeling) vormen, waardoor duizenden Oekraïense militairen afgesneden raken van voorraden, leveringen die nu soms uitsluitend nog via drones plaatsvinden en daardoor steeds onbetrouwbaarder worden.

De Europese leiders hebben geen enkele binding meer met de werkelijkheid. De corruptie in de politieke top is van een ongekend niveau, daarom moet de oorlog zo lang mogelijk blijven duren. Ursula von der Leyen gedraagt zich als een dictator die aanstuurt op een compleet bankroet van Europa, met uitgeholde retoriek over democratie, die in feite allang is afgeschaft. Zelenski heeft in eerste instantie alle voorstellen tot concessies categorisch afgewezen, ook de concessies die draaiden om gedeeltelijke terugtrekking of het opgeven van grondgebied. Op 10 december jl. heeft Zelenski zich echter bereid verklaard verkiezingen te gaan houden, mits de VS en Europa ervoor zorgen dat deze verkiezingen veilig kunnen verlopen. De Amerikanen, die beseffen dat Rusland qua onderhandelingspositie aan het stuur zit, moeten eerst Kiev rond de tafel zien te krijgen voor serieuze besprekingen, iets wat tot dusver niet is gelukt.

Europa draagt ondertussen bij aan het bestendigen van het surrealisme door Zelenski aan te moedigen om op maximale doelen te blijven inzetten, waaronder een toekomstig NAVO-lidmaatschap, iets dat in Russische ogen volledig onbespreekbaar is. Tegen deze achtergrond is de politieke elite van Europa en Kiev compleet wereldvreemd. Intussen heeft de westerse druk op Rusland geen enkel effect meer; zowel China als India weigeren zich tegen Moskou te laten gebruiken, en de sancties hebben ook hun doel gemist. Zo ontstaat het beeld van een conflict dat zijn beslissende fase nadert, niet omdat er een onderhandelde vrede in zicht is, maar omdat de militaire balans zó sterk is doorgeslagen dat men zowel qua tijd als wat betreft aanvoer van nieuwe manschappen aan Oekraïense zijde praktisch geen kant meer op kan. Terwijl de situatie aan het front steeds sneller verslechtert, blijft de diplomatie hangen in posities die de werkelijkheid negeren, waardoor het risico groeit dat de uiteindelijke ineenstorting van de Oekraïense verdediging abrupt en chaotisch zal verlopen. In die zin toont de huidige fase van de oorlog niet alleen de militaire uitputting van Oekraïne, maar ook de uitputting van Europa op alle vlakken.

De huidige situatie in Venezuela wordt gekenmerkt door een explosieve mix van geopolitieke druk, interne verzwakking en een internationale financiële orde die het land niet alleen isoleert, maar het ook inzet als speelbal in bredere machtsconflicten. Terwijl Washington steeds openlijker flirt met de gedachte aan een interventie – zogenaamd gerechtvaardigd door het grensconflict met Guyana en het narratief van de narcostaat – ontstaat een gevaarlijke dynamiek. Dit narratief legitimeert de militaire druk, maar verhult de diepere wortels van de crisis, namelijk jarenlange sancties, economische verstikking en een structurele afhankelijkheid van internationale geldstromen die zorgvuldig worden beheerd en gemanipuleerd door de westerse financiële centra.

Een cruciale maar zelden benoemde factor in dit geheel is de rol van de City of London. Dit financiële machtscentrum, dat al eeuwenlang fungeert als zenuwknoop van offshore geldstromen, belastingparadijzen en schimmige financiële structuren, vormt een essentieel kanaal voor de wereldwijde drugseconomie en de gigantische hoeveelheden duistere geldstromen die daarmee gepaard gaan. Venezuela is daar geen uitzondering op. Het land is uitgegroeid tot een belangrijke schakel in de internationale narcotica-infrastructuur, niet louter omdat criminele netwerken er floreren, maar omdat de financiële eindbestemmingen van die drugsgelden zich bevinden in Londense en Brits-Caribische jurisdicties. Het Maduro-regime wordt in deze context niet alleen gezien als een autoritaire macht die zijn eigen bevolking onderdrukt, maar ook als het uitvoerend onderdeel van een bredere narco-financiële architectuur, waarbij de City of London een sleutelrol speelt in het witwassen, verplaatsen en beschermen van de enorme kapitaalstromen die via Latijns-Amerika lopen.

Dit maakt de crisis in Venezuela tot veel meer dan een regionaal probleem. De verwoestende hyperinflatie, de massale emigratie, problemen met de olie-industrie en het wegvallen van basisdiensten zijn onlosmakelijk verbonden met een internationale financiële orde die enerzijds Venezuela economisch wurgt en anderzijds profiteert van de illegale geldstromen die zich door dezelfde regio bewegen. Sinds het nationaliseren en politiseren van het staatsoliebedrijf is de technische expertise met betrekking tot olieproductie grotendeels verdwenen. Tienduizenden ervaren ingenieurs en managers werden vervangen door loyale, maar vaak ongeschoolde partijgetrouwen. Terwijl Washington spreekt over het bestrijden van narcoterrorisme, blijft het fundament van dit systeem, met zijn offshore netwerken, Britse banken en zwartgeldstructuren, onbenoemd in de reguliere media. De Amerikaanse militaire aanwezigheid in de Cariben en de recente aanvallen op drugstransporten moeten niet alleen worden gezien als acties tegen kartels, maar ook als pogingen om de digitale en financiële sporen van deze netwerken bloot te leggen. Dat is tevens een belangrijke reden voor het vliegdekschip dat voor de kust ligt, dat mede dient om inlichtingen te verzamelen.

In Caracas, hoofdstad van Venezuela, versterkt deze internationale druk de autoritaire tendensen van de regering-Maduro. Sancties en economische isolatie hebben eerder geleid tot consolidatie van de macht dan tot hervorming. De oppositie wordt onderdrukt, de media gemuilkorfd en verkiezingen worden gemanipuleerd. Tegelijkertijd wordt nationalistische retoriek ingezet om de buitenlandse dreiging te pareren, wat de kans op escalatie rond de grens met Guyana alleen maar vergroot. Voor de bevolking betekent dit een dagelijks gevecht tegen schaarste, repressie en een economie die grotendeels draait op informele en illegale structuren. Daarom vormt Venezuela vandaag een brandpunt van meerdere overlappende conflicten, een humanitaire crisis, een geopolitieke confrontatie in de Amerikaanse achtertuin, en een financieel schaduwspel waarin de City of London een centrale rol speelt.

Het recente bezoek van Vladimir Poetin aan India, waarbij hij samen met premier Modi in dezelfde auto zat, zonder tolk, is een krachtig signaal van vertrouwelijkheid tussen de beide leiders. Zo’n informeel, direct gesprek – vrij van diplomatieke intermediairs – duidt op een relatie die verder reikt dan alleen geopolitieke noodzaak: het wijst op een zeer amicale verstandhouding, waarin strategische belangen soepel kunnen worden besproken. Voor Rusland, dat door de westerse sancties sterk beperkt is in zijn logistieke en maritieme toegang, is India een belangrijke partner, die zowel economisch als militair ruimte biedt. Het idee van een warmwaterhaven is van immens belang. India fungeert als een stabiel logistiek en politiek ankerpunt voor Russische belangen in Azië. Intussen groeit ook de militaire samenwerking uit tot een bastion van een omvang en technologische diepgang dat zijn weerga in de regio nauwelijks kent, met gezamenlijke oefeningen, wapenontwikkeling en een interoperabiliteit die Moskou waardevolle alternatieven biedt voor de verloren westerse connecties.