Het Britse machtssysteem verliest zijn greep

Wanneer de demografische strategieën, die Europa de afgelopen decennia hebben hervormd, bekeken worden ziet u dat de lijnen ver terug lopen. De ideeën achter bevolkingsvervanging zijn geen modern fenomeen, maar een erfenis van diezelfde Britten. In de tijd van koloniale expansie werden bevolkingen doelbewust verplaatst of gemengd om stabiliteit, gehoorzaamheid en economische efficiëntie af te dwingen. De migratie van de Ieren naar Amerika en Australië, de invoer van Indiase contractarbeiders naar het Caribisch gebied, het bevolken van Canada en Nieuw-Zeeland met loyale onderdanen. Het waren allemaal geen toevallige bewegingen, maar bewust ingezette instrumenten. Dat deze praktijk later een academisch jasje kreeg via Malthus, de Fabian Society en de London School of Economics, bevestigt hoe diep migratie als machtsmiddel verankerd zit in het Britse denkkader. Deze eeuwenoude logica is opgenomen in het multilaterale bestuur van vandaag. Termen als “demografische transitie” en “replacement migration” werden niet geboren in neutraliteit, maar zijn ontwikkeld door Britse planners, demografen en ideologen die na de Tweede Wereldoorlog hun weg vonden naar de Verenigde Naties en Europese instituten. De moderne technocratische manier waarop Europese bevolkingen worden gestuurd is daarmee een voortzetting van koloniale methodes en niet een vorm van autonome besluitvorming. De intellectuele voedingsbodem van die migratieprogramma’s is terug te leiden naar Londen.

Op geopolitiek niveau is de invloed van de Britten immens. De geheime diensten – MI6, MI5 en GCHQ – zijn de onmiskenbare architecten van escalatie. De lijst aan operaties waar zij dit jaar een rol in speelden is schokkend. Of het nu ging om de Israëlische aanval op Iran (Operatie Rising Lion), de drone-aanvallen op Russische vliegvelden, de trainingen die geleverd worden aan Oekraïense manschappen, infiltratie in Iraanse en Syrische structuren via slapende cellen of de verfijnde cyberoorlogsvoering middels het Tempora-surveillanceprogramma, we zien steeds opnieuw dezelfde hand: de Britse. Deze diensten opereren als een parallelle macht, nauwelijks zichtbaar, maar bepalend voor het wereldtoneel.

De oorlog in Oekraïne was ook dit jaar het epicentrum van geopolitieke verschuivingen. Maar onder de oppervlakte gebeurde er nog iets belangrijker, namelijk de brede openbaring van de Britse invloed op het verloop van deze oorlog. Uit Russische berichtgeving over de mislukte Boedapest-top, waar Trump en Poetin elkaar zouden ontmoeten, kwam een explosieve claim naar voren. Het was de Britse premier Starmer die Polen instrueerde om het vliegtuig van Poetin te onderscheppen en dat bleek de werkelijke reden te zijn waarom de vredestop is afgelast. Dit scenario past in de bredere lijn van Britse sabotage van diplomatieke onderhandelingen. In Oekraïne zelf ligt de Britse vingerafdruk overal, namelijk de coördinatie van drone-aanvallen, sabotage van Russische communicatie, inzet van door het Verenigd Koninkrijk gefaciliteerde speciale eenheden en de veiligheidsdiensten rond Zelenski die deels Brits (MI6) gecontracteerd zijn. Kortom, zonder de Britten zou het verloop van de oorlog radicaal anders zijn gelopen.

Wat dit jaar eveneens scherper aan de oppervlakte kwam, is de vrijwel ongeëvenaarde surveillancemacht van het Verenigd Koninkrijk. Waar andere landen nog spreken over het opbouwen van digitale infrastructuren, beschikt Londen al jaren over een systeem dat de ruggengraat vormt van het westerse informatie-imperium. Dat is Tempora, het geheime programma van de inlichtingendienst GCHQ dat rechtstreeks aftapt op onderzeese glasvezelkabels die het internetverkeer van continenten verbinden. Geen ander land heeft zo’n strategisch voordeel. De meeste trans-Atlantische datastromen komen in het zuidwesten van Engeland aan land, waardoor de Britten de unieke positie hebben om wereldwijd communicatie te onderscheppen zonder fysieke grenzen te overschrijden. Die combinatie van geografische ligging, technische capaciteit en juridische vrijbrief – de Investigatory Powers Act – maakt van het Verenigd Koninkrijk een surveillancegigant die zelfs de Amerikaanse NSA in bepaalde domeinen overtreft. Deze afluistermacht wordt niet alleen defensief ingezet. Zij vormt de brandstof voor operaties, beïnvloeding, psychologische oorlogsvoering en economische druk.

Het Britse Rijk is eigenlijk nooit verdwenen. Het veranderde slechts van vorm. Van een territoriaal rijk naar een demografisch, financieel en digitaal imperium, van schepen en legers naar geheime diensten, netwerken, satellieten en academische instituten, en van openlijke overheersing naar stille sturing binnen multilaterale organisaties. De City of London functioneert nog altijd als het hart van dit systeem, een staat binnen de staat, onaantastbaar voor publieke controle, met eigen regels, eigen privileges en een wereldwijde financiële reikwijdte. Agenda 2030 is geen neutraal ontwikkelingsprogramma, maar een modern instrument van hetzelfde imperiale denken: controle via bevolkingsmanagement, surveillance, migratiestromen en supranationale structuren. En telkens weer leiden de lijnen terug naar Londen.

Wat vaak over het hoofd wordt gezien wanneer men spreekt over de City of London, is dat haar macht niet uitsluitend voortkomt uit financiële rijkdom, maar uit haar unieke juridische en institutionele positie binnen het mondiale systeem. De City functioneert als een soort offshore-staat midden in een hoofdstad: een enclave met eigen regels, eigen rechtbanken, eigen beheerstructuren en een historische autonomie die zelfs de Britse regering niet kan doorbreken. Deze uitzonderingsstatus maakt de City tot het knooppunt van wat economen het “shadow banking system” noemen: de onzichtbare laag van wereldwijde kapitaalstromen, trustconstructies, derivatenhandel en rechtsgebieden die belasting, toezicht en politieke verantwoordelijkheid ontwijken. Van hieruit worden hedgefondsen, verzekeringsgiganten, clearinghouses en private investeringsvehikels niet alleen gefaciliteerd maar actief beschermd. Daardoor kan de City invloed uitoefenen op nationale economieën zonder dat zij zichtbaar hoeft te interveniëren. Regeringen passen beleid aan omdat markten ‘reageren’, maar die markten worden vaak gestuurd vanuit een vierkante mijl die geen verantwoording schuldig is aan een electoraat.

Sinds de Trump-revolutie is de macht van de Britten echter tanende. Wat dit jaar steeds duidelijker werd, is dat Donald Trump niet alleen een politieke strijd voert tegen zijn binnenlandse tegenstanders, maar een veel oudere en fundamentelere confrontatie aangaat, namelijk een gevecht met de City of London. De City, historisch het financiële hart van het Britse wereldimperium, ziet elke vorm van multipolaire samenwerking – of het nu BRICS, Euraziatische integratie of een Amerikaans-Russische detente is – als een existentiële bedreiging. Trump, die onderhandelt met Moskou en zijn wens om Amerikaanse troepen uit buitenlandse oorlogen terug te trekken, ondergraaft precies die geopolitieke architectuur waar de City al decennia op leunt. De sabotagepraktijken van MI6 in Oekraïne, het Midden-Oosten en zelfs binnen de Europese politiek zijn niet los te zien van de noodzaak om een toenadering tussen Washington en Moskou te voorkomen. Een Amerika dat vrede zoekt met Rusland is een Amerika dat zich losmaakt van Londense invloed. Daarom wordt Trump niet slechts bestreden als politicus, maar als strategische bedreiging voor een financieel-imperiaal systeem dat draait op verdeeldheid, oorlog en controle. Doordat Trump de VS terugtrekt uit conflictgebieden en Amerika niet langer de rol van wereldpolitie vervult – een rol waarin de Britten historisch het strategische brein vormden – valt het oude Anglo-imperiale machtsmodel uiteen en verliezen de Britten hun belangrijkste instrument. Hierdoor is een niet te stoppen breuklijn binnen de wereldorde ontstaan.