Splijtzwam Israël

Hoewel aanvankelijk een Trump-aanhanger, werd Fuentes in 2024 al kritischer over Trump. Samengevat is Trumps aanpak hem niet America First genoeg, niet radicaal genoeg en duurt het hem te lang. Waar Trump bijvoorbeeld de Nationale Garde inschakelt ter bescherming van ICE-medewerkers die belast zijn met het oppakken en uitzetten van illegale immigranten, stelt Fuentes dat dwarsliggende burgemeesters moeten worden opgepakt en opgesloten. Eerder dit jaar bestempelde Fuentes Trump als oplichter vanwege zijn standpunt over het Epstein-dossier. Tijdens het interview van Carlson met Fuentes werd overigens geen directe kritiek geleverd op Trump. Zijn beleid ten aanzien van Israël en de noodzaak tot omzichtig laveren leek echter ook niet te worden begrepen en oppervlakkig te worden beschouwd.

Trump kan geen onvoorwaardelijke steun aan Israël worden verweten. Dit was al niet het geval bij de in Trumps eerste termijn in 2020 gesloten Abraham-akkoorden, waarbij Israël, de Verenigde Arabische Emiraten, Bahrein en de VS overeenkwamen om diplomatieke betrekkingen te normaliseren en economische samenwerking te versterken. Eind oktober maakte vicepresident J.D. Vance in antwoord op vragen duidelijk dat Trump louter de Amerikaanse belangen behartigt, en dat Israël gewoon een land is waarmee kan worden samengewerkt in geval van een gemeenschappelijk belang. Hij haalde verder het Gaza-vredesakkoord aan als voorbeeld dat dit nooit tot stand had kunnen komen als Trump geen druk had kunnen uitoefenen op de Israëlische regering. Zo heeft de Trump-regering Netanyahu bijvoorbeeld gedreigd om alle financiële steun op te schorten in het geval hij niet zou meewerken aan de totstandkoming en de uitvoering van het vredesakkoord. Een voorbeeld van Trumps laveren is de erkenning van Jeruzalem als de hoofdstad van Israël in 2018.

Gegeven de politieke situatie in de VS, dient Trump rekening te houden met sentimenten binnen de Republikeinse Partij en de MAGA-beweging. Het is geen geheim dat er wereldwijd Israëlische lobbygroepen bestaan en het is ook geen geheim dat deze een grote mate van invloed uitoefenen. Binnen de VS is AIPAC de belangrijkste lobbygroep. AIPAC is een formeel politiek actiecomité (PAC) dat direct bijdraagt aan de campagnes van kandidaten voor politieke en bestuurlijke functies. Men financiert pro-Israëlische kandidaten, organiseert conferenties en verstrekt onderzoeken en informatie aan beleidsmakers. Binnen Nederland kan worden gedacht aan het CIDI, dat als doelstelling heeft de belangen te behartigen van de staat Israël en joden wereldwijd. De belangrijkste speerpunten van het CIDI zijn de positie van Israël en joden, en de bestrijding van antisemitisme. En hier wringt nu precies de schoen. Kritiek op het handelen van de staat Israël wordt nagenoeg per definitie bestempeld als antisemitisme. Dit is het geval in Nederland en binnen de Amerikaanse Republikeinse Partij en de MAGA-beweging. De door Tucker Carlson tot christelijke zionist bestempelde senator Ted Cruz is hier met zijn “Israël First”-standpunt een uitgelezen voorbeeld van.

Cruz baseert dit standpunt op zijn christelijk geloof. Hij vertegenwoordigt hierbij een standpunt dat vooral wordt aangehangen in protestantse kring. Veel protestanten beschouwen de moderne staat Israël als een vervulling van de Bijbelse profetieën en een noodzakelijke voorloper van de wederkomst van Christus die moet leiden tot een definitieve bekering van Israël tot het geloof in Jezus als de Messias en tot de laatste slag bij Armageddon. Schrijver Matthew Ehret stelt zelfs dat de opkomst van het moderne zionisme expliciet bedoeld is om de positieve spirituele traditie binnen het jodendom te vernietigen en het te reduceren tot een ‘blood and soil’-cultus.

Het politieke zionisme is een negentiende-eeuwse creatie ontstaan vanuit het Britse ministerie van Buitenlandse Zaken dat in 1917 leidde tot de Balfour-verklaring en het Verdrag van Versailles dat Palestina in 1919 onder Britse controle plaatste. De Balfour-verklaring was een brief van de destijds Britse minister van Buitenlandse Zaken, Arthur James Balfour, aan Lord Lionel Walter Rothschild, bankier en parlementslid, waarin het Britse kabinet zijn steun betuigde voor de vestiging van een “nationaal tehuis voor het Joodse volk (…) in Palestina”. Deze verklaring werd bekrachtigd tijdens de Conferentie van San Remo in 1920. Edwin Montagu, destijds het enige joodse lid van het Britse kabinet, was hier een fel criticus van. Hij betoogde dat het beleid “antisemitisch van aard” was en bestempelde het zionisme als een “kwaadaardige politieke overtuiging”. Hij voorspelde dat Israël zou verworden tot een middelpunt van aandacht voor antisemieten wereldwijd. Ook was hij bezorgd dat joden in andere landen dan Israël zouden worden behandeld als buitenlanders, met mogelijke uitzetting als gevolg.

De Britse manipulatie van radicale ideologieën in het Midden-Oosten houdt overigens niet op bij het zionisme. Het betreft ook het wahabisme, de Moslimbroederschap en zelfs de totstandkoming van het koninkrijk Saoedi-Arabië in 1930. Ook de opkomst van het islamitische terrorisme dat geopolitici als Zbigniew Brzezinski en Henry Kissinger als offensief ontketenden tegen de Sovjet-Unie, de eeuwige vijand van het Britse Rijk, is hier nauw mee verbonden.

Begin november wist Tulsi Gabbard, directeur van de Nationale Inlichtingendiensten van Amerika, hierover te verklaren dat dit beleid alleen maar heeft geleid tot verlies van levens, geldverspilling en veiligheidsrisico’s. Vanuit diverse invalshoeken valt af te leiden dat Israël nooit is bedoeld als veilige thuishaven voor het joodse volk. Altijd is er een achterliggend religieus of politiek doel. Voor het Britse Rijk is Israël een nuttige splijtzwam voor het in stand houden van de ‘forever war’, de eindeloze oorlog. Trumps beleid ten aanzien van Israël raakt daarmee wederom de restanten van het Britse Rijk in het hart.