Richard Rijsdijk
De westerse dominantie binnen de VN werd in de organisatiestructuur vastgelegd conform de machtsverhoudingen in 1945, toen de VN werd opgericht met als doel het bevorderen van internationale vrede en veiligheid. De permanente vijf leden van de Veiligheidsraad – de VS, het VK, Frankrijk, Rusland en China – hebben vetorecht en de VN garandeert deze dominantie. Anno 2025 echter zijn Azië, Afrika en Latijns-Amerika vergeleken met de situatie in 1945 veel prominenter geworden in termen van bevolking, economische invloed en militaire macht. Het zijn de landen vanuit deze hoek die sterk aandringen op een multipolaire machtsverhouding, in plaats van de westerse unipolaire doctrine. Hun roep om bestuurlijke vernieuwing binnen de VN wordt echter niet gehonoreerd.
Veel VN-aanhangsels, zoals de WHO, het IPCC en het IMF worden ook door het Westen gedomineerd, hetzij financieel hetzij bestuurlijk. De Bill & Melinda Gates Foundation heeft een enorme invloed binnen de WHO. BlackRock oefent via het United Nations Development Programme (UNDP) en het United Nations Environment Programme Finance Initiative (UNEP FI) grote invloed uit op ‘duurzame’ vormen van investering en maatschappelijk verantwoord ondernemen. De Canadese multimiljardair Maurice Strong was de grondlegger van het IPCC en uitvoerend directeur van het UN Environment Programme, dat al vanaf haar oprichting tot doel had de pseudowetenschappelijke theorie van ‘de mens als oorzaak van klimaatverandering’ te voorzien van academische steun. Allemaal staan ze rechtstreeks in verband met de implementatie van de duurzaamheidsdoelen van Agenda 2030. Ook het IMF is grotendeels in westerse handen, met een zevenkoppig bestuur afkomstig uit de VS, Duitsland, het VK, Frankrijk, China, Japan en Saoedi-Arabië.
De recente bevriezing van 84 miljoen Vietnamese bankrekeningen illustreert hoe die dominantie zich nog steeds manifesteert. Vietnam sloot in de afgelopen vijf jaar grote leningen af, waarbij de nauw met het IMF samenwerkende Wereldbank een prominente geldschieter was. De leningsvoorwaarden zijn voornamelijk ideologisch van aard – klimaatbestendigheid, financiële inclusie, hernieuwbare energie – en geen financiële garantiestelling meer.
Digitale ID’s zijn onderdeel van de leningsvoorwaarden en die zijn niet slechts de vervanging van een fysiek paspoort. Het oorspronkelijke doel van een digitaal ID is om de activiteiten van individuen te kunnen volgen en te controleren op het nakomen van bepaalde regels. De Vietnamezen wijzen om die reden het digitale ID massaal af. Dat weerhield de centrale bank er niet van om die bankrekeningen te bevriezen, officieel met als reden om internationale normen te harmoniseren en misbruik tegen te gaan. In landelijke gebieden kunnen de Vietnamezen nog traditioneel bankieren, waardoor afwijzing van een digitale ID mogelijk blijft.
Mede vanwege bovenstaande redenen ontstonden er nieuwe alternatieve samenwerkingsverbanden, zoals BRICS, de Shanghai Cooperation Organisation (SCO) en de Eurasian Economic Union (EAEU). Zij wijzen de unipolaire, ‘one size fits all’-doctrine af en creëren hun eigen mechanismen om – buiten de westerse invloedssfeer om – hun economische, politieke en culturele samenwerking vorm te geven. Zo lanceerde de SCO onlangs een initiatief voor een eigen financieringsbank die losstaat van de Wereldbank en het IMF.
Wat deze nieuwe organisaties kenmerkt is de vrijwillige participatie, met de nadruk op wederzijds economisch voordeel, eigen beslissingsrecht en een flexibele samenwerking, met respect voor de nationale normen en waarden. Dit staat haaks op de westerse unipolaire aanpak: een rigide, top-downsysteem waarin ongekozen technocratische autoriteiten de richting bepalen en waarbij elk land goedschiks of kwaadschiks wordt gedwongen hieraan mee te doen. Agenda 2030 is daarvan een soort manifest. Omdat de multipolaire werkwijze veel flexibeler is, met ruimte voor nationale en lokale aanpak van de gezamenlijke erkende problemen, hebben veel landen in Azië, Afrika en Latijns-Amerika gekozen om hierin te participeren. Daarmee is de eerste pijler onder het globalisme ernstig verzwakt.
- Het artikel gaat hieronder verder -
De Gift Card is een leuke manier om Gezond Verstand een kwartaal of een jaar lang cadeau doen. De Gift Card is digitaal verkrijgbaar én als pasje met daarop een unieke code + een feestelijke cadeau-enveloppe.
Abonnees krijgen 15% korting!
Gezond Verstand 6x cadeau doen
Op papier én digitaal
Normaal €24,- voor abonnees €20,-
Gezond Verstand 24x cadeau doen
Op papier én digitaal
Normaal €80,- voor abonnees €70,-
De westerse geopolitieke dominantie is op haar retour. Daar heeft de Trump-revolutie voor gezorgd. Van de traditionele trans-Atlantische band tussen de VS en Europa is geen sprake meer. Europa en de VS vormen niet langer samen een enkel machtsblok. De eerste breuklijnen werden afgelopen voorjaar al zichtbaar, tijdens de veiligheidsconferentie in München. Vice-president Vance refereerde aan de Brusselse uitholling van democratische waarden en burgerrechten binnen de EU, waarden die werden geacht een belangrijk fundament te vormen voor deze band tussen Europa en de VS.
Wat volgde was dat Trump, in overleg met Robert Kennedy, de VS terugtrok uit de onderhandelingen over het nieuwe WHO-verdrag. Dit zorgde ervoor dat een toekomst waarbij de wereldwijde regie in geval van een veronderstelde pandemie uitsluitend bij de WHO terecht zou komen, werd tenietgedaan. Verder schortte het Witte Huis de Parijse Klimaatakkoorden op, en verwierp het de belangrijkste woke-gerelateerde aannames. Drie zaken die rechtstreeks de realisatie van de daarmee verbonden SDG’s van Agenda 2030 frustreerden.
Belangrijker nog is Trumps ondermijning van de City of London, die de westerse hegemonie op financieel-economisch gebied controleert. Deze besluiten vermorzelden een tweede pijler van de globalistische agenda. Wat overblijft, zijn geïsoleerde westerse enclaves: het VK, inclusief Canada, Australië en Nieuw-Zeeland, en de EU, waarvan veel landen in een recessie zitten, torenhoge schulden hebben en te kampen hebben met een scala aan andere problemen, veroorzaakt door juist die globalistische agenda.
De derde pijler, het door het Westen gedomineerde WEF, is eveneens op zijn retour. De WEF-top bestaat voornamelijk uit westerlingen, met als co-voorzitters Larry Fink (CEO BlackRock) en André Hoffmann (Roche Holding AG – een grote farmaceut) en met de dagelijkse leiding in handen van Børge Brende (een voormalige Noorse minister). Belangrijker nog is dat grote consortiums, ongeacht hun achtergrond of oorspronkelijke herkomst, een immens belang hebben bij de ‘one size fits all’-aanpak, waarbij elk land zich moet conformeren aan allerlei afgedwongen regels op velerlei gebied. Het WEF gebruikt dezelfde SDG-structuur als de VN voor hun Stakeholder Capitalims Metrics (SDG-criteria voor bedrijven), Global Shapers Network (jongeren- en leiderschapsprogramma’s) en publiek-private coalities rondom onderwijs, voedsel en energietransitie.
Samenwerking lag voor de hand en het WEF en de VN tekenden daartoe in 2019 het Strategic Partnership Framework om de publiek-private samenwerking rondom de duurzame ontwikkelingsdoelstellingen (SDG’s) te intensiveren. De VN en het WEF harmoniseerden daartoe hun taalgebruik; ‘inclusief’, ‘duurzaam’, ‘digitale samenwerking’, ‘eerlijk/rechtvaardig’ en ‘iedereen hoort erbij’ zijn daarvan enkele voorbeelden.
De jaarlijkse WEF-meeting in Davos van het afgelopen voorjaar miste een aantal prominente regelmatige bezoekers. Onder hen president Modi van India en president Xi Jinping van China, vanwege kritiek op de globalistische agenda en wantrouwen jegens de WEF-invloed op geopolitieke verhoudingen. Macron bleef ook weg, omdat de Franse weerstand daartegen ook toeneemt. In zijn online toespraak gaf Trump tijdens die meeting ook duidelijk zijn kritiek weer op de globalistische instituties.
Deze bijeenkomst maakte duidelijk hoezeer de realisatie van Agenda 2030 achterloopt. Volgens het laatste VN-rapport hierover ligt dit jaar slechts 18% van de SDG’s op koers, de helft loopt significant op de planning achter, en 20% gaat zelfs achteruit.
Er zijn nog drie oorzaken die eraan bijdragen dat de realisatie van Agenda 2030 achterloopt. De eerste is een reeks van gewapende conflicten, die de uitvoering belemmeren. In landen met een lager welstandsniveau, met schulden en de daarmee gepaard gaande hoge aflossingskosten, zijn de budgetten niet toereikend om te kunnen investeren in de dure SDG-gerelateerde projecten. Hun prioriteiten liggen voornamelijk bij het verbeteren van basisbehoeften als huisvesting, schoon drinkwater, voldoende voedsel, medische zorg en onderwijs. De complexe SDG-werkwijzen zijn er simpelweg niet haalbaar, omdat de financiën ontbreken.
De Doha-slotverklaring, wereldkundig gemaakt door voorzitter van de Algemene Vergadering van de VN Annalena Bearbock, ontbeert elke zelfreflectie en herbevestigt slechts de eerdere intenties. Maar zoals hierboven beschreven is de weerstand tegen de globalistische agenda dusdanig toegenomen, en bewijzen zoveel landen slechts lippendienst aan de ‘duurzame doelstellingen’, dat er allang geen pijlers meer zijn om agenda 2030 uit te voeren.
– einde artikel –
Je las een Premium artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Gerelateerde berichten
