Margreet Booij
De reden voor hun beider groei lijkt evenwel overduidelijk. Het Duitse publiek wordt al een paar jaar geconfronteerd met ernstige economische achteruitgang en verloedering van de nationale politiek, en verwelkomt de uitleg in klare taal afkomstig van AfD. FVD heeft de stijging van drie naar zeven zetels kunnen bewerkstelligen vanwege de nieuwe lijsttrekker, Lidewij de Vos, die scherp analyseert en vooral met haar antwoorden bij discussies in de media de politieke advertentietaal, waar de kiezer genoeg van heeft, uit de weg gaat. Het was een meesterzet van Thierry Baudet door op een goed gekozen moment dit politieke talent naar voren te schuiven.
FVD en AfD delen veel politieke standpunten. Beide willen stoppen met de oorlog in Oekraïne, met het miljarden verslindende en bovendien onzinnige klimaatbeleid, met de woke-propaganda en met globalisering, en ze willen beide afscheid nemen van de steeds autocratischer optredende Europese Unie.
De twee partijen worden ook op een gelijkvormige wijze aangeklaagd: als verraders van de nationale veiligheid, vooral vanwege de afwezigheid van een anti-Russische opstelling in hun partijprogramma’s. Onmiddellijk na de verkiezingen werd FVD naar Duits voorbeeld (opnieuw) door het linkse journaille in verband gebracht met ‘verdachte’ contacten met Rusland. De twee partijen worden voortdurend beschuldigd van spionage voor Rusland en het ontvangen van financiële steun uit Moskou.
Omdat deze kwaadsprekerij moeilijk te bewijzen valt, is de Duitse overheid op het idee gekomen de bewijslast om te keren, waardoor AfD nu moet bewijzen dat zij geen geld uit Rusland ontvangt en niet voor hen spioneert. De partij zou dus moeten bewijzen iets niet ontvangen en iets niet gedaan te hebben. Dit is een gotspe, veroorzaakt door paniek binnen de gevestigde partijen die AfD het liefst zouden willen verbieden. FVD-parlementariërs hebben met soortgelijke aantijgingen te maken; ook in Nederland zijn er politieke en andere belanghebbenden die FVD het liefst zouden willen verbieden. Deze partijen hebben via gesprekken achter gesloten deuren al getracht hier een begin mee te maken.
Zowel FVD als AfD hebben uitstekende contacten in de VS, wat bij het establishment eveneens niet in goede aarde valt. In Duitsland is dat goed te merken. Alice Weidel kreeg namens AfD geen uitnodiging voor de komende jaarlijkse Veiligheidsconferentie in München, op 13-15 februari volgend jaar, wat op zijn minst opmerkelijk genoemd mag worden. Die houding van de regering van kanselier Merz pakte echter averechts uit, want de Amerikaanse vicepresident J.D. Vance kon hierdoor voor de voltallige wereldpers snoeihard met de Duitse regering afrekenen. Tegen Weidel zei hij: “Wanneer u niet uitgenodigd wordt om naar München te komen, komen wij naar u toe.” Hij verweet Duitsland bezig te zijn met een soort zelfmoord, met de vernietiging van de eigen beschaving en cultuur. Hij noemde vicekanselier Klingbeil een domoor en omschreef Duitsland als een Europese bureaucratie die succes veracht, de eigen grenzen opgeeft, en denkt morele superioriteit te kunnen exporteren terwijl de eigen economie instort.
Dit alles is weliswaar een opsteker voor Weidel, maar het leidde tot nog meer gevoelens van afgunst bij de regering. Dagelijks worden AfD-politici aangevallen, fysiek, of door vernieling van hun eigendommen. Antifa heeft begin deze maand de auto’s van AfD-fractieleider Bernd Baumann en die van zijn vrouw en van hun buren in brand gestoken en op internet de volgende boodschap verspreid: “Jullie MAGA-honden (Make America Great Again) gaan allemaal Charlie Kirk achterna.” Vicekanselier Klingbeil, die zelf uit de Antifa-gelederen afkomstig is, heeft gezegd ervoor te gaan zorgen dat leden van AfD zich niet meer buitenshuis zullen durven begeven.
De NRC publiceerde twee dagen na de verkiezingen een artikel dat bol stond van verdachtmakingen en de vermeende gevaren voor Nederland van FVD, vooral vanwege hun banden met Rusland. De krant wees op Ralf Dekker – nummer 5 op de FVD-verkiezingslijst, die op 25 maart dit jaar een videogesprek voerde met de Russische senatoren Konstantin Kosachev en Andrey Klimov. Beiden zijn lid van president Vladimir Poetins partij ‘Verenigd Rusland’ en staan op sanctielijsten van de EU, vanwege hun steun voor het beleid van Poetin ten aanzien van Oekraïne.
Dit gesprek was georganiseerd door de Russische Academie van Wetenschappen, onder de titel: ‘Vooruitzichten voor sociaaleconomische samenwerking tussen Rusland en de landen van de Europese Unie.’ Dekker deed niets meer dan discussiëren. Maar Dekker zou ook, volgens de NRC, in Tweede Kamerdebatten regelmatig Kremlin-propaganda verspreiden, zoals: “de NAVO gaat de oorlog in Oekraïne verliezen”. In februari, tijdens een commissiedebat met defensieminister Ruben Brekelmans, zei hij: “Er wordt doorgevochten tot aan de laatste Oekraïner, zo lijkt het.” En: “Het Oekraïense leger, of eigenlijk de NAVO, staat op het punt van instorten.”
Dekker laat zien dat FVD niet aan het narratief van de NAVO-marionetten meedoet, en met zijn opmerking dat het werkelijk tijd is om afscheid te nemen van de NAVO, heeft hij in ieder geval velen aan zijn zijde, want in heel Europa klinken dit soort stemmen steeds luider.
Wat betreft de economische en maatschappelijke omgeving waarin FVD en AfD zich aan de kiezer presenteren, moet worden opgemerkt dat er op economisch vlak belangrijke verschillen bestaan. Duitsland is zo goed als failliet, en met de ongeveer duizend ontslagen per dag is volgens invloedrijke economen de totale economische teloorgang van dit land niet meer te stoppen. Dat geldt niet voor Nederland, dat nog altijd als een relatief rijk land mag worden beschouwd.
Verder begon AfD haar klim omhoog in het voormalige Oost-Duitsland, waar de kiezers de totalitaire neigingen van het huidige Duitsland herkennen, omdat ze zich de totalitaire methodes van dat eens communistische deel van Duitsland nog goed herinneren.
In beide landen concentreren de gevestigde partijen zich meer op het veronderstelde gevaar van de enig werkelijke oppositie – FVD in Nederland en AfD in Duitsland – dan op de eigen inhoud.
In het gevestigde politieke bestel van zowel Duitsland als Nederland klinkt angst door voor de oplossingen die FVD en AfD paraat hebben, terwijl de door de bestaande bestuurders gecreëerde verwarring (in Nederland) of chaos (in Duitsland) voortduurt. Oplossingen die in veel gevallen zo voor de hand liggen dat er geen andere conclusie getrokken kan worden dan dat bij de reguliere bestuurders eenvoudigweg onwil bestaat om het land uit het slop te trekken. De bevolking in beide landen wordt behandeld alsof hun belangen als totaal ondergeschikt moeten worden beschouwd aan wat supranationale instellingen (de EU, de NAVO en het WEF) beslissen over wat goed voor hen is. Die bepalen welk beleid zal worden gevolgd, en de uitvoerders van dit beleid zijn zo verslaafd geraakt aan de voorgeschreven werkelijkheid van de afgelopen vijf á zes jaar, dat alles internationaal gesynchroniseerd lijkt te zijn.
Ook denktanks en ngo’s hebben veel invloed en spelen een grote rol bij het bepalen van de details van het beleid. Zij zijn bijvoorbeeld verantwoordelijk voor het feit dat het terugsturen van criminele en uitgeprocedeerde immigranten nog steeds niet gebeurt. Andere organisaties die zand in de motor strooien zijn de aan deze ‘asielzoekers’ toegewezen advocaten, adviesorganen en kerkelijke hulporganisaties. Zij vertragen het uitzetten en trachten het uitzettingsproces – voor zover actief – te verlammen. Hiertegen komt vanuit de bevolking steeds meer verzet.
FVD en AfD worden door de gevestigde machthebbers in de reguliere media vaak in de hoek van ‘anti-democratisch’ en ‘gevaar voor de rechtsstaat’ geduwd. In werkelijkheid zijn beide partijen voorvechters van bindende referenda. Het volk laten meebepalen welke kant het land op gaat, is natuurlijk allesbehalve ondemocratisch. De stemmen op rechts volledig negeren en een coalitie sluiten over links is dat zeker wel.
In Duitsland gooide Merz binnen één dag na de verkiezingen zijn volledige partijprogramma overboord en in Nederland deed Jetten, fractievoorzitter van D66, na de verkiezingen in oktober ongeveer hetzelfde. Zowel voor Nederland als voor Duitsland geldt dat van enige stabiliteit in hun regeringen geen sprake is. Derhalve zijn nieuwe verkiezingen in Duitsland, na een half jaar regering-Merz, vrijwel zeker alweer aanstaande. Voor Nederland is het afwachten of het vormen van een nieuwe regering überhaupt zal gaan lukken.
– einde artikel –
Je las een Premium artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Gerelateerde berichten
