Verkiezingen in het tijdperk van internationale aardverschuivingen

In Nederland is vooralsnog het besef van de internationale politieke aardverschuivingen nog niet doorgebroken. Althans niet bij de elite, die vasthoudt aan oude arrangementen als aan een roestig anker. Dit betekent onder meer dat invloeden vanwege het lidmaatschap van de EU en de NAVO alsnog van een verondersteld soeverein land een geknecht land maken. De EU heeft de essentie van de soevereiniteit van Nederland – en daarmee de beslissingsbevoegdheid van het Nederlandse parlement – uitgehold. EU-recht gaat vóór nationaal recht.

Minimaal de helft van de wetgeving in Nederland wordt door de EU bepaald, waarbij de Tweede Kamer slechts de stempelmachine is die EU-richtlijnen in Nederlandse wetgeving omzet. Ook bepaalt de Europese Centrale Bank of er euro’s bijgedrukt worden en wat de rentestand is. Ook over de eigen grenzen heeft de Nederlandse regering geen enkele controle meer. Het ‘Dublin-systeem’, waarbij asielzoekers zich moesten registreren in het EU-land van binnenkomst, is in 2015 al geïmplodeerd. De De Green Deal van de EU, dat als doel heeft de EU in 2050 klimaatneutraal te maken, verstikt boeren, vissers en woningbouw.

Daarnaast eigent de EU zich momenteel steeds meer bevoegdheden toe, met een activistische Europese Commissie onder voorzitterschap van Von der Leyen. Readiness 2030 (voorheen Rearm Europe) zet een duidelijke lijn uit naar federalisering op het gebied van defensie. De rampzalige ramkoers met de Russische Federatie komt ook uit de EU-koker. De EU breidt zich als een inktvlek uit, met nieuwe lidstaten – van de oorspronkelijk zes lidstaten van de Europese Economische Gemeenschap tot nu 27 lidstaten, met Albanië, Bosnië en Herzegovina, Kosovo, Montenegro, Noord-Macedonië, Servië, Georgië, Moldavië en Oekraïne als kandidaat-lidstaten. Meer lidstaten betekent nog minder in de melk te brokkelen voor Nederland en meer problematische en corrupte landen erbij, inclusief enkele landen waarbij de kandidaatstelling ons lijnrecht tegenover de Russische Federatie zet. Het Europees Parlement is daarbij geen parlement in de ware zin van het woord.

Als lidstaat van de NAVO kunnen we een oorlog met de Russische Federatie worden ingezogen. Nederland is voorts gebonden aan zogenaamde weerbaarheidsdoelen, zoals voormalig minister Fleur Agema aangaf in antwoord op Kamervragen. Deze weerbaarheidsdoelen zouden ook gaan over pandemieweerbaarheid. Wat dit precies betekende, kwam de Tweede Kamer niet van Agema te weten, “hetgeen een aantasting is van de controlerende taak van de Tweede Kamer”, zoals voormalig Tweede Kamerlid Ralf Dekker het verwoordde. Sterker nog, voormalig premier Rutte heeft in 2023 tijdens een NAVO-top in Vilnius Nederland onbevoegd gebonden aan deze doelen, iets waarvoor eigenlijk een goedkeuring van de Staten-Generaal nodig en verplicht is.

De derde internationale organisatie die de macht van het parlement uitholt is de VN, met het Vluchtelingenverdrag van 1951 en de zeventien duurzame ontwikkelingsdoelen (SDG’s). Deze laatstgenoemde zouden onmisbaar zijn voor een inclusieve en duurzame wereld in 2030. In werkelijkheid komen deze doelstellingen neer op een aanval op de natiestaat en vormen ze de kern van het globalisme. Het uiteindelijke doel is een totale versmelting van een supranationaal bestuur met Big Business.

De macht en invloed van de ngo’s op de Nederlandse regering en het parlement is kolossaal; George Soros met zijn Open Society Foundations, de Wereldgezondheidsorganisatie en het World Economic Forum hebben direct en indirect een vaak doorslaggevende invloed op de Nederlandse politiek.

Het zogenaamde kartel van de Nederlandse politiek vormt een kaste die vertakkingen heeft in de ambtenarij, de rechtspraak en allerlei nationale organisaties, en is sterk verweven met al de hierboven genoemde invloeden van over de grens. Parlementsleden en ministers kunnen hun positie alleen behouden onder de voorwaarde dat ze jaknikkers zijn in een gesloten circuit dat volledig gecommitteerd is aan de globalistische agenda. De grondbeginselen van een democratie, zoals vrijheid van meningsuiting en een scheiding van de wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht, zijn hevig onder druk komen te staan.

Gelet op de internationale aardverschuivingen is er evenwel geen globalistische agenda meer, in de zin dat die wereldwijd verspreid is. De verkiezing van Donald Trump als president van de Verenigde Staten en de opkomst van de BRICS-landen laten zien dat de globalistische machtsgreep is mislukt en dat alleen de EU hier nog aan vasthoudt. De EU is daarbij een reus op lemen voeten, verslaafd aan nepcrisissen, zoals corona, de vermeende Russische dreiging en het ‘klimaatprobleem’. Al het geld gespendeerd aan corona, de ‘energietransitie’, de massa-immigratie en Readiness 2030 wordt in feite verspild aan hun wanhopige hersenspinsels. Sancties tegen de Russische Federatie zijn een pistool tegen het eigen hoofd. Landen als Hongarije, Slowakije, Polen en Tsjechië zijn een luis in de pels van de EU en in bijna alle EU-landen – en ook in Groot-Brittannië – slaan patriottische partijen op de poort, die meer vermolmd zal blijken te zijn dan de EU-elite voor mogelijk had gehouden.

Er moet dus nog heel veel gebeuren voordat de EU-lidstaten, waaronder Nederland, weer als soevereine landen kunnen gaan functioneren.

De kans dat deze noodzakelijke transformatie van beneden af gaat komen is er wel, en lijkt zelfs toe te nemen. De EU als geheel komt steeds meer alleen te staan en dwingt geen respect meer af, terwijl veel van de lidstaten er economisch slecht aan toe zijn. De euro kan bij een tweede financiële crisis – na die van zeventien jaar geleden – imploderen. Frankrijk, de ideologische EU-motor bij uitstek, zal misschien zelfs om hulp van het IMF moeten gaan vragen. De Franse regering is gevallen, en president Macron huivert bij het idee van nieuwe verkiezingen. Duitsland, eens de economische motor van de EU, heeft ook te maken met slechte vooruitzichten op economisch gebied. Duitsland en Frankrijk kampen beide met een enorm immigratieprobleem, met ‘immigranten’ die het fundament van de Europese beschaving bedreigen.

De confrontatie met de Russische Federatie vermoeit bevolkingen, die beginnen in te zien wie de ware vijand eigenlijk is. Donald Trump laat zien dat de Europese keizer geen kleren aan heeft, en wie er wel en niet werkelijk toe doet. De wegen tussen de EU en de Verenigde Staten wat betreft het Oekraïne-dossier lopen duidelijk uiteen. Trump wil vrede en handel met de Russen. Europa wil oorlog met de Russen.

Sowieso mag worden verwacht dat na de Russische overwinning in Oekraïne de NAVO uiteenvalt, wat zal leiden tot verdere desintegratie van de EU.

De voortdurende en verbitterde uitsluiting van de ‘populistische’ partijen die als ‘extreem-rechts’ en ‘fascistisch’ worden gekenschetst, toont een enorme angst voor deze partijen die weer willen luisteren naar de autochtone bevolking en echt een democratische volksvertegenwoordiging willen vormen. Hoe harder men dat plastic badeendje in het bad naar beneden wil drukken, des te verder het omhoog zal springen.

De Amerikaanse vicepresident J.D. Vance haalde in februari 2025 hard uit naar de EU-lidstaten. Hij bekritiseerde de aanvallen op de vrijheid van meningsuiting, het lakse immigratiebeleid en de repressieve reacties op afwijkende politieke standpunten. Hij betoonde zich daarbij een bondgenoot van de Europese patriotten die een herstel van de natiestaten wensen, de enige staatsvorm waarbinnen een democratie kan gedijen, onder de waarborg van klassieke grondrechten voor burgers.

De komende verkiezingen in Nederland en in andere EU-lidstaten, evenals in Groot-Brittannië, kunnen in combinatie met de internationale aardverschuivingen voor een breuk zorgen met het globalistische ideaal, waar alleen de EU-elite zich nog aan vastklampt. Een opmars van de patriottische krachten, gesteund door internationale aardverschuivingen, tegen alle globalistische tegenwerking in, kan het begin zijn van een immense metamorfose, die zowel de EU als de NAVO niet zullen overleven.