Ralf Dekker
De niet-verkiezing van Trump in 2020 en de ongeloofwaardige overwinning van Biden wakkerden deze spanningen verder aan. Toen Trump in 2024 voor de tweede maal – en deze keer met grote overmacht – werd verkozen tot president, was de verrassing minder groot dan de eerste keer, maar de polarisatie is er niet minder om geworden.
Trump werd in zijn eerste termijn nog zichtbaar tegengewerkt door ‘the swamp’, onder andere via vele rechtszaken en beschuldigingen over vermeende samenwerking met Rusland (het ‘Steele-dossier’). Dat hij daardoor veel van zijn beleidsvoornemens niet heeft kunnen uitvoeren wordt hem daarom vergeven. In zijn tweede termijn wordt door zijn brede fanbase van hem verwacht dat hij wél met radicale beleidswijzigingen en oplossingen zal komen. Vooral ook omdat in zowel de Senaat als het Huis van Afgevaardigden nu een Republikeinse, Trump-gezinde meerderheid bestaat.
Na een half jaar tweede termijn als president lijkt het enthousiasme van de aanvankelijke Trump-aanhangers in binnen- en buitenland te verminderen. Tot hun spijt lijkt er weinig te worden waargemaakt van de radicale Trump-uitspraken over het uitvoeren van grootschalige remigratie van ‘ongedocumenteerden’, het subiet stoppen van oorlogen, het fors snoeien in het overheidsapparaat en het eindelijk blootleggen en oplossen van misstanden en schandalen, zoals rondom de Epstein-files. De verregaande en bovenmatig bombastische uitspraken van Donald Trump en zijn regering lijken bovendien vaak tegenstrijdig, worden regelmatig gecorrigeerd of zelfs herroepen en maken op het eerste gezicht een chaotische indruk. Ook in veel oorspronkelijk sympathiserende kringen wordt vaak gezegd dat Trump en zijn mensen niet goed wijs zijn en zomaar wat doen.
Maar dat is geen bevredigende visie. Als buitenstaander president worden en vervolgens ondanks alle tegenwerking na een vierjarig intermezzo toch voor een tweede keer worden gekozen, gaat niet zomaar. Het is in ieder geval duidelijk dat Trump in de loop der tijd zijn eigen politieke en maatschappelijke denkbeelden heeft ontwikkeld. Die passen beter bij de hedendaagse Republikeinen dan bij de Democraten, maar staan voor een belangrijk deel los van deze tweedeling. Zo is het idee van strenge invoertarieven om de eigen economie te beschermen tegen globalisme al jaren zijn credo. Hierbij hoort ook zijn afkeer van een financieel uitdijende overheid en de rol van de Fed die deze expansie mogelijk maakt. Mede daarom is Trump tegen oorlog, voor het verminderen van de wereldwijde militaire aanwezigheid van de Verenigde Staten, en voor een ontspanning in en verdere ontwikkeling van de relatie met Rusland. Deze standpunten van multipolariteit en soevereiniteit werden in het verleden door geen van beide Amerikaanse politieke partijen gehuldigd. Datzelfde geldt voor Trumps fundamentele kritiek op de farmaceutische sector, het klimaatveranderings- en milieu-establishment en de gender- en woke-wereld.
Een ander cruciaal aspect van Trump is zijn bedrijfsmatige achtergrond en zijn grote ervaring in – en gevoel voor – de media- en showwereld. Tientallen jaren was Donald Trump een nationale beroemdheid in de Verenigde Staten met zijn eigen televisieshows en zijn eigen conglomeraat aan hotels en andere bedrijfsactiviteiten. Het functioneren van pers en media, de rol van het showelement en hoe daarvan gebruik te maken begrijpt Donald Trump hierdoor als weinig anderen.
Wanneer politici iets zeggen of beloven wordt algemeen aangenomen dat dit niet waar hoeft te zijn. Bij Trump zijn veel uitspraken overduidelijk bombastische overdrijvingen. Ook wanneer de strekking van de uitspraak op zichzelf waarheidsgetrouw is, wordt deze door de vaak absurde overdrijving tóch onwaar. Dit werkt verwarrend en kan als showelement worden ingezet. Wanneer we beide elementen combineren: Trumps eigen standpunten en zijn media- en showgerichtheid, en we rekening houden met de enorme weerstand – ook in de Republikeinse partij – waar hij mee om moet gaan, dan kunnen we logica en samenhang ontwaren in de schijnbaar chaotische wirwar aan gebeurtenissen en uitspraken, met name wanneer we ons concentreren op de feitelijk uitgevoerde voornemens en doorgevoerde veranderingen.
De door Trump feitelijk in gang gezette ontwikkelingen zijn ondertussen talrijk en indrukwekkend. Uit zijn eerste presidentsperiode is vooral de ontmaskering van de mainstream media (Fake News!) naar voren gekomen evenals de enorme manipulatie en censuur door techplatforms als Facebook, en de daarmee samenhangende stormachtige ontwikkeling van sociale media en alternatieve nieuwskanalen. Daarnaast kwam er onder zijn leiding een ommekeer binnen de rechtspraak door de benoeming van drie nieuwe rechters in het Hooggerechtshof en grote belastinghervormingen, en kwamen er miljoenen nieuwe banen. De Covid-episode deed hiervan echter veel teniet.
De internationale politiek werd in Trumps eerste regeerperiode sterk overschaduwd en bemoeilijkt door de beschuldigingen van samenzwering met Rusland, het zogenaamde Steele-dossier en de Democratische poging tot een afzettingsprocedure in verband met een telefoongesprek met Zelenski: de Oekraïne-affaire. Pogingen tot normalisering van de verhoudingen met Rusland, de beheersing van de situatie in Iran en Syrië, en de toenadering tussen Noord- en Zuid-Korea werden door de oppositie succesvol tegengewerkt. Er werden niettemin Abraham-akkoorden gesloten die enige stabiliteit brachten in het Midden-Oosten. In de gedemilitariseerde zone tussen Noord- en Zuid-Korea schudden voor het eerst een Amerikaanse president en de Noord-Koreaanse leider elkaar de hand. Verder werden geen nieuwe oorlogen gestart in de eerste regeringsperiode van Trump, een unicum dat weleens wordt vergeten.
De tweede regeringsperiode brengt op veel gebieden een terugdraaien en omkering mee van het beleid van Trumps voorganger Joe Biden. Nu al, na zes maanden, is de ontwikkeling in de groene klimaat- en energiebeweging tot staan gebracht, is het vuur verdwenen uit de woke- en LGBTQ-stroming en staat de rol van Big Pharma onder druk. Dat zijn majeure maatschappelijke trends die Trump bijna hoogstpersoonlijk heeft omgebogen door uit internationale akkoorden te stappen en strategische benoemingen te doen in zijn regering.
Wat men er ook over kan zeggen, het is niet “weer hetzelfde”, zoals commentatoren van linkse afkomst plegen te zeggen en nu, ook onder de andersdenkenden, herhalen. Gaan we na waar het commentaar over Trumps domheid, narcisme en onverantwoordelijkheid vandaan komt, dan blijkt dat voornamelijk uit traditioneel linkse bronnen te zijn, vooral die van in de VS gezaghebbende ‘liberals’. Het internet puilt er momenteel van uit.
Op internationaal politiek terrein is de dialoog met Rusland op het hoogste niveau weer geopend. Hier is het onderwerp Oekraïne natuurlijk aan de orde. Er wordt wel gezegd dat Trump zich al direct na zijn inauguratie had moeten distantiëren van het Oekraïne-conflict in plaats van zich hiervan deelgenoot te maken via moeizame discussies met Kellogg, Witkoff, Rubio, Zelenski, de diverse Europese leiders en Poetin. Dan zou hij zich nu volop hebben kunnen concentreren op de normalisering van de verstandhouding met Rusland. De consequentie van een dergelijk abrupt afbreken van de lopende beleidsrichting had hem echter zowel in eigen kring als in de relatie met de Europese leiders (die in allerlei netwerken in Washington meedraaien) veel weerstand opgeleverd. Wat er nu is bereikt is dat de Europese leiders (deels via de NAVO) steeds meer de leiding nemen bij dit conflict en belangrijke financiële toezeggingen hebben gedaan die de VS ontlasten. Zodat de VS zich met ieders instemming steeds verder uit Europa kan terugtrekken terwijl de hoofdpersonen daar zich verder in de nesten werken. Ondertussen is er onder Trump nog geen enkele extra wapenleverantie naar Oekraïne gegaan. De weg naar verbetering van de verstandhouding met Rusland ligt nog steeds open. Met de vijftig dagen uitstel en de eventuele extra sancties tegen Rusland is weer tijd gekocht. Al met al lijkt dat geen slecht resultaat.
De kwestie met Israël en Iran is bijzonder. Hier kreeg Israël na een gewaagde ‘decapitation strike’ op Iran te maken met een verbluffend krachtige Iraanse tegenaanval en stond het vervolgens met de rug tegen de muur. Na afspraken met Iran kon Trump met enorme bombast en bluf (“totale vernietiging van de nucleaire opstelling”) de vermeende Iraanse nucleaire dreiging neutraliseren en partijen tot een staakt-het-vuren bewegen. Veel van het officiële verhaal is onwaar, maar door de bluf en show van Donald Trump is het vooralsnog goed afgelopen en zijn de vijandelijkheden voorlopig gestaakt.
En dan tenslotte de Epstein-files. Die zouden worden vrijgegeven. En nu toch weer niet. Althans niet helemaal. Hier lijkt de bedrijfsmatige transactie-oriëntatie van Trump de boventoon te voeren. Waarom gevoelige gegevens vrijgeven als deze (geo)-politieke problemen kunnen veroorzaken. Maar het belangrijkste is waarschijnlijk dat de Epstein-files een belangrijk bezit vormen waarmee bij de tussentijdse verkiezingen volgend jaar gevaarlijke lastposten in de Clintonwereld en Hollywood kunnen worden geneutraliseerd. Epstein verzamelde materiaal om invloedrijke figuren te kunnen chanteren. Dat materiaal gaat Trump nu niet weggooien.
Het jongleren van Trump gaat door. Zijn vijanden zijn talloos, en hij dient deze bezig te houden om zijn belangrijkste doelstellingen te bereiken. Hij neemt onvermijdelijke risico’s, maar het valt niet uit te sluiten dat de revolutie die hij is begonnen zal slagen.
– einde artikel –
Je las een Premium artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Gerelateerde berichten
