Bondskanselier Merz als oorlogsarchitect

Onder het mom ‘de Duitser betaalt, anderen profiteren’, volgt Merz de door links al geruime tijd ingezette koers, en wil ook hij het liefst zoveel mogelijk geld naar het buitenland brengen. De in mei in Litouwen geïnstalleerde 5.000 Duitse manschappen zijn voor hem aanleiding om nu de bevolking in Litouwen uitkeringen hiervoor te willen laten betalen. Bevredigende duiding van dit hersenspinsel is niet mogelijk. De dienstplicht die de SPD wil invoeren gaat er zeker komen, evenals de investering van € 30 miljard die nodig is om een miljoen schuilplekken te bouwen voor de ‘aanstaande oorlog’. Tel daarbij de € 200 miljard per jaar op die aan defensie wordt uitgegeven volgens de door de NAVO opgelegde 5%-norm en de enorme lastendruk van de toch al verarmde bevolking en de daaruit voortkomende chaos lijken nabij. Een mooie bijkomstigheid van de nieuw aan te schaffen geavanceerde wapens is volgens Merz: “Je kunt er ook stakingen en protesten mee voorkomen.”

Duitsland is overigens al betrokken bij zowel het conflict in Oekraïne als dat in Israël. Enkele New York Times-journalisten zijn een jaar lang op pad geweest en hebben o.a. met driehonderd Amerikaanse militairen gepraat die in Wiesbaden met de geheime Task Force Dragon bezig waren, waar Oekraïense en Amerikaanse officieren anti-Russische acties gedetailleerd hebben voorbereid en gecoördineerd. Duitsland is niets gevraagd, maar heeft hiermee wel de eigen soevereiniteit ernstig beperkt en de eigen reputatie verslechterd. Mocht Merz alsnog Taurus-raketten naar Oekraïne sturen en in Rusland inzetten, dan riskeert hij twee Oresjnik-raketten op de Taurus-fabriek als represaille, zoals door president Poetin is aangekondigd. Deze onderaardse fabriek bevindt zich in Schrobenhausen, bij Augsburg. De betrokkenheid van Duitsland bij het Israël/Iran-conflict bestaat uit het in de lucht bijtanken van Israëlische jachtbommenwerpers op weg naar Iran.

Niet alleen is het investeren in de eigen infrastructuur taboe, het saboteren ervan wordt zelfs gezien als ‘aanvaardbaar’. Merz heeft live op de staatsomroep verkondigd: “Wij gaan ervoor zorgen dat Nordstream 2 nooit meer in gebruik genomen zal worden.” Dat impliceert dat er nooit meer goedkoop Russisch gas voor burgers en bedrijven beschikbaar zal zijn, en dat is – niet geheel toevallig – helemaal in lijn met Merz’ partijgenoot en commissievoorzitter van de Europese Unie, Ursula von der Leyen, – die sowieso alle olie- en gasimporten vanuit Rusland naar Europa per 1 januari 2028 wil gaan verbieden. Ook langetermijncontracten zullen dan worden stopgezet.

Wat Merz en zijn kabinet gaan doen om de ten dode opgeschreven economie weer nieuw leven in te blazen is onbekend, want er wordt simpelweg niet over gesproken en dat is wat – met de steeds verder oplopende faillissementen en daarmee gepaard gaande ontslagen – de Duitse bevolking heel erg verontrust en de roep om aftreden en nieuwe verkiezingen steeds luider laat worden.

De Duitse politieke wanorde wordt omgeven door een maatschappelijke wanorde, die door een identificeerbare organisatie wordt aangestuurd. Dit betreft de vele aangiftes van politici tegen burgers, journalisten en anderen, die het waagden hen te ‘beledigen’ met woorden als bijvoorbeeld ‘domkop’. In eerste instantie werd aangenomen dat de betreffende politici eenvoudigweg last hadden van een gekrenkt ego, maar onlangs is naar buiten gekomen dat de politici om wie het gaat er zelf feitelijk niets mee te maken hebben. Het is uitbesteed aan ngo’s, die ervoor worden betaald om de hele dag het internet en de sociale media te doorzoeken. Deze ngo’s zijn ook bevoegd om namens de politici aangifte te doen. Zo heeft start-up ‘So Done’, die vooral werkt met kunstmatige intelligentie, reeds velen voor de rechter gesleept. De opgelegde boetes middels het aan de ‘slachtoffers’ betalen van ‘schadevergoedingen’, die vaak niet mals uitvallen, worden vervolgens met de ngo’s gedeeld. Het vervolgen van ‘narratief ontkenners’ is in de corona-tijd ontstaan, toen degenen die de overheid tegenspraken ook massaal werden vervolgd.

Het zijn DDR-praktijken, met dit verschil dat in die vroegere communistische tijd getracht werd mensen op andere ideologische gedachten te brengen. Nu is het anders. Het doel is nu niet om meningen te beïnvloeden, de staatsinstituten te verdedigen, de tere zieltjes van rijke kwetsbare politici te beschermen of zelfs om AfD-stemmers in de rechtbank te kijk te zetten en hun spaargeld te zien slinken. Het heeft slechts één andere reden: voor degenen die zich hiermee bezighouden is het gewoon hun baan, en die is verbonden met het behalen van quota. Een andere ngo met dergelijke laakbare praktijken is ‘REspect!’, met aan het roer de dubieuze Egyptenaar Ahmed Haykel Gaafar. Deze organisatie doet ongeveer negentig aangiftes per dag, alleen door socialemediaplatforms af te struinen.

En wederom is het niet toevallig dat dergelijke praktijken weer geheel in lijn zijn met de in Brussel voorbereide Digital Services Act, een wet die niet alleen leidt tot censuur, maar ook tot zelfcensuur. Duitsland lijkt hierin voor Europa een leidende rol te spelen.