Karel van Wolferen
We leven in bijzondere tijden vanwege de nieuwe Amerikaanse president Donald Trump. Hij brengt een eigen nevelbank met zich mee. Al enige tijd hebben wij een probaat middel om die te doorzien: let niet op wat hij zegt maar op wat hij doet! Zijn opmerkingen zijn vaak buitensporig, en doen zijn reputatie onder de Trump-haters geen goed. Maar omdat die categorie toch al niets van hem serieus wil nemen maakt dat weinig uit. In de ogen van de niet-haters speelt hij noodzakelijk toneel, gericht op diverse categorieën van binnenlandse tegenstanders die mikken op het ontsporen van zijn presidentschap. Dat probate middel leek te werken tot het weekeinde van 21 en 22 juni. Toen barstte de president die wil doorgaan voor de Grote Vredestichter, los in het West-Aziatische strijdperk met een reuze-aanval op Iran. Hij vergezelde het met nog luidere opschepperij dan normaal. En het verdeelde pro-Trump- en anti-Trump-commentariaat had een aantal dagen de gelegenheid voor krachtige complimenteuze zowel als vernietigende uitingen met stemverheffing.
Nadat Trump de indruk had gegeven zich tweemaal per dag te herbezinnen om al of niet de Amerikaanse neoconservatieven en Israël ter wille te zijn leek hij, als door een donderklap gestuurd, die kant toch te hebben gekozen. Of misschien niet.
Het internetplatform Moon of Alabama was de eerste informatiebron die ons in de zaterdagnacht per minuut een blik op de werkelijkheid verschafte door waarnemingen vlak bij het gebeuren. In het officiële verhaal dat middels de Amerikaanse kranten en de BBC vrijwel onmiddellijk tot stand kwam, hadden B2-bommenwerpers met bunkerbuster-bommen de uraniumverrijkingslaboratoria vernietigd. Maar luchtfoto’s lieten niets zien dat in de verste verte leek op een krater, en geen één instrument of persoon heeft seismische schokken waargenomen. De B2-bommenwerpers zijn wel opgestegen van hun Amerikaanse basis, maar dat was blijkbaar voor de show; ze zijn nooit in de buurt van Iran geweest.
Al heel gauw kon men te weten komen dat vanuit een duikboot drie laboratoria met kruisraketten zijn bestookt. Dat leverde slechts makkelijk op te ruimen oppervlakteschade op. Wel moest Iran natuurlijk de gelegenheid krijgen voor een represaille-tegenaanval op Amerikaanse doelen, en dat kon worden gearrangeerd met drie aanvallen op de Amerikaanse basis in Qatar, waarbij niemand kleerscheuren opliep.
De twaalfdaagse oorlog eindigde met een overeenkomst voor een staakt-het-vuren, zo kon Trump trots melden. Oorlog voeren met militaire middelen waarbij geen bloedvergieten plaatsvindt en wat toch leidt tot zo’n overeenkomst is een door Trump geïnitieerde noviteit. Het vergde diplomatie met grote leugens, maar die voorkwamen een uitwas van oorlogvoering met mogelijke uitwisseling van atoomgeweld, waar veel commentatoren angstig over speculeerden.
Voor Israël, dat de twaalfdaagse oorlog begon met de moord op Iraanse militaire leiders en specialisten in uraniumverrijking, is het eindresultaat meer dan desastreus. De zionistische psyche maakte de grootst denkbare opdonder mee, die niet anders dan blijvende gevolgen kan hebben. Het Israëlische gevoel van superioriteit en van onoverwinnelijkheid ligt in gruzelementen. De eerste door Iran afgevuurde raketten bewezen al dat Israël zichzelf niet kan verdedigen zonder de directe haastig aangeboden materiële steun van de VS. Wat daarna kwam met de geavanceerde en met grote precisie opererende raketten op de haven van Haifa, olieraffinaderijen, militaire doelen en woonwijken in Tel Aviv, was een verwoesting die Israël nooit eerder in de verschillende conflicten in zijn geschiedenis meemaakte. Reguliere media laten dat niet zien omdat strenge militaire censuur weergave van oorlogsschade verbiedt. De gewone bevolking waarvan al tienduizenden uit Israël zijn gevlucht, zal het vanaf nu moeten opnemen tegen Netanyahu.
Maar waarom dacht Trump sowieso over te moeten gaan tot de schijnvertoning? Onder de wakkeren, waarvan een steekproef laat zien dat op het moment van dit schrijven nog maar enkelen zijn toneelspel zijn gaan bevroeden, is nog erg veel nevel te bespeuren. De aanval op Iran lokt voorspelbare verontwaardiging uit. Hij schond hiermee principes van internationaal recht, handelde zonder goedkeuring van het Amerikaanse Congres, en stapelt nog meer bewijs op wat al bestond over het feit dat met de VS geen betrouwbare afspraken gemaakt kunnen worden. Ook hoor ik herhaaldelijk: “We zullen het waarschijnlijk nooit te weten komen”, een uitlating van het vergelijkbaar luie intellectuele gehalte als het cynisch linkse: “Het is altijd al zo geweest”, wanneer het over de motivering van machthebbers gaat. Natuurlijk weten we nooit genoeg en blijven we nieuwsgierig, maar we weten wel heel veel met betrekking tot de machtsgrepen van de moord op Kennedy, de 11 september-aanvallen en de Covid-schijnpandemie – en over hetgeen Trump hoopt te bewerkstelligen.
De niet-reguliere commentatoren lijken de omgeving waarin Trump thuis en in Europa zich bevindt te zijn vergeten. Noodgedwongen bevindt hij zich steeds in het gezelschap van oorlogsstokers. Met geen van de aanwezigen op de NAVO-top in Den Haag zou hij een werkelijk nuttig gesprek hebben kunnen voeren. In eigen land wil de door Lindsey Graham geïnfecteerde Senaat wat de veronderstelde vijanden van Amerika betreft erop los slaan. Als Trump de indruk zou geven dat hij niet langer de bescherming van Israël ziet als een prioriteit, dan kan de machtige Israëllobby, die vrijwel alle leden van het Congres onder schot heeft, hem bij de tussentijdse verkiezingen volgend jaar bestraffen met het verlies van Congres-ruggensteun.
- Het artikel gaat hieronder verder -
Het cartoonboek bevat een bonte verzameling van de beste, scherpste, mooiste en meest treffende cartoons uit Gezond Verstand.
Je maakt kennis met de cartoonisten, die je vervolgens meenemen in het creatieproces en stap voor stap laten zien hoe de cartoons tot stand komen. Waar komen de ideeën en inspiratie vandaan? Welke materialen gebruiken ze en wat vinden ze het mooiste en moeilijkste aan hun vak?
Normaal €42,50 voor abonnees €39,50
Maar Trump is met meer bezig dan op het eerste gezicht te zien is. Hij wil afrekenen met het Britse kolonialisme dat op langere termijn zijn visie en plannen dwarsboomt voor een meer vredelievende wereld met daarin een veilige Amerikaanse rol. Verderop kunt u lezen over de voorname rol die de geheime diensten van het Verenigd Koninkrijk, in het bijzonder MI6, hebben gespeeld en nog blijven spelen in Oekraïne door het saboteren van vredesonderhandelingen in Istanboel en hoe het mogelijk was om ‘Operatie Spinnenweb’, de grootste drone-aanval op Russische bommenwerpers, uit te voeren vanuit op Russisch grondgebied rijdende vrachtwagens. Rusland blijkt te zijn bezaaid met Britse sleeper-spionagecellen. Operatie Spinnenweb was een schending van het Verdrag voor Vermindering van Strategische Wapens (START), een overeenkomst tussen de VS en de toenmalige Sovjet-Unie gericht op het verminderen van in het bijzonder kernwapens. De brandende vraag was of Trump van deze schending afwist.
De Israëlische aanval op Iraanse militaire kopstukken en laboratoriumspecialisten voor uraniumverrijking kwam eveneens tot stand door infiltratie door de Mossad en MI6 van de Iraanse geheime diensten. In Syrië hebben Britse spionnen na de omverwerping van de regering van Bashar al-Assad, de controle overgenomen op de in 2011 door de CIA begonnen clandestiene activiteiten gericht op die omverwerping.
Twee gerenommeerde analisten van de daden in plaats van de woorden van president Trump, zijn Alex Krainer en Barbara Boyd. Beiden zien zijn optreden vanuit het perspectief dat de breuk die Trump wil realiseren met de naar hegemonie strevende VS van Clinton, Obama en de entourage van Biden, gezien moet worden als een breuk met de wereldorde gekenmerkt door permanent kolonialisme dat het Verenigd Koninkrijk nog altijd ambieert. Dit wordt in kringen van alternatieve denkers, waaronder ook de Nederlandse ‘wakkeren’, niet herkend. Waarschijnlijk omdat deze kringen geen enkel idealisme aan Trump kunnen toeschrijven. Maar het Trump-project wordt niet door idealisme vormgegeven; het is gebaseerd op een praktisch besef dat met het beleid van zijn voorgangers geen wenselijke economische en geopolitieke toekomst voor de VS in het verschiet kan liggen.
Alex Krainer meent in de door Britten en Fransen (naast Turkije) gecontroleerde situatie in Syrië een zwakke plek te zien voor het realiseren van deze toekomst.
Barbara Boyd is initiatiefnemer van de Promethean Action-groep en was de voornaamste advocaat-assistent in de Brits/Amerikaanse vervolging van Lyndon LaRouche – een belangrijke politieke activist die samenzweringen van zowel de overheid als George Soros te lijf ging. Haar focus is om het verraad tegen LaRouche en Trump bloot te leggen. Zonder een massale herziening van internationale handel en economische relaties kan Trump niet de bevrijding van slaafsheid aan schuld bevorderen die nodig is. De schuld die de Amerikaanse natie wurgt is het resultaat van de ‘Forever Wars’, de maatregelen volgend op de financiële ineenstorting van 2008, de gefabriceerde Covid-crisis en het voortgaande misdrijf van een door financieel Londen en Wall Street bestuurde Federal Reserve. Dit heeft het uiteenvallen van Amerikaanse economische capaciteiten veroorzaakt. Om dit recht te zetten mag de VS niet langer onderdanig zijn aan het moderne Britse financiële rijk waarmee presidenten na 1989 hebben ingestemd. Een gunstige verandering in de Amerikaanse betrekkingen met Rusland en China is een van de belangrijkste veranderingen waar Trump naar streeft, en oorlog voeren kan niet meer.
Het besluit van Israël om Iran aan te vallen dateert van vorig jaar onder het presidentschap van Biden, lang voor de twaalfdaagse oorlog die op 13 juni begon. Voor Israël was het altijd een operatie die niets te maken had met eventuele kernwapens, maar met een beoogde instorting van de Iraanse regering. Trump wist van de plannen van Netanyahu en wilde een vredesovereenkomst. Dat wat hij deed neerkwam op een schijnaanval sijpelt wel door tot enkele reguliere media. Maar officiële verhalen hebben een opmerkelijke kleefkracht; ze blijven aan het publiek vastzitten. De verkettering van Trump, ook bij de ‘wakkeren’, is niet van de lucht. Maar zoals de bedachtzame Gilbert Doctorov opmerkt, Trump heeft met zijn initiatief Netanyahu kleingekregen, die kan zich aanmerkingen erop niet langer veroorloven. Mocht Netanyahu toch het staakt-het-vuren schenden, dan kan Iran de Israëlische steden met de grond gelijkmaken.
– einde artikel –
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via