Een jammerlijke toestand in de zorg

Ik stak mijn licht op bij collegae verpleegkundigen (als gepensioneerd verpleegkundige met veertig jaar ervaring). Zo hoorde ik dat recentelijk in een verzorgings- en verpleeghuis bij het minste vermoeden van een milde verkoudheid de bewoners weer worden getest, zo nodig in quarantaine worden geplaatst, de mondkapjes weer worden gedragen en dat een opmerking als “je weet toch dat mondkapjes niet werken” wordt afgedaan met “daar gaan we het niet over hebben”.

Oud-collega’s vertellen mij ook dat de tweedeling van wel of niet ‘geprikt’ nog altijd duidelijk aangevoeld wordt, en dat een (wakkere) verpleegkundige soms wegloopt omdat ze de onzin niet meer kan aanhoren. Waar men vóór corona nog privé met elkaar omging is dat nu voorbij. Het contact is nooit meer hersteld. Er wordt nog steeds over geen van de heikele punten van voorgeschreven gedrag gesproken.

Ambulancebroeders wijten de drukte bij de noodhulp en de duidelijk waar te nemen oversterfte aan de babyboomers. Bij iedere oudere overledene wordt gezegd: “Tja, het was zijn/haar tijd, een zeventiger, tachtiger, een babyboomer.” Inmiddels is de oversterfte onder jongens van 10-19 jaar met 35% gestegen en dat zijn duidelijk geen babyboomers. Maar bij hun overlijden wordt er gezegd: “Die heeft gewoon pech gehad, kan gebeuren.” De minister weigert steevast ieder onderzoek.

Ik hoor over andere opvallende zaken. Een kerngezonde 20-jarige heeft een geheel dichtgeslibde kransslagader. Een moeder met een baby van vijf maanden oud aan de borst haalt als zorgmedewerkster twee Pfizerprikken, de baby slaapt niet meer, drijft de ouders tot wanhoop, wordt opgenomen. Oorzaak onbekend. Een verloskundige spreekt haar zorgen uit over het aantal miskramen en krijgt de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd op bezoek. Een 71-jarige heeft een mammografie zonder afwijkingen in september en in november een tumor van 4,5 cm. Het zijn slechts een paar voorbeelden en Nederland zwijgt.

Een operatieverpleegkundige vertelt dat trauma’s en breuken tegenwoordig schering en inslag zijn, en dat ze allemaal een oorzaak gemeen hebben: “Ik ben gevallen en ik weet niet hoe en waardoor.”

De medische en paramedische wereld leeft nog steeds in grote ontkenning. Angst, niet-willen-weten, onwetendheid, hardnekkig in protocollen blijven denken en gewoon weer de steeds verzonnen nieuwe ziektes als geloofwaardig behandelen.

Goed nadenken en de bevindingen van de laatste jaren evalueren en er conclusies aan verbinden, is niet aan de orde. De vele artikelen lezen over relevante onderzoeken gebeurt niet. Het jezelf afvragen hoe het komt dat de aard van aandoeningen zo veranderd is, gebeurt niet. Als verpleegkundigen de neiging hebben om dat alles wel te doen dan komen ze in een collegiaal isolement terecht.

De ramp van het Covid-bedrog had al een rampzalige voorgeschiedenis. Rond 1990 had Nederland veel ziekenhuizen. De bereikbaarheid was goed, de patiënt hoefde niet stad en land af te reizen. Er waren in de periferie huisartsenposten te vinden met extra faciliteiten, zoals de mogelijkheid om bloed te laten prikken. Maar vanaf de jaren negentig werden opvallend veel ziekenhuizen, spoedeisende hulpen en ic’s gesloten. Bij voorbeeld alleen al in Amsterdam zo’n zestien kleine klinieken. Hun argumenten waren vaak dat ze het financieel niet konden bolwerken of dat personeelstekort het grootste probleem was.