Paul Haarman
De basis van het Europese samenwerkingsproject, dat uiteindelijk uitmondde in de EU, was het voorkomen van oorlog. Wederzijdse economische afhankelijkheid zou de angel uit toekomstige conflicten moeten halen. Om dat ideaal te bereiken zouden de nationalistische sentimenten moeten worden afgebroken om ruimte te maken voor een nieuw Europees elan.
Dat Europese project begon in 1951 met de oprichting van de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal (EGKS), gevolgd door de Europese Economische Gemeenschap (EEG, 1957) en de Europese Unie (EU, 1992/1993). Bij elke stap in het Europese project werd de soevereiniteit van de afzonderlijke lidstaten verder uitgehold.
De conclusie na bijna 74 jaar Europese integratie is dat het hoofddoel, het voorkomen van een oorlog tussen de lidstaten, is bereikt. Dat lijkt een geweldig resultaat maar de vraag is of dat doel op het conto van het Europese project geschreven kan worden. Zonder EEG of EU zou de wederzijdse economische afhankelijkheid minstens zo sterk zijn toegenomen. De huidige mondiale economische realiteit laat dat zien. En onderlinge economische afhankelijkheid voorkomt ook geen oorlogen. Dat bewijst de huidige oorlog in Oekraïne, waarbij Duitsland zijn afhankelijkheid van goedkoop Russisch gas achteloos inleverde voor sancties en oorlogsfinanciering tegen zijn broodnodige handelspartner.
Het allesbepalende medicijn tegen een nieuwe Europese oorlog zou echter het ontmantelen van de nationale sentimenten zijn. Alleen politieke integratie kon een langdurige vrede garanderen. Maar dat idee lijkt nergens op gebaseerd te zijn. Vele soevereine landen leven al honderden jaren naast elkaar zonder enig noemenswaardig conflict. Bovendien werden sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog veel internationale samenwerkingsverbanden opgericht die een oorlog tussen de West-Europese landen meer dan onwaarschijnlijk maakte. De NAVO, de VN en de OVSE zijn daar voorbeelden van.
Ondertussen heeft de steeds verder doorgevoerde overdracht van nationale bevoegdheden naar het Brusselse machtscentrum niet geleid tot een steeds groter wordend Europees vredesinitiatief. Integendeel., Engelse, Franse, Nederlandse en zelfs Duitse militairen namen actief deel aan de Europese Balkan- en Kosovo-oorlogen eind jaren negentig. Ook waren veel EU-lidstaten betrokken bij recente oorlogen in Afghanistan, Irak, Libië, Mali, Syrië en Oekraïne.
Het lijkt er dus op dat het Europese samenwerkingsproject helemaal niet gericht was op het voorkomen van oorlog. De conclusie kan dan ook niet anders zijn dan dat het middel het doel moet zijn geweest: het opbreken van de soevereiniteit van de Europese landen. Dat doel is in ieder geval met glans bereikt. Het nationale beleid is volledig ingesnoerd in een onontwarbare kluwen aan Europese wetten en regels die geen ruimte voor afwijking meer bieden. Brussel regeert, en daar bepaalt een handvol bureaucraten en potentaten het lot van Europese burgers, die geen grip op hen hebben. De Europese democratie is een farce. Een klein clubje Europese Commissieleden heeft vrij spel onder het jaknikkend toezicht van een slapend Europees Parlement, genietend van een stevig inkomen en dito onkostenvergoeding. De enig hoorbare oprisping is de boer na de Brusselse lunch. Bovendien is zo’n centraal geleid continent zonder directe democratische verantwoording een makkelijke prooi voor een buitenlandse entiteit. De Verenigde Staten lijken die strategie met verve te hebben gevolgd. Direct na de Tweede Wereldoorlog kregen zij via het Marshall Plan een grote vinger in de Europese pap. Met het daaraan gelieerde European Recovery Program, gericht op onderlinge economische afhankelijkheid, was het duidelijk wie de lakens uitdeelde. Met de oprichting van de NAVO werden de West-Europese landen verder ingesnoerd, met de VS als onbetwiste leider.
De huidige macht in de EU is stevig in handen van Commissievoorzitter Ursula von der Leyen. Zij kwam in 2019 aan de macht toen ze de Luxemburgse bureaucraat Jean-Claude Juncker opvolgde. Hij liet een machtsvacuüm na waar Von der Leyen gretig insprong. Zonder scrupules trok ze tijdens de Covid-crisis alle macht naar zich toe, culminerend in de vriendjesdeal van de eeuw, de miljardenaankoop van de mRNA-prikken bij Pfizer via een simpel sms’je. Dat was volledig tegen alle EU-regels in, maar ondertussen is ze weer ‘verkozen’ voor een nieuwe termijn – een bevestiging van haar almacht en onaantastbaarheid en van de berusting daarin van de volgzame Europese nationale leiders.
Met de proxy-oorlog in Oekraïne heeft de EU zichzelf inmiddels volledig overgegeven aan de Amerikanen. De sancties tegen Rusland werden geïnitieerd vanuit de Biden-regering maar via Von der Leyen aan de Europese lidstaten ‘verkocht’. Die sanctiegranaten ontploften, voorspelbaar, in de eigen Europese economische achtertuin. Daarbovenop vloeiden miljarden van de Europese lidstaten naar de Amerikaanse defensie-industrie. Via het European Peace (lees: War) Facility-programma werd € 11 miljard vrijgemaakt voor de financiering van wapenaankopen in de VS. Uiteraard werd de rekening doorgeschoven naar de EU-lidstaten.
Daar weer bovenop werd, onder goedkeurend oog van de VS, nog voor € 30 miljard vanuit de Europese instituties overgemaakt aan Oekraïne. Om het verhaal compleet te maken bestelden de individuele lidstaten de afgelopen twee jaar voor meer dan € 50 miljard aan wapens bij de Amerikaanse wapenindustrie. Het had een verwoestend effect op de begrotingen van de lidstaten. Als kers op de taart moest de Europese industrie verplicht toekijken bij het opblazen van haar levenslijn voor goedkope Russische energie. De door president Biden aangekondigde vernietiging van de Nord Stream-pijpleidingen zou de Europese, en vooral Duitse industriëlen definitief wakker hebben moeten schudden. Maar het tegendeel gebeurde, de Europese lijdzaamheid veranderde in slaafse onderdanigheid.
De Europese industrie is inmiddels slechts een schim van zichzelf. De Duitse auto-industrie stevent af op een krimp van bijna 20%, een ongekend hoog cijfer. Volkswagen kondigt massaontslagen aan waarbij 30.000 menen hun baan verliezen. Het Duitse staalconcern Thyssenkrupp kondigt een ontslaggolf aan van bijna 40% van haar huidige 27.000 werknemers. Met een staatssteun van € 2 miljard probeert het bedrijf nog overeind te blijven. In Nederland is het lot van Tata Steel niet anders. Ook hier vraagt het bedrijf een miljardensteun van de overheid om de hoge energiekosten het hoofd te bieden. En ook hier staan tienduizenden banen op de tocht. Ook bij de Frans/Italiaanse autoreus Stellantis wordt de noodklok geluid. De verkopen zijn ingestort en de beurswaarde is in een jaar tijd gehalveerd. Onder het topje van al deze in het oog springende ijsbergen bevinden zich nog ontelbare midden- en kleinbedrijven die lijden onder de inflatie en de verstikkende Europese regelgeving. De Nederlandse woningbouw is er een ‘mooi’ voorbeeld van. De Amerikaanse goederenexport naar de EU is intussen in twee jaar tijd met 35% gestegen. Een van de belangrijkste exportproducten is Amerikaans lng-gas. Sinds het opblazen van Nord Stream haalt de EU de helft van haar lng-gas uit de VS. Dat gas is hier zo’n vijf keer duurder dan in de VS, een molensteen om de nek van de Europese industrie in haar internationale concurrentiestrijd.
Ondertussen vliegen de miljarden via een likkebaardend Amerikaans militair-industrieel complex naar een reeds verloren oorlog. Het directe gevolg daarvan, een toestroom van Oekraïense vluchtelingen, mogen de EU-lidstaten ook voor hun rekening nemen. Sinds 2022 gaat het alleen al om 4 miljoen Oekraïners die zijn opgenomen in de landen van de EU.
De nationale regeringen van de 27 lidstaten laten inmiddels het hoofd hangen in de zelf omgebonden strop. De kabinetscrises in Frankrijk en Duitsland, voortkomend uit enorme begrotingsuitdagingen, spreken daarbij boekdelen. Alleen de Hongaarse en Slowaakse leiders sputteren nog tegen. De anderen lijken zich in hun lot te schikken. Hun macht is overgedragen aan Keizerin Ursula en haar coterie van door haar gekozen commissieleden. Haar bazen zetelen niet meer op Europese vaste grond, maar aan de overkant van de oceaan, waar de belangen van een kleine groep miljardairs worden gediend.
– einde artikel –
Je las een Premium artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Gerelateerde berichten
