Rutger Groot Wassink, de profeet van de uitgelokte chaos

De chaos waarnaar de stad momenteel afglijdt, is goeddeels de schuld van Groot Wassink, altijd met steun van de burgemeester. Thans glorieert Groot Wassink als de machtigste man in zijn stad. Nu al snakken velen naar zijn ondergang bij de Raadsverkiezingen in 2026.  De BBB heeft haar verkiezingsdeelname al aangekondigd. Het wordt een strijd van nationaal belang. Het gezonde verstand moet terugkeren in de hoofdstad. Op dit moment overheerst het gevoel dat, zodra de bezoeker de stad heeft verlaten, hij weer is teruggekeerd in het echte Nederland.

Als wethouder houdt Groot Wassink zich bezig met sociale zaken, asiel en diversiteit. Hij maakt reclame voor Agenda-2030-doelstellingen als duurzaamheid en klimaatbeleid. Zijn vakantie brengt hij door in Amerika. Toerend in een camper. In werkelijkheid is hij dus geen ‘klimaat-profeet’ of ‘polder-Lenin’. Hij is een cynische egoïst. Onlangs vertrok Groot Wassink als voorzitter van de asielcommissie van de VNG, Vereniging van Nederlandse Gemeenten. Met deze onbevoegde daad (door er zomaar de brui aan te geven) wilde hij protesteren tegen de deelname van Marjolein Faber van de PVV aan het kabinet-Schoof. Hij zei dat hij als wethouder van Amsterdam niet van plan is de telefoon aan te pakken als Faber zou bellen. “Maar er komt heus wel een dag dat ik me tot het kabinet zal verhouden”, zo snoefde Groot Wassink. Loze praat is zijn handelsmerk, zoals deze: “Ik vind het kwaadaardig dat asielzoekers tot zondebok worden gemaakt.” Ook orakelt hij: “Breder in de samenleving laat het racisme zijn lelijke gezicht zien.”  Dat er sprake kan zijn van ‘omvolking’ noemt Groot Wassink grote onzin. Niets van waar! Hij praat over ‘de onderlinge verbondenheid’: “Ik maak me grote zorgen over toenemende ongelijkheid. Er is segregatie tussen de wijken en in het onderwijs. De gezamenlijkheid en verbondenheid vallen weg. Er is polarisatie en vervreemding tussen de bevolkingsgroepen.”

Binnenkort loopt Amsterdam het gevaar dat de gemeente onder curatele wordt gesteld. Het komt erop neer dat Amsterdam, met ruim tien miljard schuld bij de bank, doorgaat met royaal gratis extra geld uitdelen aan bepaalde groepen mensen. Dit is overtreding van de wet. De inkomenspolitiek in Nederland is een zaak van de regering, niet van een willekeurige stad. De gemeente Amsterdam telt ruim 40.000 uitkeringsgerechtigden en hun aantal groeit. Er wordt geroepen dat de uitkeringstrekkers van de huiskamerbank moeten worden getrokken. Groot Wassink kijkt machteloos toe. Hij wil geen dwang, hij gaat er in goed vertrouwen van uit dat werkzoekend Amsterdam uit eigen vrije wil aan de slag zal gaan. Tot zijn prioriteiten behoort het bouwen van sjieke, dure gebouwen, bestemd voor uitgeprocedeerde illegalen die zouden moeten verdwijnen, maar dat – met steun van Groot Wassink – niet zullen doen. Intussen wachten tienduizenden echte Amsterdammers tandenknarsend op de woning waarop ze recht hebben.

De bezeten, waanzinnige blik in zijn ogen belooft niet veel goeds. Het handelen van Groot Wassink lijkt een vorm van grootheidswaan. Sommigen zien in hem een crypto-communistische ijdeltuit die zegt: “Ik houd juist van chaos en daar ga ik van leven.” Hij lijkt in Amsterdam op zoek naar een grote psychotische speeltuin. Hij dwong zijn ambtenaren mee te doen aan gemeentelijke cursussen om uit te leggen hoe bevoorrecht de blanke mensen zijn. Binnenkort worden vrijkomende hogere functies bij de gemeente uitsluitend toegeschoven aan allochtonen.

“Onze stad is gebouwd op gastarbeid. Migratie heeft Amsterdam gevormd. We moeten de geschiedenis van gastarbeiders veel nadrukkelijker vieren”, beweert Groot Wassink. Hij gaat voorbij aan het feit dat gastarbeid pas rond 1975 zijn intrede deed, en door toenmalige leiders, zoals Willem Drees, werd gezien als een tijdelijke oplossing omdat de economie onverwacht snel groeide. De Nederlandse bevolking, maar ook de gastarbeiders, waren niet voorbereid op een blijvende immigratiestroom. Weldra bleek de stroom onomkeerbaar en dienden zich ook familieleden aan. Dit ging gepaard met strubbelingen.

Er verscheen een kritisch rapport over het massale geweld tegen homo’s waaraan een aantal minderheden in Amsterdam zich schuldig maakten. Dit rapport werd door Groot Wassink een half jaar lang in een la verborgen. Het beviel hem niet. Toen het rapport naar de Raad werd gestuurd, liet Groot Wassink weten dat hij met vakantie was. Hij ontweek vragen uit de pers over het hoge percentage Marokkaanse jongeren dat fel anti-homo is. De wethouder steekt zijn kop in het zand. Van zijn kruiperige opstelling gaat een aanzuigende werking uit van Nederland als paradijs waar alles geoorloofd is. Ernstige problemen worden ontweken in Amsterdam, waar 75% van de vrouwen en meisjes op straat wordt lastiggevallen.