Bernard Zevenhuizen
Het andere onderwerp dat in de afgelopen twee jaar veel aandacht heeft opgeëist en nu een nieuw moment van waarheid nadert, is de staatsgreep van 2014 in Kiev die de conditie schiep voor de oorlog in Oekraïne, en eveneens tot stand kwam door twee groepen ngo’s – één aangestuurd door George Soros en de ander door het NED (National Edowment for Democracy), een instelling van de Amerikaanse overheid.
De voorgevel van een ander machtsstelsel
Politici en bestuurders gehoorzamen aan een macht die anders is dan die van de bevolkingen van een natiestaat. Daarvan genieten de externe factoren als de supranationale organen van de EU, de NAVO, de WHO, inlichtingendiensten en lobbyclubs redelijk veel bekendheid. Maar ook deze zojuist genoemde instanties zijn in toenemende mate aan de al genoemde ngo’s gaan gehoorzamen.
Deze ngo’s zijn naar algemeen aanvaarde uitleg organisaties die geen winstoogmerk hebben, onafhankelijk zijn van de overheid en zich voornamelijk inzetten voor menslievende of andere idealistische doelen, zoals milieu, mensenrechten en het bestrijden van armoede. Niets aan de hand, zou men zeggen, ware het niet dat onderzoek laat zien dat deze organisaties een gigantische macht hebben, niet onafhankelijk zijn en juist wel nauw verbonden zijn met overheden en multimiljardairs, die met deze organisaties een eigen agenda afwerken.
De juridische erkenning van ngo’s als overlegpartner kreeg al in 1945 vaste grond onder de voeten met Artikel 71 van het Handvest van de Verenigde Naties. Ngo’s konden volgens dit artikel dus betrokken worden bij overleg met internationale en nationale organisaties, en onder meer het bedrijfsleven. Intussen zijn ngo’s ook sinds jaar en dag gesprekspartner geworden van nationale en lokale overheden.
En het is niet alleen bij overleg gebleven. De ngo’s zijn doende met lobbywerk, voorlichting, onderwijs, onderzoek, actievoering en praktisch werk. In onze samenleving zijn de ngo’s een krachtveld geworden, waarbij weleens is aangetekend dat dit niet op democratische praktijken gebaseerd zou zijn – niemand heeft voor ze gekozen, en ze gaan vaak op een nogal onbesuisde manier te werk, zonder enige consultatie van volksvertegenwoordigers.
De ongemerkte vervanging van politieke partijen
De in de praktijk belangrijkste rol van de ngo’s is iets dat vrijwel ongemerkt is voorbijgegaan aan politieke theoretici en commentatoren; de ngo’s hebben in verband met een aantal zeer belangrijke beleidskwesties de rol van politieke partijen overgenomen.
In de westerse wereld worden ngo’s nog steeds voorgesteld als een waardevol krachtenveld in de maatschappelijke orde, met respectabele doelen. Je komt ze tegen als verenigingen, liefdadigheidsinstellingen, stichtingen en fondsen. Belangrijke oudere ngo’s zijn bijv. Amnesty International, Artsen zonder Grenzen en Greenpeace.
Laatstgenoemde is gekaapt door de klimaatactivisten. Het hoofd van de Nederlandse afdeling daarvan heeft verteld hoe dat is gebeurd. Wanneer een ngo groeit en personeel moet gaan betalen, wordt het een potentiële prooi voor miljardairs met een eigen agenda. Veel miljardairs zijn na het ontdekken van dit substituut voor volksvertegenwoordiging overgegaan tot het stichten van nieuwe ngo-formaties. De Open Society Foundation van George Soros heeft er talloze onder beheer. Het claimt als doel: “De Open Society Foundation werkt aan het opbouwen van levendige en inclusieve democratieën waarvan de regeringen verantwoording moeten afleggen aan hun bevolking.”
In werkelijkheid staan ngo’s haaks op het idee van democratie en een soevereine natiestaat. Ze zijn internationaal georganiseerd en staan los van het idee van de instemming van het volk binnen een natiestaat. Veel ngo’s die wereldwijd invloed hebben verkregen, en gepresenteerd worden als werkend aan de totstandkoming van nobele doelen, worden in werkelijkheid door de machtigen der aarde aangestuurd, die het democratische proces verstoren en hun tentakels diep in de regeringen van natiestaten hebben zitten. Neem nogmaals de Open Society Foundation van George Soros. In augustus 2016 hebben hackers gedetailleerde financiële informatie over deze paraplu-organisatie online gezet, waaruit bleek dat Soros via de Open Society Foundation verkiezingen en referenda probeert te beïnvloeden voor een open grenzenbeleid, het bevorderen van multiculturalisme en de supranationale eenwording van Europa via de EU. Uit de gelekte informatie kwam naar voren dat Soros tussen 2009 en 2014 minstens € 4,9 miljoen aan Nederlandse stichtingen, denktanks en ‘goede doelen’ schonk. Zo sponsorde hij groeperingen die de ‘ja’-stem in het referendum over de Nederlandse steun aan een Europees associatieverdrag met Oekraïne bevorderden.
Een ander voorbeeld is Artsen zonder Grenzen. Ogenschijnlijk een liefdadigheidsorganisatie waarbij artsen zich inzetten voor mensen in nood bij conflicten, natuurrampen en ziekte-uitbraken. Het heet onpartijdig, neutraal en deskundig te zijn. Maar het faciliteert mensensmokkel. Het fungeert als een taxiservice met een eigen reddingsboot die illegale immigranten van Libië naar de kust van Italië brengt. Tevens speelde het een belangrijke rol bij vaccinatiecampagnes in ontwikkelingslanden.
Hun als lobbywerk, voorlichting en educatie geframede activiteiten kunnen gezien worden als dwang en manipulatie. Wanneer de eerste activiteiten niet werken, kan men ook nog terugvallen op ‘acties’, in de zin van al dan niet gewelddadige demonstraties.
De vervanging van volksvertegenwoordiging in Nederland
Op 12 november heeft in Den Haag de bodemprocedure bij de rechtbank plaatsgevonden die Greenpeace Nederland heeft aangespannen tegen de Nederlandse Staat. Greenpeace eist dat de Nederlandse Staat de stikstofuitstoot drastisch en snel naar beneden brengt. Er is nog geen uitspraak gedaan, maar dit laat duidelijk zien hoe haaks dit staat op het idee van een democratie, waarbij een regering tot stand komt aan de hand van een uitslag bij de Tweede Kamerverkiezingen, waarmee de bevolking aan Agenda 21 een halt wilde toeroepen. De uitslag van deze verkiezingen wordt niet geaccepteerd en probeert men tegen te gaan door middel van juridische procedures.
Rio de Janeiro en het Rockefeller-klimaatbedrog
De basis voor ngo’s als belangrijke speler en kracht achter de schermen lijkt gebaseerd te zijn op Agenda 21. De tekst daarvan werd geopenbaard op de conferentie van de Verenigde Naties, in 1992 in Rio de Janeiro. Daarin werd vastgelegd dat ngo’s een vitale rol zouden gaan spelen bij het vormgeven en implementeren van de zogenaamde ‘participerende democratie’. De geloofwaardigheid van ngo’s zou liggen in de “verantwoordelijke en constructieve rol die ze spelen in de maatschappij” en ze moesten erkend worden als partners in de implementatie van Agenda 21.
Het was ook toen in Rio de Janeiro dat duidelijk werd dat ngo’s een voertuig waren geworden voor een wereldwijd doel: het tegengaan van de veronderstelde door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde. De organisator van die conferentie, de Rockefeller-protegé Maurice Strong – een Canadese oliebaron – gebruikte een groot aantal ngo’s voor het bevorderen van iets dat een vaststaand feit leek te zijn geworden: vanwege het gebruik van ‘fossiele’ brandstoffen was de mens schuldig aan klimaatverandering, en werd de-industrialisatie het hoogste goed om voor te strijden.
Aan de beslissingen die daaraan werden vastgekoppeld hebben we het onzinnige Parijs-akkoord te danken, en de eveneens onzinnige COP29-vergadering in Bakoe.
– einde artikel –
Je las een Premium artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Gerelateerde berichten
