Franziska Zeller en Cornelis de Deugd
Israël is nog steeds bezig met een oorlog op meerdere fronten en heeft daar recent een directe aanval op Iran aan toegevoegd. Een belangrijke overeenkomst tussen beide oorlogen is dat ze geen enkele kans hadden gehad, of zelfs nooit begonnen waren, zonder de onvoorwaardelijke steun van het Pentagon. Het zijn in zekere zin Amerikaanse oorlogen tegen ‘vijanden’ die niet onderhorig zijn aan de VS. Amerika heeft kennelijk grote geopolitieke belangen bij deze oorlogen, ongetwijfeld ter verdediging van de unipolaire wereldhegemonie – of wat daarvan over is. De Oekraïense oorlog is allang door het Westen verloren, en er zijn veel signalen dat er naarstig gezocht wordt naar een uitweg zonder al te veel gezichtsverlies. De Israëlische oorlogen zitten al langere tijd op dood spoor. Israël gaat Hamas en Hezbollah niet verslaan ondanks de grootschalige vernietiging in Gaza en Libanon, laat staan iets winnen bij een oorlog met Iran. We hebben te maken met twee parallelle oorlogen die bezig zijn hun Waterloo te vinden.
Mislukte aanval als geopolitieke mijlpaal
De recente aanval van Israël op Iran heeft weinig schade aangericht, ondanks de meer dan honderd gevechtsvliegtuigen die Israël had ingezet. Veel raketten zijn door de Iraanse verdediging onderschept, terwijl de overige raketten veelal ergens in de woestijn terechtkwamen zonder hun doel te hebben geraakt. Israël zegt dat deze aanval opzettelijk klein was en noemde het een grote overwinning. Te spreken van een ‘overwinning’ is in strijd met de werkelijkheid maar het is niet helemaal uit te sluiten dat de aanval opzettelijk klein was. Het zou kunnen dat Israël, mogelijk onder druk van het Witte Huis, voorlopig verdere escalatie wilde voorkomen.
Niettemin moet Israël vrijwel zeker een veel grotere aanval in gedachten hebben gehad, alleen al de inzet van grote aantallen gevechtsvliegtuigen wijst daarop. Het is vrijwel zeker dat Israël gedwongen was de aanval af te breken vanwege de superioriteit van de Iraanse luchtafweer. Het lukte Israël niet om die luchtafweer zodanig te onderdrukken dat de gevechtsvliegtuigen het Iraanse luchtruim veilig konden binnendringen alvorens de geplande bombardementen uit te voeren.
Deze mislukte aanval heeft niet alleen verreikende militaire consequenties, het betekent tevens dat geavanceerde westerse wapens in belangrijke mate waardeloos zijn geworden tegenover luchtverdediging van Iraans-Russische makelij. Hiermee is een geopolitieke mijlpaal bereikt. Zo moesten F35-gevechtsvliegtuigen van $ 80 miljoen per stuk rechtsomkeert maken, ver voordat ze het Iraanse luchtruim konden bereiken. Het afdwalen van raketten heeft alles te maken met de door Rusland geperfectioneerde technologie om gps-signalen mee te verstoren – waardoor raketten misleid worden en hun doel niet meer kunnen vinden.
Dreigende taal
Benjamin Netanyahu heeft zijn minister van Defensie Yoav Gallant ontslagen. Dit kan niet echt een verrassing zijn, omdat er al langer spanningen waren tussen Gallant en Netanyahu, met name over de oorlogen. Gallant is gematigder dan Netanyahu en geniet ook een zekere populariteit bij de gewone Israëliër, populariteit die Netanyahu niet bezit. Gallant was tegen de oorlog in Libanon en ook tegen escalatie met Iran. Hij was ook tegen de ‘juridische hervormingen’ die Netanyahu door wilde drukken. Het ontslag van Gallant maakt duidelijk dat Netanyahu volledig op oorlogskoers blijft. Het is niettemin de vraag of Israël serieus verwacht iets te bereiken in een tweede ronde tegen Iran.
Teheran dreigt tegelijkertijd met een zware vergelding, terwijl daar weinig reden toe is. Iran is immers de winnaar van de laatste ronde door het met succes afslaan van de Israëlische aanval. De dreigende taal lijkt vooralsnog niet meer te betekenen dan dat: dreigende taal. Iran wil zeker geen oorlog en het is daarom niet te verwachten dat het terug zal slaan op een manier die tot escalatie zal leiden. Israël wil misschien nog wel een oorlog met Iran, maar er kan een zeker besef zijn doorgedrongen dat deze kansloos is, gegeven de formidabele Iraanse verdediging én de ontstane onzekerheid over Amerikaanse hulp.
Donald Trump
Joe Biden is feitelijk nooit de werkelijk functionerende president geweest, waardoor de minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken en de nationale veiligheidsadviseur Jake Sullivan min of meer vrij spel hadden in West-Azië. Al was dat onder het toeziend oog van de CIA. Blinken en Sullivan legden, ondanks de stoere taal die zij af en toe bezigden, Israël in de praktijk geen strobreed in de weg. Donald Trump schaarde zich tijdens de campagne volledig achter Israël, zoals alle presidentskandidaten – gedachtig aan het politieke blokkeervermogen van de joodse lobbby – dat gewoon zijn te doen. Dat kan nu echter snel veranderen, aangezien Trumps plannen voor Amerika onverenigbaar zijn met de permanente neocon-oorlogen. Bovendien heeft Trump in zijn eerste termijn laten zien heel resoluut een escalatie richting Iran te kunnen afremmen, en toen de door de neocons gedroomde oorlog tegen Iran eigenhandig geblokkeerd.
De-escalatie als redding van Israël
Trump is een dealmaker pur sang en de verwachting is dat hij heel wel in staat zal zijn te de-escaleren met betrekking tot de Israël-Iran-verhouding, ook zonder dat er een beeld ontstaat dat hij Israël afvallig zou zijn. Het raakt aan een diepe paradox. Netanyahu heeft Israël op een koers van zelfdestructie gebracht, waardoor de-escalatie mogelijk een laatste kans biedt om het tij nog te keren. Paradoxaal genoeg, kan de-escalatie Israël mogelijk veel meer tot steun en redding zijn dan het zenden van onbegrensde hoeveelheden militaire middelen.
Het ontslag van Gallant, de dreigende taal, de Iraanse militaire macht en de verkiezing van Trump hebben in korte tijd de geopolitieke en militaire verhoudingen in het Midden-Oosten ingrijpend gewijzigd. Er zijn geen garanties dat het die kant op gaat, maar de-escalatie ligt nu meer binnen bereik dan lange tijd het geval is geweest.
- Het artikel gaat hieronder verder -
De Gift Card is een leuke manier om Gezond Verstand een kwartaal of een jaar lang cadeau doen. De Gift Card is digitaal verkrijgbaar én als pasje met daarop een unieke code + een feestelijke cadeau-enveloppe.
Abonnees krijgen 15% korting!
Gezond Verstand 6x cadeau doen
Op papier én digitaal
Normaal €24,- voor abonnees €20,-
Gezond Verstand 24x cadeau doen
Op papier én digitaal
Normaal €80,- voor abonnees €70,-
Oekraïense uitweg
Druppelsgewijs worden we vertrouwd gemaakt met de Oekraïense realiteit. Zelfs de Amerikaanse mainstream media geven toe dat Oekraïne verloren is. Zo schrijft The New York Times: “Amerikaanse militaire en inlichtingenfunctionarissen hebben geconcludeerd dat de oorlog in Oekraïne niet langer een patstelling is, nu Rusland gestaag terrein wint en het gevoel van pessimisme in Kiev en Washington toeneemt.” Kiev is al veel meer doordrongen van deze realiteit en zoekt nu naar uitwegen en ‘aannemelijke’ verklaringen voor de Russische terreinwinsten. Vladimir Zelenski vertelde in een interview aan mediavertegenwoordigers van de noordelijke NAVO-lidstaten dat 10% van de militaire hulp die op de NAVO-top in juli was beloofd, was aangekomen. Hij gebruikte de problemen met wapenleveranties als ‘aannemelijke’ verklaring voor de verliezen, terwijl in feite meer of minder bewapening niets gaat veranderen aan de uitkomst van deze oorlog.
Tomahawks
Het Oekraïense overwinningsplan “kan geen succes hebben door de westerse weigering om Oekraïne van de beloofde wapens te voorzien”. Zelenski bevestigde dat hij de VS om Tomahawk-langeafstandsraketten had gevraagd en beschuldigde het Witte Huis van het lekken van ‘vertrouwelijke informatie’ naar de Amerikaanse media om dit te voorkomen. “Toen we om lange-afstandsraketten (Tomahawks) vroegen, beloofden we gelijktijdig deze alleen te gebruiken als Rusland de oorlog niet zou beëindigen en de escalatie niet zou stoppen. Ik zei er meteen bij dat dit een preventieve maatregel is.” “Washington interpreteerde dit als een escalatie en lekte een geheime clausule van mijn vredesplan en beweerde dat Oekraïne vele raketten en Tomahawks geëist had. Maar dat was vertrouwelijke informatie. Toen steeds meer landen het overwinningsplan begonnen te ondersteunen, lag Washington dwars.”
Het moet Zelenski duidelijk geweest zijn dat Tomahawks direct tot een derde wereldoorlog zouden leiden en daarom nooit als een optie konden worden beschouwd, maar kennelijk heeft zijn sterke behoefte aan een excuus voor de Oekraïense verliezen het hier gewonnen van elke realiteitszin.
Noord-Koreaanse troepen
Eind september verschenen de eerste berichten dat er bij de Noord-Koreaans-Russische grens troepenbewegingen waren waargenomen. Dit werd snel vertaald naar Noord-Koreaanse inzet in Koersk. Het idee alleen al is totale kolder, aangezien Rusland over meer dan genoeg militairen beschikt en het nagenoeg onmogelijk is om Koreanen te integreren in daadwerkelijke militaire confrontaties met Oekraïne. Het is slechts de nieuwste uitvlucht om de militaire nederlaag aan te wijten. NAVO-secretaris-generaal Mark Rutte heeft opzichtig gelogen dat Noord-Koreaanse troepen ingezet zouden zijn in de Russische zuidwestelijke Koersk-regio, waar sinds augustus een Oekraïense militaire inval gaande is.
Rutte loog verder dat de inzet van Noord-Koreaanse troepen een teken zou zijn van de ‘groeiende wanhoop’ van Vladimir Poetin, en voegde eraan toe dat “meer dan 600.000 Russische soldaten” tot nu toe in de oorlog van Poetin waren gedood of gewond en dat hij “niet in staat is om zijn aanval op Oekraïne vol te houden zonder buitenlandse steun”. Allemaal aantoonbare onzin, maar duidelijk bedoeld om de verliezen goed te praten.
Het verhaal wordt nu zo gedraaid dat de oplettende lezer tussen de regels door kan begrijpen dat Oekraïne weliswaar aan de verliezende hand is, maar dat dit allemaal de schuld is van de hulp van de ‘as van het kwaad’: China, Iran en Noord-Korea, en tevens te wijten is aan de onvoldoende ondersteuning door het Westen. In een persconferentie op 30 oktober sprak Zelenski al over 100.000 Noord-Koreaanse soldaten en vroeg zich af hoe het Westen deze dreiging zal afwenden. Alleen met Oekraïense hulp kan het ‘Gele Gevaar’ nog tegengehouden worden (en voor die dienst heeft Oekraïne dan ook wel het NAVO-lidmaatschap verdiend). Zelenski heeft wanhopig geprobeerd de NAVO nog vóór de Amerikaanse verkiezingen bij het conflict te betrekken. Donald Trump heeft herhaaldelijk beloofd het conflict op korte termijn te beëindigen, al is zijn belofte om dat binnen 24 uur te doen wel erg onrealistisch.
Olie op het vuur
Vladimir Poetin goot nog eens extra olie op het vuur van het Noord-Korea-verzinsel tijdens een persconferentie gedurende de BRICS-top in Kazan. Een NBC-journalist vroeg naar de aanwezigheid van Noord-Koreaanse troepen, inclusief de vraag of dit niet een enorme escalatie inhoudt. Poetin gaf geen antwoord maar wees erop dat militaire samenwerking plaatsvindt op basis van artikel 4 van het defensiepact met Noord-Korea. Zijn impliciete mededeling was “dit gaat jullie niets aan” en “wie zijn jullie om ons de les te lezen, gezien de vele nationaliteiten die aan de kant van Oekraïne vechten?”
Het Trump-voordeel bij de parallelle oorlogen
De verkiezing van Donald Trump heeft duidelijk gemaakt dat er tussen beide oorlogen belangrijke overeenkomsten bestaan. Zodra de VS zijn financiering voorwaardelijk maakt, of zelfs helemaal intrekt, kan er voor beide oorlogen heel snel een oplossing komen in de goede richting. Dmitri Medvedev, voormalig president van de Russische Federatie en huidig vicevoorzitter van de Russische Veiligheidsraad, ziet daarom een belangrijk voordeel in de verkiezing van Trump: “Trump heeft één eigenschap die nuttig voor ons is: als zakenman in hart en nieren heeft hij een dodelijke hekel aan het uitgeven van geld aan allerlei profiteurs en meelopers – aan domme bondgenoten, aan slechte liefdadigheidsprojecten en aan vraatzuchtige internationale organisaties.” Indien Trump schoon schip maakt in lijn met deze observatie van Medvedev, dan is de-escalatie mogelijk in Oekraïne én in West-Azië.
Wat vertel ik mijn medemens?
- We hebben te maken met twee parallelle oorlogen die bezig zijn hun Waterloo te vinden.
- De geavanceerde westerse wapens zijn waardeloos geworden tegenover luchtverdediging van Iraans-Russische makelij.
- Kiev zoekt naar uitwegen en ‘aannemelijke’ verklaringen voor de Russische terreinwinsten.
– einde artikel –
Je las een Premium artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Gerelateerde berichten
