Het is zover gekomen dat de georganiseerde misdaad de wetten voorschrijft aan regeringen. Dat betekent dat we voor de term misdaad een nieuwe definitie moeten gaan gebruiken. De oude definitie, (misdaad is een daad die in strijd is met een wet) is immers niet langer bruikbaar als misdadigers de wetten voorschijven. Dat betekent dat we een ander criterium nodig hebben. Bijvoorbeeld de vaststelling dat stelen en doden misdaden zijn, onafhankelijk van wetten. Zeker als die wetten stelselmatige diefstal legaliseren en massamoord onbestraft laten, zoals in toenemende mate het geval is.

Denk aan de op leugens gebaseerde aanval op Irak waarbij meer dan een miljoen Irakezen het leven verloren. Een kolossale misdaad die mogelijk gemaakt werd door een eerdere misdaad waarbij 3.000 Amerikanen het leven lieten. De gebeurtenissen van 9-11 gaven de aftrap voor de zogenaamde War on Terror. Het zou leiden tot decennia van bloedvergieten in het Midden-Oosten en de introductie van de Patriot Act, een wet die vrijheden, burgerrechten en privacy deed verdampen, en die als gevolg van de aangejaagde angst voor terrorisme zonder morren geaccepteerd werd door het publiek. We weten inmiddels dat zowel 9-11 als de oorlog op leugens gebaseerd waren, maar de grootste misdadigers zijn uiteraard nooit berecht.

Misdaadconglomeraat

Het bleef echter geenszins bij valse-vlagoperaties en de daaruit volgende militaire misdaden. De financiële crisis van 2008 heeft bijvoorbeeld een aantal criminelen schathemelrijk gemaakt, ten koste van vrijwel iedereen. Dominante organisaties als Goldman Sachs, die bewust en via ondoorzichtige constructies aanstuurden op een voor hun uiterst lucratieve instorting van de markt zonder ook maar een moment stil te staan bij de consequenties voor miljarden wereldburgers, kwamen ermee weg zonder werkelijke straffen, en dat betekent dat ze aan geen enkele autoriteit rekenschap hoefden af te leggen. De opbrengsten van hun structurele diefstal zijn dusdanig dat ze zich daarmee een machtspositie verschaft hebben die de macht van een controlerende overheid overstijgt. Maar ook dat het voor andere organisaties onmogelijk werd om nog netjes zaken te doen. Misdaad is immers een stuk lucratiever, en organisaties die niet bereid zijn zich daaraan te bezondigen, verliezen vliegensvlug hun concurrentiepositie en worden door de grootcriminelen ingelijfd of gaan failliet. Dat betekent dat de criminalisering van de wereld een zichzelf aandrijvend proces is, dat uiteindelijk alle spelers voor de keuze stelt eraan deel te nemen, of ten onder te gaan. In beide gevallen vergroot het de macht van de misdaad.

Precies zoals het misdadige, op schuld en rente gebaseerde fiatgeldsysteem oneindige economische groei nodig heeft om zichzelf in stand te houden, hebben misdadigers geen andere keuze dan hun criminele activiteiten steeds verder uit te breiden. We zien dan ook dat de misdaden steeds groteskere vormen aannemen. Het belangrijkste voorbeeld daarvan is zonder enige twijfel de kolossale coronamisdaad, die al miljoenen mensen het leven gekost heeft terwijl we nog niet precies kunnen overzien hoeveel er nog zullen volgen. Als gecorrumpeerde supranationale branches als de farma-industrie met hun belangenvereniging (de WHO), de financiële maffia, het militair-industriële complex en de collaborerende multinationals pas op de plaats zouden maken, bijvoorbeeld omdat er een grens zou bestaan aan hun bereidheid de meest verschrikkelijke misdaden tegen de mensheid te plegen, dan zouden ze vrijwel onmiddellijk gepasseerd worden door lieden met (nog) minder scrupules.