Scroll Top

Het nihilisme en narcisme van de klimaatfanatici (Paul Haarman)

klimaat fanitici min
Het nihilisme en narcisme van de klimaatfanatici
Paul Haarman
De laatste maanden wordt de Westerse wereld geconfronteerd met bizarre acties van een nieuwe generatie klimaatfanatici. Op het eerste gezicht lijken het spontane acties van actief betrokken jongeren, maar dat beeld klopt niet. Ze worden voor het karretje van Agenda 2030 gespannen, gefinancierd vanuit de elite en aangemoedigd door politici en beroemdheden. Inspelend op ideologische sentimenten en gevoelens van eigenwaan worden ze aangespoord tot absurde acties en vandalisme. En juist dat fanatisme lijkt de vaak jonge leden aan te trekken als bevlogen antwoord op een wellicht als betekenisloos ervaren bestaan.
D

e nieuwe klimaatactivisten opereren vanuit verschillende internationale actiegroepen waarbij vandalisme en ongerijmdheid centraal staan. De bizarre acties begonnen deze zomer toen actievoerders van de Britse Just Stop Oil-beweging zich vastlijmden aan een schilderij van Van Gogh. De verklaring van hun daad is een mix van absurditeit en betweterigheid: “Het is immoreel voor culturele instellingen om toe te kijken terwijl onze samenleving instort. Galeries zouden moeten sluiten. Directeuren van kunstinstellingen zouden de regering moeten oproepen om alle nieuwe olie- en gasprojecten per direct stop te zetten. We verzetten ons of we zijn medeplichtig. ”
Sinds oktober nemen de acties van Just Stop Oil toe, zowel in volume als in diversiteit. Zo zien we soepbesmeurders die zich werpen op kunst, melkactivisten die pakken melk uitgieten en verfspuiters die de ramen van een autoshowroom volspuiten. Ook buiten het Verenigd Koninkrijk krijgen de acties een vervolg. In Duitsland lijmen klimaatfanaten van Scientist Rebellion zich vast aan de grond van het AutoMuseum Volkswagen, en in Nederland plakt een activist zich vast aan de gesprekstafel van het programma Jinek. In Wenen wordt een schilderij van Klimt door de Oostenrijkse actiegroep Letzte Generation met verf besmeurd en twee Belgen plakken zich in het Mauritshuis vast aan het kunstwerk Meisje met de Parel van Vermeer.

Het merendeel van deze acties komt voort uit het A22 Network dat voeding geeft aan elf verschillende actiegroepen in evenzoveel landen. Deze actiegroepen worden ondersteund door twee grote bewegingen: Extinction Rebellion en Scientist Rebellion. Hoewel de verschillende klimaatbewegingen zich voordoen als grassrootsbewegingen, gaat het in feite om wat astroturfing wordt genoemd, het fenomeen waarbij van bovenaf geplande acties worden verkocht als authentieke burgerinitiatieven.
Het A22 Network en haar lokale afdelingen worden gefinancierd door het Climate Emergency Fund. De drijvende krachten daarachter zijn de bekende regisseur Adam McKay, Rory Kennedy, zus van Robert Kennedy jr., en bovenal miljardair Aileen Getty. De financiering van de acties komt vooral uit de Aileen Getty Foundation die de geërfde miljarden van de Getty familie beheert, verdiend met ‘Just Oil’-bedrijven als Getty Oil en Texaco.

Het Climate Emergency Fund roept via haar website op tot het rekruteren van mensen die ‘burgerlijk ongehoorzame’ acties willen uitvoeren. Het doel is om in diverse landen kleine cellen te activeren die geleid worden door maximaal acht personen. De coördinatie van de acties blijft in handen van het ‘global team’ van het Climate Emergency Fund. Dat lijkt op een terroristische organisatiestructuur. Maar al die stoere acties zijn geen echte daden van verzet, ze passen juist naadloos in de ons opgedrongen Agenda 2030. Deze klimaatactivisten worden dan ook aangemoedigd door de pleitbezorgers van de Klimaatagenda, zoals VN-Secretaris-Generaal António Guterres en beroemdheden als Leonardo DiCaprio. We zien de verbondenheid met de heersende macht ook terug in de acties zelf waarbij de actievoerders vaak geen strobreed in de weg wordt gelegd. Bij de bestorming van Schiphol begin november konden honderden
klimaatactivisten ongestoord een hek doorknippen en de landingsbanen opkomen waar fietsen klaarstonden. De klimaatactivisten vormen dan ook geen anti-autoritaire beweging. Ze zetten zich af tegen de bevolking en tegen het dagelijkse leven van gewone mensen, maar niet tegen de heersende macht.

klimaat fanitici min

Met een aan religie grenzende grootspraak en zendingsdrang worden van zoekende jongeren fanatieke klimaatstrijders gemaakt. De tekst op de website van het A22 Network spreekt in dat opzicht boekdelen. Enkele citaten: “Wij zijn hier om te zeggen dat we een nieuwe wereld zullen creëren. Dit is de oude wereld. Het kan niet doorgaan. We zijn hier om regeringen te dwingen de CO2-uitstoot te verminderen, niets minder. We zijn hier voor actie, niet voor woorden. We hebben een planning. Als we worden geweigerd, zullen we week na week ontwrichten. Dit is onze plechtige verantwoordelijkheid. Heilige rechten vereisen een heilige plicht om ze te verdedigen. En totdat iedereen vrij is, is niemand van ons vrij. Alleen dan zal gerechtigheid geschieden. Kom maar op. Zolang er nog adem in ons lichaam is, zullen we niet stoppen. Wij zijn de laatste generatie. Maar we zijn ook de Eerste. Wij zijn overal. We komen. Alles zal veranderen. Het oude wordt het nieuwe. En iedereen kan veranderen.” Dat zijn de hypnotiserende woorden van een doctrine, vergelijkbaar met marxistische retoriek.

Deze vaak jonge mensen riskeren hoge boetes of gevangenisstraffen met hun bizarre acties. Ze laten zich meesleuren met een door een kleine elite gecontroleerde beweging terwijl hun in het geld zwemmende leiders zich een hip deugimago verschaffen. De beweegredenen van laatstgenoemden zijn niet moeilijk te raden, maar hoe het fanatisme van de jongeren te verklaren valt is misschien iets waarover de Amerikaanse sociaal filosoof Eric Hoffer, bijna een eeuw geleden een zinnige uitleg gaf naar aanleiding van het fanatisme van de twintigste eeuw. In zijn beroemd geworden boek, The True Believer (1951), analyseert hij dit als voortkomend uit persoonlijke frustratie over de erkenning van een zinloos bestaan en het falen van te hoog gestelde ambities. Hij laat zich daarbij leiden door de ideeën van Friedrich Nietzsche, die nihilisme onderverdeelt in een actieve en een passieve versie. De actieve nihilist erkent de betekenisloosheid van het leven, maar zet dat zelf om in een bestaan vrij van overtuigingen met nieuwe zingeving vanuit het eigen zelf. De passieve nihilist zoekt een soortgelijke bevrijding, maar niet in zichzelf. Hij schakelt juist het eigen zelf uit door zich aan te sluiten bij een beweging die de zingeving voor hem gaat bepalen. Hoffer beschrijft dit als het aanklampen van het verdrinkende zelf aan een passerend vlot. Het gaat bij de passieve nihilist niet om de juistheid van de zaak waar hij zich achter schaart, maar om zijn wanhopige behoefte aan houvast.

Gezond Verstand thuis ontvangen?
Doe mee en ontvang 24x per jaar Gezond Verstand thuis. Als abonnee krijg je toegang tot alle edities (online) én het ledenforum. Met jouw bijdrage ondersteun je de onafhankelijke journalistiek en berichtgeving voor en door Nederlandse burgers.

Ook narcisme speelt een rol volgens Hoffer. Fanatici die zich laten meevoeren in een veeleisende beweging hebben vaak meer ambitie dan talent. Ze zoeken betekenis en erkenning, maar het ontbreekt hen aan talent of doorzettingsvermogen. Hun geknakte trots leidt hen tot opvallende acties die wel moed maar geen creativiteit vergen en ze in het middelpunt van de belangstelling brengen. Het besmeuren van een beroemd schilderij is geen grootse daad, maar het vergt wel lef en je haalt er gegarandeerd het nieuws mee.
Een belangrijke voorwaarde voor een succesvolle radicale beweging is het vermogen van de leiders om bij haar volgers de haat voor het heden aan te wakkeren. Het is de toekomst die telt, het heden en het verleden moeten vernietigd worden. Dat is wellicht een verklaring voor het vandalistische karakter van de acties van de klimaatactivisten en hun voorkeur voor klassieke kunstwerken. Volgens Hoffer is de censuur op uitingen van kunst, literatuur en muziek een noodzaak voor een beweging die dogma boven nadenken stelt. In een effectieve doctrine is dan ook geen ruimte voor plezier, noch voor gezond verstand. Ook dat vloeit voort uit het nihilistische karakter van de fanaticus. We zien het terug in de bizarre acties die altijd met een boze blik in de ogen worden uitgevoerd. De klimaatfanatici geloven echt dat zij de laatste generatie op aarde zijn wanneer de CO2-uitstoot niet een halt wordt toegeroepen.

We moeten de passie van de klimaatfanaten dan ook niet onderschatten. Ze hebben hun eigen ‘ik’ volledig verbonden met een beweging die de bron vormt voor nieuwe deugd en kracht. Dat die beweging zelf een spinnenweb is, gesponnen door de machten die hun positie hebben verkregen via datgene wat men bestrijdt, doet er niet toe. De klimaatfanatici die zijn ondergedompeld in deze nieuwe hardlinerbeweging geloven in hun heilige doel en zullen hun acties voortzetten wanneer de beweging daarom vraagt. Ze kunnen niet anders, als soldaten van hun ingepeperde eigen gelijk. Het geeft hen de lang gekoesterde zingeving in hun bestaan, ook al dienen ze feite lijk als kanonnenvoer voor een globalistische elitaire agenda.

Je las een artikel uit:
Gezond Verstand nummer 55
Privacybeleid
Wanneer u onze website bezoekt, dan kan deze informatie via je browser opslaan voor specifieke services, meestal in de vorm van cookies. Hieronder kunt je je privacyvoorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van cookies van invloed kan zijn op je ervaring op onze website en de diensten die we aanbieden.