Terugblik 2025: voorsorteren op nieuwe ordening

De gangbare gedachte onder de kritische minderheid was dat deze machtsgreep bedoeld was om een nieuwe wereldorde te forceren. Het doel van iedere machtsgreep is ingrijpen in bestaande machtsverhoudingen, en bij een mondiale machtsgreep betreft dat dus de hele wereld. Een nieuw wereldomvattend dictatoriaal imperium, dat centraal geregeerd zou worden, gebruikmakend van digitaal geld (CBDC) en een allesomvattend surveillancenetwerk waarmee iedere wereldburger in een gewenst gareel gedwongen zou kunnen worden.

Voor de meeste kritische denkers leek het vanzelfsprekend dat deze campagne geïnitieerd was door westerse machten, die nu een kans zagen om hun absolute wereldhegemonie te vestigen. Het Westen (Europa samen met de VS) heeft immers in de afgelopen eeuwen een reputatie opgebouwd van nietsontziend imperialisme, dus leek het voor de hand liggend dat ook deze aanval op de mensheid van daaruit afkomstig was. Al snel bleek echter dat een groeiend deel van de wereld zich juist afkeerde van dat Westen, en zich organiseerde in (onder meer) het BRICS-collectief.

Het afgelopen jaar bekoelde onder leiding van de nieuwe Amerikaanse president Donald Trump ook nog eens de innige verhouding tussen Europa en de VS, hetgeen het beeld van een mislukte mondiale machtsgreep verder bekrachtigde. In een situatie van onverenigbare tweedeling zou het immers onmogelijk zijn om een universele digitale wereldmunt en een wereldregering te realiseren. Afgezet tegen het uitgangspunt (westerse entiteiten wilden de wereldmacht grijpen) zouden de coupplegers dus gefaald hebben.

De vraag die zich bij mij in het afgelopen jaar steeds sterker heeft opgedrongen, is of dat uitgangspunt wel correct was. Met name omdat 2025 gekenmerkt werd door ingrijpende veranderingen binnen de mondiale geopolitieke ordening, waarbij het vooral opvalt dat Europa zichzelf doelbewust lijkt te vernietigen. Nu de VS en Rusland voorzichtig toenadering zoeken door acceptabele mogelijkheden voor vrede in Oekraïne te overwegen, blijkt Europa zich juist steeds agressiever op te stellen en aan te sturen op catastrofale escalatie van vijandigheden, hetgeen de verhouding met beschermheer Amerika nog verder bekoelt en de relatie met Rusland vrijwel onherstelbaar maakt.

De oorlogsretoriek leek echter primair gericht op het beroven van de Europese volkeren onder het voorwendsel van Russische dreiging – een poging mensen bereid te maken hun welvaart in te leveren in ruil voor bewapening. Tezamen met alle andere beleidsresultaten, zoals het vernietigen van de industrie, het ontmantelen van de agrarische voedselproductie en het ontoegankelijk maken van energie, zou het niet onlogisch zijn om te vermoeden dat de Europese bevolking, en niet zozeer Rusland, het werkelijke doelwit is.

Volgens sommige commentatoren gaat het hier om misplaatse hoogmoed van de Europese leiders, die op deze manier hun machtspositie in de wereld proberen te redden. Met hun acties worden echter resultaten gegenereerd die volstrekt in tegenspraak zijn met dergelijke bedoelingen. Zonder ingrijpende koersverandering is Europa ten dode opgeschreven, en zal het als geopolitieke speler volledig van het wereldtoneel verdwijnen, hetzij door een totaal instortende economie, een oorlog met Rusland, of beide.

Eeuwenlang heeft Europa het machtsoverwicht in de wereld gehad, aangestuurd vanuit de City of London, het financiële centrum. Na de oorlog is daar de VS aan toegevoegd als militair centrum, waardoor het leek alsof er een machtsverschuiving had plaatsgevonden. De meeste mensen geloven dat sindsdien de financiële macht zich heeft verplaatst naar Wall Street en dat de City of London daarmee min of meer uitgespeeld was, maar het wordt steeds duidelijker dat Wall Street eerder een filiaal was van de City of London dan een concurrent. Momenteel wordt de macht van de City of London vanuit de VS echter onder vuur genomen. Hierover is in het afgelopen jaar veel geschreven in Gezond Verstand.