De ontrafelde mondiale machtsgreep

Desinformatie betekent moedwillige misleiding. Het gevecht ertegen begon in Nederland al in maart 2019 toen het ministerie van VWS de ‘Denktank Desinformatie’ oprichtte. Jurist Frank Stadermann gaat op een van de volgende bladzijden in op de krachttoer die dit semigeheime genootschap ondernam, onder meer om literatuur over vaccineren uit de verkoop te halen. Dus voordat het verondersteld levensgevaarlijke Covid-virus ten tonele verscheen, kon men al concluderen dat de belangen van de farmamacht bovenmatig waren gemoeid met wat er stond te gebeuren. Natuurlijk mocht het rijksvaccinatieprogramma niet in gevaar komen, maar daarbovenop mocht de ‘oplossing’ voor het Covid-gevaar dat zich precies een jaar later aandiende, niet uit handen genomen worden van de farmamacht.

Lezers van Gezond Verstand weten hoe formidabel deze macht is, en hoe onbeperkt die lijkt te zijn. In nog een artikel verderop wordt beschreven hoe miljoenen kinderen in Europa en de VS dagelijks worden behandeld met wat in wezen gezondheidsbeschadigende medicatie is, omdat ze op school vaak niet opletten of zich moeilijk kunnen concentreren. Dat is overigens een menselijk euvel dat sinds de uitvinding van onderwijsinstellingen – in Babylonië of China? – heeft bestaan, maar de wereld heeft moeten wachten totdat de farmamacht van de 21ste eeuw de oorzaak ervan kon benoemen: ADHD.

Het fenomeen desinformatie kwam echter pas goed in beeld dankzij de maatregelen die de Europese Unie ertegen begon. Er kwam een soort wet die desinformatie op sociale media verbiedt, omdat het opruiing tegen het gezag zou kunnen bevorderen. Een ander begrip, ‘misinformatie’, dat ontstaat door onkunde of onwetendheid, moest ervoor worden afgeschaft. Want er is geen sprake van onwetendheid. Desinformatie is het tegenspreken van een werkelijkheid die vaststaat, een ‘wetenschap’ waarover volledige consensus zou bestaan. Als u wilt weten wat onder desinformatie valt, luister dan naar wat FVD in Nederland en AfD in Duitsland over de huidige wereldsituatie beweren.

Deze partijen kunnen worden gekenschetst als fonteinen van desinformatie. Dat is dan ook de reden dat ze niet in aanmerking kunnen komen voor deelneming aan coalitieregeringen. Ook dat opmerkelijke feit komt in dit nummer 126 aan bod.

De EU is plotseling met nog veel meer bezig dat onze argwaan opwekt. Het heeft net aangekondigd een verenigde ‘Europese inlichtingendienst’ te willen vormen. En het houdt zich bezig met afschrikwekkende details, zoals een volgende stap in de carrièrevernietiging van Marie-Thérèse ter Haar die, na sluiting van haar vooral aan de Russische taal en cultuur gewijde educatieve Eurazië Instituut, culturele reizen naar Rusland verzorgt. De reizigers die daar gebruik van maken komen meestal terug met vrij positieve verhalen over wat ze gezien hebben, en in elk geval met de boodschap dat Russische burgers absoluut niet gebukt gaan onder een repressieve tirannie zoals het wordt afgeschilderd door de Europese kopstukken die regelmatig waarschuwen dat we ons moeten voorbereiden op oorlog voeren tegen Rusland. Zo’n boodschap van reizigers moet natuurlijk worden beschouwd als desinformatie van de ernstigste soort, en Ter Haar moest voor een commissie verschijnen die haar vertelde dat als ze nog een keer zo’n reis organiseert, zij een boete van € 760.000 opgelegd krijgt.

Waar komen de ideeën voor een verenigd spionageapparaat, geboden voor sociale media en krankzinnige boetes voor reizen naar Rusland vandaan? Is Ursula von der Leyen een trekpop geworden voor de oorlogsstokers? Zij is natuurlijk het boegbeeld, het zichtbare door en door corrupte hoofd, van de gecorrumpeerde EU-Commissie. Met haar privéjet vliegt ze naar de belangrijkere internationale evenementen waar ze een soort vorstinnerol speelt. Je kan haar bijvoorbeeld ook prominent waarnemen aan de hoofdtafel bij de openingstoespraak van COP30 in Brazilië. Maar het artikel over Von der Leyen in dit nummer beschrijft verder een onzeker figuur die zich weliswaar een ultiem beslissingsrecht heeft toegeëigend, maar zich ook geïsoleerd verschanst op de dertiende verdieping van het hoofdkantoor van de Europese Commissie, en geen contact lijkt te hebben met adviseurs, politieke krachtpatsers en functionarissen die buiten de kringen van vertrouwelingen vallen, zoals we wel van regeringscentra zijn gewend.

Wij hebben het afgelopen halfjaar herhaaldelijk gespeculeerd over de waarschijnlijkheid dat met het aflopen van de oorlog in Oekraïne, waarbij aan de voorwaarden van Poetin is voldaan, de NAVO zal ophouden te bestaan als een geloofwaardige instelling met nog enige invloed op de geopolitieke werkelijkheid. En verder dat dit vrijwel onvermijdelijk ook zal leiden tot de implosie van de EU. Dit achten wij nog altijd waarschijnlijk. Op de laatste bladzijden van dit nummer wordt bevestigd dat de Oekraïense oorlog in een beslissende fase is beland omdat alle fronten instorten. Dus het einde van zowel de NAVO als de EU lijkt nabij.

Maar het zou kunnen dat we ook rekening moeten gaan houden met de mogelijkheid dat de oorlogshitserij, met Starmer, Merz, Macron en Rutte in de voorhoede, een eigen leven is gaan leiden met een volslagen onzekere toekomst.