Lucratieve domheid en microfascisme

Omdat de positie en het inkomen van ambtenaren wordt ingeschaald op basis van het aantal mensen onder hen, en de omvang van het budget waarvoor ze verantwoordelijk zijn, is het aantrekkelijk om het probleem zo groot mogelijk voor te stellen, en de oplossing zo duur en ingewikkeld mogelijk te maken. Hoe meer publiek geld ze mogen uitgeven en hoe meer mensen ze kunnen aansturen, hoe beter het is voor hun eigen loopbaan en inkomen. Uiteraard is een kwistig spenderende overheid ook uiterst aantrekkelijk voor de bedrijven die de klus aannemen. Zij kunnen bijna ongelimiteerd factureren zonder al te grote inspanningen te hoeven verrichten, en zonder hierover op bezwaren van hun opdrachtgever te stuiten, want die profiteert er ook van.

Om de uitgave van dergelijke hoeveelheden publiek geld geaccepteerd te krijgen, moet het probleem als veel groter worden voorgesteld dan het in werkelijkheid is, en dat geeft dan weer gewicht aan de functie van de betreffende minister. Hij/zij heeft er dus belang bij om te ‘vergeten’ dat ambtenaren het probleem vanuit hun eigen belangen zullen overdrijven. Die ambtenaren vertellen zichzelf dat ze gewoon hun plicht doen en grondig te werk gaan. De onderaannemers houden zichzelf voor dat ze gewoon het werk uitvoeren waarvoor de overheid ze betaalt. Geen van de betrokkenen wil weten dat ze eigenlijk deel uitmaken van een complot, want dat besef zou de opbrengsten kunnen stagneren. Kortom, voor alle deelnemers aan dit soort microfascistische allianties is het veel lucratiever om zich van de domme te houden.

Het zogenaamde klimaatbeleid is een van de vele voorbeelden van dit verschijnsel. De ministers zijn blij met het aangedragen (nep)probleem, want dat geeft ze gewichtigheid, aanzien en zeggenschap, het bureaucratische apparaat is blij met de opdracht om oplossingen aan te dragen, want dat betekent mooie loopbaankansen, en de contractanten zijn blij met de geldstroom waarvan ze profiteren. De drie belanghebbenden profiteren allemaal van het probleem en zullen er daarom alles aan doen om het in stand te houden, of liever nog: te vergroten. Nooit zullen ze het willen oplossen, want dan stopt de kip met het leggen van de gouden eieren. Dat is vervolgens weer koren op de molen van de betreffende minister, die kan roepen dat de probleemsituatie ‘nog ernstiger is dan werd gedacht’, waardoor hij/zij extra zeggenschap zou moeten hebben, en nog meer geld beschikbaar moet krijgen, hetgeen de ambtenaren en aannemers weer in de kaart speelt. Enzovoort. Dit allemaal ten koste van de bevolking, die alles moet betalen. De drie-eenheid regering-bureaucratie-commercie van waaruit deze decentrale microfascistische complotten ontstaan zien we overal terug, van klein tot groot. Van een gemeentebestuur dat de aanleg van een rotonde gunt aan een bevriende aannemer die er voor kan vragen wat hij wil, tot het verlenen van monopolieposities, compleet met juridische immuniteit, aan farma-reuzen. De inwoners mogen alles betalen, en het spenderen van andermans geld is gemakkelijk. Uiteindelijk resulteert de optelsom van al deze microfascistische gelegenheidscomplotten in macrofascisme, oftewel een situatie waarin een gehele samenleving geterroriseerd wordt door dit corrupte model.

De ultieme versie daarvan is een zogenaamde oorlogsdreiging. Niet alleen lijdt de bevolking daar het meest onder, maar ook is het de meest lucratieve vorm van het publiek-private duivelse verbond. Gezagsdragers kunnen er vrijwel grenzeloze macht aan ontlenen en particuliere onderaannemers (zoals de wapenindustrie) ongelimiteerde verdiensten. Vervolgens moet dat allemaal bureaucratisch gereguleerd worden, door ijverige ambtenaren voor wie het aantrekkelijke loopbaankansen oplevert. Iedereen profiteert, behalve het volk. Hoe groter en lucratiever het complot, hoe schadelijker het voor de bevolking is en hoe dichter het microfascisme het macrofascisme benadert. De achterliggende drijfveren bestaan echter nog steeds uit de individuele belangen van de individuele belanghebbende partijen, en dus kan deze vorm van fascisme nog steeds zonder enige centraal ontworpen top-downstrategie ontstaan.

Dit kan doorgaan, zolang het gedupeerde publiek gelooft dat het ‘probleem’ echt is en dat het een grote bedreiging vormt, waardoor het bereid blijft er steeds meer voor te betalen en af te zien van normale vrijheden. Pas wanneer dit niet meer zomaar geloofd wordt, en de weerstand daarom groeit, zullen de belanghebbende partijen aandringen op macrofascisme. Centraal georganiseerd en geformaliseerd, strikt van bovenaf gehandhaafd via censuur en surveillance, met buitensporige bestraffingen en het bevriezen van alle burgerrechten die een bedreiging voor hen zouden kunnen vormen. Op dat punt bevinden wij ons nu.