Bert Timmermans
Bij shedding worden virussen, bacteriën of gentherapieproducten van een gevaccineerde persoon overgebracht op een niet-gevaccineerde. Dat gebeurt via ontlasting, urine, speeksel, neus- of keeluitscheidingen, uitgeademde lucht, of via de huid. Shedding is normaal bij virale infecties en verklaart ook hoe virussen zich verspreiden. Bij bepaalde ‘normale’ vaccins kunnen gevaccineerden het vaccin-virus uitscheiden. Overheden, medische wetenschappers en factcheckers laten weten dat dit zeldzaam is en niet voorkomt bij mRNA-injecties. In deze kringen heerst de opvatting dat het begrip shedding een ‘samenzweringstheorie’ is, of ‘desinformatie’ betreft. Nadat de Covid-19-‘vaccins’ op de markt kwamen, begonnen er echter verhalen te verschijnen over niet-gevaccineerde personen die ziek werden nadat ze in de buurt waren geweest van recent geïnjecteerde personen.
Onderzoek naar shedding komt maar moeizaam tot stand vanwege de weerstand die er bestaat bij de gezondheidsautoriteiten en medische experts. Het is ook de toe te passen methodologie die de onderzoekers parten speelt, waardoor ze een makkelijke prooi zijn voor factcheckers en de media. De uitdaging betreft het leveren van afdoende bewijs op een aantal aspecten die een voorwaarde zijn voor het optreden van shedding.
Aspect 1: Het door mRNA geïnduceerde spike-eiwit moet zich dusdanig in het lichaam verspreiden dat uitscheiding via de adem, urine, zweet, moedermelk, ontlasting enz. mogelijk is.
Een Japans WOO-document over de vaccins van Pfizer onthulde dat spike-eiwitten na de injectie kunnen voorkomen in elk orgaan van het lichaam. Het evaluatierapport van de Australische Therapeutic Goods Administration (TGA) onthulde ook dat de vetbolletjes (Lipid Nanoparticles, LNP) waarin het mRNA wordt getransporteerd naar de lichaamscellen, zich verplaatsen naar lever, milt, hersenen, ogen, beenmerg, bijnieren, eierstokken en testikels. Uit een andere studie bleek dat ‘vaccin’-mRNA minstens twee weken na injectie in de bloedbaan aanwezig blijft. Deze constateringen weerspreken de beweringen dat de injectievloeistof op de injectieplaats blijft en dat het mRNA snel wordt afgebroken.
Aspect 2: Het spike-eiwit moet zich aantoonbaar en in voldoende concentratie in lichaamsvloeistoffen of uitgeademde lucht bevinden.
Het spike-eiwit heeft een voorkeur voor binding aan het oppervlak van zogenaamde exosomen. Exosomen zijn minuscule deeltjes die door lichaamscellen worden uitgescheiden en zorgen voor de communicatie tussen cellen. Ze dragen informatie over aan andere cellen, beïnvloeden het gedrag van ontvangende cellen, dragen bij aan onze afweer en spelen een rol bij ziekteprocessen.
Volgens talrijke studies bevatten exosomen die na de ‘vaccinatie’ in het bloed circuleren grote hoeveelheden spike-eiwit. Dat kan meer dan een week tot wel zes maanden duren. Ook worden na ‘vaccinatie’ grote hoeveelheden mRNA bevattende exosomen in de adem aangetroffen.
Een team onder leiding van de Duitse patholoog Arne Burkhardt onderzocht autopsiemonsters op de aanwezigheid van spike-eiwit. Hij rapporteerde de resultaten van vijftig autopsies. In 80% van de gevallen bleek de dood te zijn veroorzaakt door spike-eiwit geïnduceerde orgaanschade. Bij microscopische kleuring van spike-eiwit afkomstig van de Covid-injecties, werd het gevonden in uitgebreide ontstekingshaarden, in zowel het hart als de hersenen. Aan aspect 2 wordt dus aantoonbaar voldaan.
Aspect 3: LNP en/of spike-eiwit bevattende exosomen moeten het lichaam van de blootgestelde persoon kunnen binnendringen via ingeademde lucht, via de huid of via de ogen. Bij zwangerschap zouden LNP’s en/of exosomen de placenta moeten kunnen passeren. Voor vrouwen die borstvoeding geven, zouden LNP’s, vrij spike-eiwit of mRNA in de moedermelk moeten worden aangetroffen en zou bewijs van absorptie van exosomen bij baby’s moeten worden aangetoond.
Het bewijs voor dit derde aspect vraagt om toepassing van een uitdagende wetenschappelijke methodologie. Onderzoek van de algemene aspecten van shedding is tot nu toe gebaseerd op enquêtes bij mensen die ‘vaccin’bijwerkingen bij zichzelf bemerken, zonder dat ze een injectie hebben gehad.
De ontvangst van grote hoeveelheden bijwerkingsmeldingen creëert overigens wel het sterke vermoeden dat aan aspect 3 wordt voldaan. Zo zijn er aanwijzingen voor de wijze waarop blootstelling kan plaatsvinden: bij regelmatige nabijheid van een ‘gevaccineerd’ persoon, of door huid-op-huidcontact; mensen merken dat de situatie erger wordt zodra er fysiek contact plaatsvindt. Er zijn ook onderzoeksbevindingen die laten zien dat uitscheiding plaatsvindt via moedermelk.
Aspect 4: Het leveren van aantoonbaar klinisch bewijs van typische vaccinbijwerkingen bij niet-gevaccineerde personen na contact met een gevaccineerd persoon.
Het aantonen van dit aspect is misschien wel een van de grootste uitdagingen voor serieuze onderzoekers van shedding. Veel is bekend geworden over shedding bij zuigelingen die moedermelk dronken van ‘gevaccineerde’ moeders. Bij hen werd mRNA via de moedermelk overgedragen. Daarbij is het inmiddels bekend dat mRNA ingekapseld in exosomen beschermd is tegen maagsappen, darmcellen kan binnendringen, de bloedbaan kan bereiken en perifere weefselcellen kan binnendringen.
Pfizer observeerde bijwerkingen die werden geclassificeerd als niet-ernstig bij 20% van 215 ‘gevaccineerde’ vrouwen die borstvoeding gaven. De zuigelingen bleken te lijden aan huidschilfering, huiduitslag, een gezwollen huid en andere niet-gespecificeerde ziekten. Ook werden ademhalingsproblemen gemeld. Dit zijn dus duidelijke observaties dat baby’s indirect blootgesteld kunnen worden.
Sonia Elijah schreef een kritisch onderzoeksrapport over de Pfizer’s Pregnancy and Lactation Review, dat op last van de rechtbank door de FDA werd gepubliceerd. Elijah vond meldingen van ernstige bijwerkingen, zoals spontane abortussen en vroeggeboortes van foetussen nadat ze waren blootgesteld aan het ‘vaccin’ via de placenta. Bijwerkingen als aangezichtsverlamming en lymfadenopathie (zwelling van de lymfeknopen door ontsteking, immuunreacties of kanker) werden ook gemeld bij baby’s die waren blootgesteld aan de moedermelk van hun ‘gevaccineerde’ moeders.
Er is ook door Pfizer onderzoek gedaan naar blootstelling van de moeder via de partner tijdens de zwangerschap, en de daarmee samenhangende problemen tijdens de zwangerschap en de geboorte. In 697 gevallen ging het om 597 verschillende problemen bij de moeder en 100 bij de baby/foetus. De volgende bijwerkingen werden geregistreerd: spontane abortus, pre-eclampsie (eiwitverlies), hoge bloeddruk en daardoor kans op ernstige complicaties, foetale dood, postpartumbloeding, premature placentaloslating, dreigende abortus, buitenbaarmoederlijke zwangerschap, zwangerschapshypertensie, vroeggeboorte en premature weeën.
Met bovenstaande gegevens kan men gerust stellen dat zwangere vrouwen, foetussen en baby’s fungeren als ‘kanaries in de kolenmijn’ waar het om shedding van mRNA gaat.
Meer informatie over de klinische effecten van shedding is afkomstig uit de openbare oproep voor klinische casusrapporten, in een uitgebreid bericht van een arts uit het Amerikaanse Midwesten. Veruit de meest voorkomende symptomen van shedding zijn ongebruikelijke en verstoorde menstruatiebloedingen.
Andere symptomen zijn: hoofdpijn, griepachtige verschijnselen, neusbloedingen, vermoeidheid, huiduitslag, oorsuizen, sinus- of neusproblemen, gordelroos, hartkloppingen, herpesuitbraken en haaruitval. Ernstiger problemen (bijv. kanker of hartaanvallen) kwamen ook voor.
Deze gegevens zijn heel informatief, maar het betreft grotendeels anekdotisch onderzoek. Toch signaleerde de voorzitter en medisch directeur van de Front Line COVID-19 Critical Care Alliance (FLCCC Alliance) “consistentie en overeenkomsten in de klinische anekdotes die zijn ingediend door mensen die elkaar niet kennen en niet deskundig zijn op het gebied van vaccinatiesymptomen”. Ook zei hij: “Ik vind dat het geheel van de berichten overtuigend bewijs levert dat er klinisch significante shedding optreedt.”
Hoewel indertijd de ‘vaccinatie’campagnes werden gevierd als het grootste succes van de moderne geneeskunde, is de waarheid dat steeds meer rampzalige effecten en negatieve gevolgen duidelijk worden. Bovenstaande constateringen laten zien dat het bestaan van shedding zeer waarschijnlijk is en niet meer als complottheorie of desinformatie kan worden bestempeld.
Ook shedding wijst erop dat we ongewild slachtoffer zijn geworden van een gigantisch medisch experiment waarvan we de omvang nog steeds niet volledig kunnen bevatten. Hoe methodologisch moeilijk ook, grondig vervolgonderzoek naar shedding zal hier de noodzakelijke duidelijkheid moeten verschaffen, al was het maar om de mensen die er schade van ondervonden niet in de kou te laten staan.
– einde artikel –
Je las een Premium artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Gerelateerde berichten
