Gedachtenpolitie gelijk aan die van de Duitse bezetting

De start van de kritiek is eigenlijk vanuit de politie zelf ontstaan. Logisch en kritisch denken is juist gemeengoed voor een politieagent in hart en nieren, als diender voor de burger. Politierechercheurs of wijkagenten kun je eigenlijk zien als professionele complotdenkers pur sang, tenminste, vanuit de basale betekenis van het woord complotdenken, zonder de ridiculisering ingezet door de CIA om critici na de moord op president Kennedy te demoniseren en de mond te snoeren. De politieonderzoeker moet juist in hoge mate dat talent bezitten om “te kunnen nadenken of er sprake kan zijn van een samenzwering”. Anders zou georganiseerde criminaliteit nooit aangepakt kunnen worden. Veel politiemensen voelen zich ontdaan, omdat men bij het volgen van die ‘handreiking’ in strijd met het eigen geweten en de grondwet zou moeten gaan werken.

Complicerend voor de kritische politiemens is het proces van het toenemend afgesloten zijn van de maatschappij, waarin de Nationale Politie verkeert. Men wordt ingekapseld in de eigen ‘politie-bubbel’, met een sterke interne controle om de mainstreamgedachte te volgen. Ben je daarin kritisch, dan krijg je te maken met de etikettering ‘verrader’ bij de leiding. De term ‘complotdenken’ wordt negatief gebruikt, men wordt gestigmatiseerd als ‘wappie’. Bekende dreigende termen van die stigmatiserende collega’s zijn: ‘Wappieklappen’ en ‘Trekpistool’. In zo’n organisatie is het niet veilig om kwesties bespreekbaar te maken. Op de loer ligt dan het blindelings uitvoeren van de instructies in de ‘handreiking’, waarmee de kritische burger al snel als ‘complotdenker’ op het politiebureau wordt uitgenodigd voor een gesprek, om vervolgens in het CTER-bestand te worden opgenomen als ‘potentieel gewelddadig’. Zo’n registratie heeft grote consequenties en is niet gauw uitgewist.

Met al deze kritiek is de weerstand tegen de overheid kennelijk groter dan verwacht, met het gevaar dat voor de overheid het ‘point of no return’ is bereikt en zij juist nu nog harder in dezelfde lijn doorgaat. Het eerste voorbeeld hiervan tekent zich af in de stoïcijnse reactie van de politie op deze massale kritiek: slechts het aanpassen van de toeslagenaffaire als onterecht voorbeeld van ‘complotdenken’ – na kritiek vanuit voormalig Tweede Kamerlid Omtzigt – en de overige kritiek onbesproken wegwuiven. Wel volgt intern onderzoek naar het voortijdig lekken van de handleiding.

Meer beschouwing op afstand is nu geboden, vooral vanuit strategisch en historisch perspectief, om in bredere zin op geopolitiek niveau van het verleden te leren. De geschiedenis herhaalt zich namelijk in het huidige tijdsgewricht op het onderwerp van politiële herstructurering, terugkijkend naar het ‘zwarte verleden’ van de Nederlandse politie. De gewijzigde politiefunctie tijdens de Duitse bezetting (1940-1945) is op essentiële punten te vergelijken met de recente politiële herstructurering van de huidige EU-bezetting, hetgeen zich nu openlijk zichtbaar over ons heen uitrolt. Deze historie wordt helder en tot in detail beschreven in het lijvige boekwerk van professor Cyrille Fijnaut De Geschiedenis van de Nederlandse Politie, in het bijzonder in het hoofdstuk ‘De organisatorische en ideologische nazificatie van het politiewezen tijdens de bezetting’, blz. 545-670. Ter herinnering (zie Gezond Verstand #43 en #49): de desastreuze reorganisatie van de politie tijdens de Duitse bezetting werd mutatis mutandis in het afgelopen decennium wederom uitgevoerd bij de huidige politie.

Zoals tijdens de Duitse bezetting de Nederlandse politie door de Oostenrijkse SS-er Rauter werd geherstructureerd, vindt dit opnieuw sedert 2012 plaats met de vorming van de Nationale Politie. Daarmee werd beide keren aan de staatkundige grondslagen van het Nederlandse politiebestel, vanuit verdeling van de macht over twee ministeries (Binnenlandse Zaken en Justitie) een einde gemaakt. De verdeling van de machten (in de negentiende eeuw voorgestaan door Thorbecke, de grondlegger van de Nederlandse Parlementaire Democratie) is verregaand ondermijnd door toebedeling van alle macht aan de minister van Justitie destijds, en nu opnieuw. Machtsverdeling is een cruciaal principe in een democratisch systeem, waarbij overheidsbevoegdheden zijn verdeeld over meerdere organen die elkaar controleren en in evenwicht houden. Dit systeem voorkomt machtsmisbruik en zorgt voor een gebalanceerde verdeling van de macht. De kritische denkers onder ons zien inmiddels dat de minister van Justitie en Veiligheid zich samen met de Nationale Politie gedraagt als één machtsblok tegen de burger.

Naast deze organisatorische reorganisatie herhaalt zich inmiddels ook de geschiedenis van de ideologische beïnvloeding van het uitvoerende politiële werk. Voor Rauter ging het om meer dan een organisatorische politiehervorming; hij wilde, aldus de bevindingen van professor Fijnaut, “een politiebestel waarvan niet alleen de hardware maar ook de software, om het in eigentijdse termen te zeggen, was afgestemd op die van het SS-politieapparaat en op de kerntaken die dit apparaat in het Derde Rijk moest vervullen”. Deze zogenaamde ‘ideologische nazificatie’ ging gepaard met mentale omvorming van politiemensen, door onder andere nieuwe opleidingen en het plaatsen van de eigen mensen op topposities en het rekruteren van fanatieke aanhangers bij speciale eenheden en propagandacampagnes. De inmiddels 79-jarige onderzoeker Fijnaut heeft zich vorig jaar in die zin nog eens op de politieacademie in een zaal vol hooggeplaatste genodigden kritisch uitgelaten over de huidige ontwikkelingen in politieland.

De dreiging van een ‘gedachtenpolitie anno 2025’ met de gewraakte Politiehandreiking laat zich vergelijken met acties richting Sicherheitspolizei, waartoe Rauter de Nederlandse Politie tevergeefs probeerde te hervormen tijdens de Duitse bezetting. Een politieke politie, die we alleen kennen als de Stasi in de DDR en de KGB in de Sovjet-Unie.

Over de opdracht van Rauter aan de politie in 1943 om iets te doen tegen de ‘sympathiebetuigingen van de bevolking aan het adres van de geallieerden’, schreef hij diens baas Himmler dat acties daartegen niet mogelijk waren, en hij voegde daar meteen aan toe: “De Nederlandse politie zal onder geen beding meewerken. De hele uitvoerende macht zal ons verlaten als we proberen hen erbij te betrekken.”

Volgens de geldende Politiewet behoort het soort inlichtingenwerk als benoemd in de Politiehandreiking nog steeds niet tot de wettelijke taken van onze politie. Lering trekken uit het laatste citaat kan recht doen aan onze huidige kritische politieambtenaren om voet bij stuk te houden en massaal te weigeren aan het onrechtmatige handelen – vereist door deze Politiehandreiking – mee te werken.

Wat vertel ik mijn medemens?

1. De uitgelekte Politiehandreiking betreft een instrument om politiemensen te instrueren hoe om te gaan met zogenaamde complotdenkers en mensen met ‘anti-institutioneel gedachtegoed’.
2. Voorbeelden van complotdenken in de handreiking zijn: Covid-19, 5G, satanisch ritueel kindermisbruik, chemtrails, toeslagenschandaal, WEF, stikstofbeleid, militarisering, enz.
3. De politie wordt zo misbruikt om burgers legaal de mond te kunnen snoeren bij kritiek op de overheid.