Bert Timmermans
Het postorderbedrijf registreerde de NAW-gegevens, de bestelling en het verschuldigde bedrag. Na enige tijd arriveerde dan de bestelling, met de stortings-acceptgirokaart. Om de ponsgaatjes heen werd die ondertekend en in een portvrije enveloppe naar de bank verstuurd. De betaling verscheen in het dagafschrift dat enige tijd later per post werd bezorgd.
Deze hele procedure ging niet verder dan de burger, de briefpost, het postorderbedrijf en de bank. Van het lekken van persoonsgevoelige gegevens had nog niemand gehoord. De klantgegevens bleven bij het postorderbedrijf en konden alleen door fysieke diefstal op straat komen.
Dat liep allemaal meestal goed en er was weinig mis mee.
Maar toen kwam de ‘digitale revolutie’, waarmee er een reddeloos einde kwam aan bovenstaande gang van zaken. Het zou consument en bedrijven allemaal veel ‘gemakkelijker’ worden gemaakt door onder andere dit deel (en vele andere) van het menselijk leven te digitaliseren. De bestelling zou veel sneller, gemakkelijker en veiliger gaan verlopen. Althans daar leek het op.
In de gedigitaliseerde wereld raadpleegt de consument de website van de internetleverancier. Van rijk geïllustreerde catalogi is digitaal geen sprake meer en de naam postorderbedrijf verdween. Voordat de producten in beeld komen, moet ‘natuurlijk’ eerst even worden opgegeven welke ‘cookies’ de consument toestaat.
Cookies? Die term stond niet op het analoge bestelformulier van eerdaags. Kon de catalogus van een postorderbedrijf zonder poespas worden doorgebladerd, nu kijken heel wat bedrijven bij het bezoek aan een website mee, zelfs nog voor er ook maar één product bekeken kan worden. En daarmee begint het massale verzamelen van privégegevens, anders gezegd: het ‘digitale touwtje werd een heel eind uit de brievenbus’ gehangen. Een bezoek aan websites levert bedrijven een schat aan gegevens op over de gebruiker. Er zijn zelfs websites die toestaan dat andere websites ook nog even wat cookies kunnen plaatsen op de pc van de gebruiker. Voor de consument het goed en wel beseft, kijkt een ‘schouwburg’ aan digitaal ‘publiek’ van over de hele wereld mee. En dan is de bestelling nog steeds niet gedaan.
Heel even lijkt dat bestellen erg simpel. Je klikt je voorkeur aan en je bestelling ’valt’ digitaal in het zogenaamde ‘boodschappenmandje’. Maar dan begint de ellende pas goed. Even bestellen, afleveradres invullen en betalen via internetbankieren zou de (te) simpele gedachte zijn. Maar er bestaat geen enkel zichzelf respecterend bedrijf meer dat bestellingen nog uitvoert wanneer de consument zich niet eerst kenbaar maakt middels een ‘profiel’, dat wordt ‘beveiligd’ met een gebruikersnaam en een wachtwoord. Hier vroegen ze destijds ook niet om, op het postorder-bestelformuliertje.
En wat ze allemaal niet willen weten en ‘opslaan’! Men vraagt behalve je woonadres-gegeven ook om je e-mailadres, telefoonnummer, geslacht, gendervoorkeur en geboortedatum. De consument bedenkt of krijgt een gebruikersnaam en een wachtwoord, en het inloggen kan starten om een bestelling te gaan doen.
De bestelling is dus nog niet gedaan, of er ligt bij de internetleverancier een profiel dat rijp is om overal heen te kunnen lekken via internetcriminelen, voor wie dit een digitaal fluitje van een cent is. Lagen de klantgegevens eerst in een archiefkast bij de leverancier, nu verspreiden ze zich overal heen, terwijl de nietsvermoedende klant denkt dat hij/zij met een wachtwoord veilig zit. Zonder het te weten raakt de klant vanaf het eerste websitebezoek dan ook alle grip over de verstrekte gegevens kwijt.
Naast de cookies is het profiel dus een volgend digitaal touwtje dat uit de brievenbus hangt. Na bestelling en betaling liggen ook deze gegevens vast in je profiel en kan iedere internetcrimineel die dat wil daarin doordringen. Omdat men zich dit alles in toenemende mate is gaan realiseren en om de klant ervan te weerhouden terug te keren naar dat simpele bestelformuliertje, zijn de wereld van het internet en die van de internetcriminelen begonnen aan een wedloop om de digitale brievenbustouwtjes als eerste in handen te krijgen. Die touwtjes vragen dus om meer beveiliging dan alleen gebruikersnaam en wachtwoord.
Die twee waren namelijk slechts het eerste hoepeltje; na gebruikersnaam en wachtwoord volgt een sms’je met een eenmalige inlogcode. Dus bij iedere bestelling moet de telefoon aanstaan, geladen zijn en geen defect vertonen. Ooit kwam er bij het invullen van een bestelformuliertje helemaal geen telefoon aan te pas.
Pas wanneer de eenmalige code correct is ingevuld kan er middels het digitale profiel dan eindelijk worden besteld. Komt die code echter niet direct aan maar twee dagen later, of helemaal niet, dan houdt het feest van direct bestellen meteen op.
Er kunnen nog meer hoepels gebruikt worden als het om ‘beveiliging’ gaat, zoals een beveiligingscode per e-mail, of beantwoording van een eenvoudige vraag, die eerst zelf moet worden bedacht of die de leverancier voor je bedenkt, zoals hoeveel kinderen heb je, of waar houdt je schoonmoeder van?
Het komt ook regelmatig voor dat moet worden aangegeven dat de besteller een mens is, en geen robot. Of er moeten letters en cijfers worden herkend in graffiti-achtige plaatjes of foto’s worden herkend (op welke plaatjes staat een fiets?) Bij elk hoepeltje kan er iets misgaan. Bijvoorbeeld het wachtwoord: je bent het vergeten. Geen nood, die kan je weer instellen via enige zijhoepeltjes, in de vorm van codes, e-mails, enzovoorts.
Wanneer de sms- of e-mailcode niet bij jou aankomt, kan dat bijvoorbeeld worden veroorzaakt door het feit dat al die verschillende beveiligingen elkaar tegenwerken, of niet compatibel zijn met het besturingssysteem van je computer of telefoon.
Met deze vorm van digitalisatie is de mensheid sluipenderwijs tot kwetsbaar doelwit gemaakt van de meest diverse kwaadwillige criminelen.
Zagen we dat al aankomen toen werknemers van bedrijven en overheden in de jaren tachtig blijmoedig aan de slag gingen met een personal computer, voorzien van twee diskettestations en een monochroom beeldscherm? Indertijd dachten de meeste mensen nog niet over zulke dingen na, maar toch werd de mensheid toen al rijp gemaakt voor het aanstormende onoverzichtelijke en complexe digitale doolhof.
Nog even was er die eeuwwisseling met de zogenaamde ‘millenniumbug’. In die tijd konden er nog analoge uitwijkmogelijkheden worden gecreëerd voor als het internet en de homecomputers in de war zouden raken van die nieuwe datum. Dat was de laatste keer dat we nog naar analoog konden uitwijken om een ‘dreigende ramp’ te voorkomen.
Maar dat alles zijn we inmiddels vergeten. De verleiding van nog meer digitaal werd de bijl aan de wortel van onze beschaving. Deze ‘digitale overval’ draagt bij aan dramatisch snel voortschrijdende ontmenselijking, uitfasering van werk dat mensen zin aan/in hun leven gaf terwijl nu al gesproken wordt van ‘nutteloze eters’, een groeiende afstandelijkheid van mensen onderling, de verwoesting van sociaal contact door de ‘sociale’ media en de creatie van een pluriforme en geheel nieuwe soort van criminaliteit: de cybercriminaliteit.
We zijn warm gemaakt voor het digitale concentratiekamp van gezichtsherkenning, de surveillance-maatschappij, met 15-minutensteden, vaccinatie-paspoorten, door overheden programmeerbaar CBDC-geld, sociaal krediet dat de toegang bepaalt tot maatschappelijke deelname, CO₂-budgetten (en beperkingen) en ga zo maar door.
Met de digitalisering is een wereld van tirannie ontstaan, die de voormalige machthebbers uit de DDR het water in de mond zou laten lopen.
De weg terug naar papier, prikker, ordner, telmachine, schrijfmachine en archiefkast is voorgoed afgesloten. De elites achter deze digitale machtsgreep hebben deze ‘vooruitgang’ aan ons opgedrongen, zonder dat we dat in de gaten hadden. De digitale fuik slaat op zeker moment dicht en dan is terugzwemmen naar de (analoge) vrijheid niet meer mogelijk. We zijn getuige van een geleidelijk voortschrijdende digitale verwoesting van alles wat ons lief is.
We zouden allemaal nog wel eens heimwee kunnen krijgen naar dat analoge touwtje uit de brievenbus, en naar de tijd dat dat gewoon nog veilig kon.
Wat vertel ik mijn medemens?
- Cookies op webshops leveren bedrijven een schat aan gegevens op over de gebruiker.
- Nog voor een bestelling is gedaan liggen ook alle klantgegevens vast in het klantprofiel.
– einde artikel –
Je las een Premium artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Gerelateerde berichten
