De aard van het monster

Een puzzel waar veel mensen mee zitten is hoe het mogelijk is geweest dat zoveel functionarissen van de overheid en het medische circuit ons dit hebben aangedaan zonder klaarblijkelijk van kleur te verschieten. Veel ronduit misdadig gedrag hebben we meegemaakt dat zomaar straffeloos kon blijven voortbestaan. Dit was des te verbijsterend omdat wij er geen woorden voor hebben om het te duiden of er zelfs op te wijzen.

Eén notie helpt enigszins, en daar gaat het artikel op de hieropvolgende bladzijden op in: de ‘banaliteit van het kwaad’. Die term kwam op in het denken van de politiek filosofe Hannah Arendt toen zij in 1961 in Jeruzalem de rechtszaak bijwoonde tegen Adolf Eichmann, de hoge nazifunctionaris die bij de Jodenvervolging een belangrijke rol vervulde. Wat haar opviel was het ‘gewone’ aan deze man. Hij voerde zijn taken uit vanwege plichtsbesef conform het systeem waar hij deel van uitmaakte in plaats van uit kwaadaardige intenties of fanatiek antisemitisme. Later werd duidelijk dat zij zich daarin had vergist, maar de notie van de ‘banaliteit van het kwaad’ biedt ons een conceptueel handvat om het fenomeen van domme en uiteindelijk mogelijk gevaarlijke bureaucratieën te bespreken. We leven te midden van zulke instanties.

De auteur van het artikel ziet vijf redenen waarom bureaucratieën een eigen leven kunnen gaan leiden waarin hun eigenbelang zwaarder weegt dan het belang van de bevolking die zij geacht worden te dienen: door specialisatie, conformisme, rigide protocollen, afhankelijkheid van het systeem en een gebrek aan kritische reflectie. Dan ontstaat een “ambtelijke top die opereert als een echokamer, losgekoppeld van maatschappelijke realiteiten”, zoals Sander Boon het opsomt. Voor veel van onze medewerkers en lezers sluit dat de mogelijkheid van zelfstandige oordeelsvorming nog niet uit. “Ze hadden het kunnen weten”, komt in hun gedachten op. Zeker als er enige tijd overheen gaat. De protocollen en afhankelijkheid van het systeem zijn bij het RIVM waarschijnlijk doorslaggevend geweest; kopstukken uit die organisatie zouden hun baan en positie kwijt zijn geraakt bij het niet opvolgen van hun opdrachten. Bij het krampachtige verweer van Agnes Kant die Lareb onder haar beheer heeft, en die is gedaagd bij het proces dat op 9 juli in Leeuwarden begint, is dat ongetwijfeld ook een factor, maar bij haar lijkt een toegenomen schuldgevoel mee te zijn gaan spelen. Lareb heeft tot taak om vaccinatieschade te registreren, dus de waarneembare resultaten van de misdaad. Die verdoezelt ze.

We moeten ook rekening houden met de ambiance waarin dit alles zich afspeelt. Dat kan niet anders dan invloed hebben op genoemd misdadig gedrag, en over die ambiance kan nooit genoeg worden gezegd. We hebben sinds 2020 te maken met een hevige aanslag op het gemeenschappelijke denkvermogen door wat Gezond Verstand steeds de grootste machtsgreep ooit heeft genoemd. Die is mislukt vanwege de tweedeling van de wereld, dankzij Poetin en Xi Jinping, maar het loont de moeite om nog even stil te staan bij wat de machtsgreepplegers hoopten tot stand te brengen. Dat was een verwezenlijking van de droom van de klassenloze gemeenschap, met afschaffing van privébezit en voortgaande revolutionaire actie. Het begon in Parijs al een halve eeuw voordat Marx en Engels het Communistisch Manifest publiceerden, bereikte een hoogtepunt in de communistische Sovjet-Unie, en zette zich na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie voort in het World Economic Forum van Klaus Schwab, die aankwam met “Je zal niets bezitten en daar gelukkig mee zijn.” Dat is de variant die we globalisme noemen en die in Europa nog wordt nagestreefd.

In wezen gaat het bij al die varianten om een oorlog tegen de middenklasse. Vorsten, adel en welgestelde families vormen in een netwerk van privileges een oligarchie die er doorgaans welvarend bij blijft, uitgezonderd bestraffende voorbeelden voor de bühne.

De tocht naar globalistische wereldoverheersing vindt plaats via zogenaamde kleurenrevoluties. Dit zijn een door de Britten ontwikkeld wapen voor een oorlog die sluipend, zonder kogels en tanks kan worden uitgevoerd vaak zonder dat de bevolkingen die er de dupe van zijn, doorhebben dat het om een oorlog gaat.

Wat wij sinds het begin van 2020 meemaken mag worden omschreven als een kolossale kleurenrevolutie, gelijktijdig uitgevoerd door overheden tegen hun eigen bevolkingen. Kleurenrevoluties slagen door verwarring en angstaanjagerij onder het publiek, maar het zijn revoluties ook al ontbreken aanwijsbare leiders en helden, en revoluties hebben een bedwelmend effect op hen die er actief aan deelnemen of erin worden meegesleurd. Een nieuw normaal waarin gezamenlijk wordt gemarcheerd naar een collectivistisch doel, zoals wereldoverheersing. Een machtsgreep.

Hoe dit op lokaal niveau werkt was te zien in Boedapest op 28 juni jl. met de jaarlijkse Hongaarse Pride Parade die dit keer was gekozen om dienst te doen als middel om premier Orbán omver te werpen. De EU-ontwerpers van regime change hadden voor een toestroom van tientallen duizenden tot misschien honderdduizend mensen gezorgd, zoals u in dit nummer kunt lezen, maar Orbán kent het scenario en ordebewaarders staken geen hand uit om de op confrontatie beluste menigte te frustreren. Bij een kleurenrevolutie verliezen interveniërende regeerders hun greep op de publieke chaos, wat hen vervolgens fataal wordt. Een saillant detail is dat de burgemeester van Amsterdam ook met de massa meedeed, wat laat zien hoe politiek Nederland onderdeel kan zijn van zo’n EU-poging om van een dwarsliggende regering af te komen.