Jeroen van den Berg
De spanningen tussen Azerbeidzjan en Rusland zijn in juni en juli van dit jaar flink opgelopen na de dood van twee Azerbeidzjaanse broers in Russische politiehechtenis, wat leidde tot woedende reacties in Bakoe en een diplomatieke breuk. Azerbeidzjan riep zijn ambassadeur terug, arresteerde medewerkers van het Russische persbureau Sputnik in Bakoe en stopte culturele samenwerking. Tegelijkertijd zet president Alijev koers richting meer onafhankelijkheid van Moskou, met toenadering tot Turkije, Israël en zelfs Oekraïne. Azerbeidzjan fungeert als een cruciale geopolitieke vooruitgeschoven post in de westerse strategie om Eurazië te ontwrichten en het BRICS-blok te verzwakken. Onder invloed van met name Britse inlichtingendiensten en strategische ngo’s zoals Albany Associates, is Azerbeidzjan een instrument geworden in het bredere imperiale project van het Westen. De westerse steun aan het regime in Bakoe is gericht op het doorknippen van de landverbinding tussen Rusland, Iran en Armenië, en het openbreken van een corridor (strategische transportroute) richting Centraal-Azië. Daarbij worden etnische spanningen en separatistische sentimenten bewust aangewakkerd, met name onder Turkse minderheden in het noorden van Iran. Deze strategie is een langetermijndoelstelling om Iran te isoleren en Ruslands zuidelijke flank te destabiliseren. Bovendien gebruikt Israël het Azerbeidzjaanse luchtruim voor operaties tegen Iran, wat de spanningen verder opdrijft. Azerbeidzjan is daarmee niet een marginaal, maar een sleutelgebied in de confrontatie tussen het unipolaire Westen en de opkomende multipolaire wereldorde.
Op 7 juli jl. ontmoetten de Israëlische premier Netanyahu en Trump elkaar in het Witte Huis voor een besloten diner. Centraal stonden de vredesgesprekken rond Gaza, waarbij beiden spraken over een mogelijke 60-daagse wapenstilstand en de herhuisvesting van Palestijnen naar buurlanden. Netanyahu overhandigde Trump een persoonlijke nominatie voor de Nobelprijs voor de Vrede, als erkenning voor zijn diplomatieke inspanningen in het Midden-Oosten. Daarnaast verklaarden ze dat er binnenkort hervatte gesprekken met Iran op stapel staan.
De recente aanval van de Verenigde Staten op Iraans nucleair grondgebied was een belangrijk strategisch kantelpunt in het Midden-Oosten, en met een opmerkelijk dubbel motief. Officieel werd de aanval gepresenteerd als vergelding of preventie, maar het ging om een symbolische operatie die het voorwendsel voor een grootschalige oorlog juist wegneemt. Door te verklaren dat Irans nucleaire infrastructuur “volledig vernietigd” was, haalde Trump feitelijk het laatste excuus weg voor Israël om Iran verder aan te vallen. Daarmee werd de Israëlische premier Netanyahu politiek geïsoleerd, want diens legitimatie rustte op het voortdurende dreigbeeld van een Iraanse kernwapenstaat. In plaats van sterker kwam Netanyahu verzwakt uit de confrontatie. Hij verloor zijn binnenlandse steun en raakte verwikkeld in juridische procedures. Hierdoor ontstond een subtiele machtsverschuiving. De aanval functioneerde als een geopolitieke handrem. Het liet zien dat Washington, of in elk geval het post-imperiale kamp rond Trump, niet langer bereid is het Israëlische narratief klakkeloos te volgen. Met het kerngevaar zogenaamd ‘weggenomen’ kon Teheran zich profileren als rationele speler die openstaat voor multipolaire samenwerking en wederzijdse veiligheidsgaranties, iets waar Netanyahu zich niet in kon bewegen zonder zijn binnenlandse coalitie te verliezen. Ook is duidelijk dat Trump liever een verzwakte Netanyahu heeft dan een nieuwe premier die wellicht nog oorlogszuchtiger is.
Trump wordt in de VS geconfronteerd met immense interne sabotage, vooral vanuit de geheime diensten, de media en het Congres. Daarnaast wil Europa de oorlogen voortzetten om NAVO- en EU-invloed te versterken. De ontstane retoriek in deze machtsstrijd zorgt voor zoveel verwarring dat een objectieve beoordeling erg moeilijk is. Trump is onvoorspelbaar, soms zelfs destructief, maar wel de enige serieuze kracht binnen het Westen die zich verzet tegen de imperialistische doctrine. Zijn uitspraken zijn chaotisch, vaak tegenstrijdig, maar ook strategisch: het houdt zowel critici als haviken op afstand. Trump wil een multipolaire wereld, niet zozeer vanuit idealisme, maar omdat hij ziet dat het Amerikaanse volk niet langer de prijs kan of wil betalen voor wereldhegemonie.
- Het artikel gaat hieronder verder -
De Gift Card is een leuke manier om Gezond Verstand een kwartaal of een jaar lang cadeau doen. De Gift Card is digitaal verkrijgbaar én als pasje met daarop een unieke code + een feestelijke cadeau-enveloppe.
Abonnees krijgen 15% korting!
Gezond Verstand 6x cadeau doen
Op papier én digitaal
Normaal €24,- voor abonnees €20,-
Gezond Verstand 24x cadeau doen
Op papier én digitaal
Normaal €80,- voor abonnees €70,-
Doordat de VS zich deels aan het terugtrekken is uit conflictsituaties, wordt duidelijk dat de City of London het werkelijke zenuwcentrum van westerse macht is. We moeten dit niet verwarren met de stad Londen zelf, het gaat om de onafhankelijke financiële enclave binnen Londen, met eigen wetten, bestuur en privileges. De City is geen gewone economische zone, maar het epicentrum van een mondiaal netwerk van financiële, politieke en inlichtingenstructuren die zich grotendeels onttrekken aan democratische controle. Het is als het ware een imperiale cockpit, waar het oude Britse Rijk in geconcentreerde vorm is voortgezet. Niet via openlijk kolonialisme, maar via controle over kapitaalstromen, schuldstructuren en strategische invloed op inlichtingendiensten. Vanuit de City worden grote delen van het wereldwijde beleid aangestuurd, vaak via tussenpersonen: banken, fondsen, hedgefondsen, maar ook ngo’s, denktanks en ‘charitatieve’ instellingen. Deze netwerken beïnvloeden zowel de Britse regering als het Amerikaanse buitenlandbeleid, met MI6 als verlengstuk van deze onzichtbare bestuurslaag.
Washington is niet het centrum van imperiale macht, zoals meestal wordt gedacht, maar eerder de uitvoerende arm. De VS is de spierbundel, de City van Londen is het brein. Dat verklaart ook waarom het Britse buitenlandbeleid, ogenschijnlijk losgezongen van realiteitszin, juist zo consistent imperialistisch blijft, zelfs terwijl het met betrekking tot het eigen land op de rand van instorting staat. De NAVO, het IMF en tal van internationale instellingen worden in deze optiek niet zozeer aangestuurd door staten, maar door deze bovenstatelijke machtsstructuur, die draait om financiële dominantie. Dit systeem is gebaseerd op schuld, speculatie en permanente instabiliteit. Het floreert bij oorlog, sancties en geopolitieke chaos, zolang die de mondiale kapitaalstromen niet bedreigen. De strijd tegen multipolaire machtscentra zoals BRICS komt dan ook voort uit angst dat een wereld zonder Anglo-financiële controle het fundament van dit systeem ondermijnt. De City is in dit licht geen passieve partij, maar een actieve architect van geopolitieke conflicten, van Oekraïne tot Iran, van Syrië tot de Balkan. Inzicht in haar rol is essentieel om te begrijpen waarom westerse oorlogen zo hardnekkig én zo onlogisch lijken; ze zijn rationeel vanuit een imperium dat zichzelf in stand houdt door permanente destabilisatie.
Uit gelekte documenten is gebleken dat de Britse inlichtingendienst MI6 middels de geheim agent Nicholas Langman, via een diplomatieke functie, geïnfiltreerd was in de Internationale Atoomenergieorganisatie (IAEA). Het doel hiervan was om Israël te helpen bij het ondermijnen van Iran. Langman speelde een sleutelrol in het verzamelen van gevoelige nucleaire informatie die uiteindelijk leidde tot sancties, sabotage en de recente moorden op de Iraanse nucleaire wetenschappers. Mede als gevolg hiervan verbrak Iran in juli 2025 alle samenwerking met het agentschap.
De NAVO bevindt zich momenteel op een strategisch scharnierpunt, nu de lidstaten – mede onder Amerikaanse druk – streven naar het besteden van 5% van hun bruto binnenlands product (bbp) aan defensie. Oorspronkelijk werd 2% als richtlijn aangehouden, maar onder invloed van escalerende conflicten en geopolitieke retoriek is de lat hoger gelegd. Toch is deze toename vooral symbolisch. Veel landen realiseren deze 5% niet via echte herbewapening, maar door financiële trucages. Door bestaande posten als grensbewaking, cyberveiligheid of pensioenkosten voor veteranen plots als ‘defensie-uitgaven’ te labelen, lijkt op papier aan de norm voldaan, zonder dat er daadwerkelijk nieuwe militaire capaciteit wordt opgebouwd. Ondertussen creëert deze constructie voor Trump een handige politieke uitweg. Hij kan stellen dat NAVO-landen eindelijk hun deel betalen en zo de druk op Washington verlagen, terwijl hij feitelijk werkt aan een Amerikaanse uittrede uit het NAVO-project. De façade van versterking maskeert dus een stille terugtrekking.
Wat we nu meemaken is geen reeks op zichzelf staande conflicten, maar één enkele, namelijk een door het Westen gestuurde strijd om hegemonie. Een oorlog zonder duidelijke frontlinies, maar met overal ontvlambare situaties: Oekraïne, Iran, Israël, Syrië, de Kaukasus. Het is steeds dezelfde onderliggende logica: het westerse imperium moet domineren, of desnoods alles meesleuren in zijn val.
Wat vertel ik mijn medemens?
- In Azerbeidzjan is een kleurenrevolutie van Britse makelij gaande met als strategisch doel een breekijzer te creëren tegen de multipolaire integratie van BRICS.
- De City of London is het werkelijke zenuwcentrum van westerse macht, de VS de uitvoerende arm.
– einde artikel –
Je las een Premium artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Gerelateerde berichten
