Oekraïne heeft Rusland tot een militaire eindoplossing gedwongen

Heel Rusland is witheet en ruw wakker geschud met de notie dat het Westen, met enkele nuances, onder geen beding een onderhandelde vrede wil. Het is weinig minder dan een paradigmawijziging, die allereerst Rusland dwingt tot een militaire oplossing voor Oekraïne, voordat er sprake kan zijn van een detente met westerse landen. Er is geen andere optie dan het definitief stoppen van de westerse militaire dreiging tegen Rusland. Een rondgang langs de nu zichtbare contouren van deze geheel nieuwe fase.

Oekraïne heeft de inmiddels permanente terreurcampagne tegen Russische burgers drastisch opgeschaald door twee bruggen te laten instorten bovenop passagierstreinen, door ook de Kerch-brug aan te vallen en een Russische generaal te vermoorden. En dat tegelijkertijd met de massale aanval op de nucleaire bommenwerpers. De timing is veelzeggend; het gebeurde aan de vooravond van de tweede ronde van de onderhandelingen in Istanboel. Het was kennelijk bedoeld als een valstrik om Rusland weg te doen lopen uit de onderhandelingen én als een provocatie om een ondoordachte tegenaanval uit te lokken. Bijvoorbeeld aanvallen op burgerdoelen in Oekraïne, of militaire doelen in NAVO-lidstaten.

Rusland heeft voor het laatste meer dan genoeg reden, omdat feitelijk de NAVO, via Oekraïne, rechtstreeks in oorlog is met Rusland. Een escalatie buiten de grenzen van Oekraïne blijft echter uiterst onwaarschijnlijk. Rusland heeft daar niets mee te winnen. Het Oekraïense plan was om Rusland als kwade genius te kunnen aanwijzen op een manier die Donald Trump zou moeten overtuigen om aan deze oorlog te blijven deelnemen en die zelfs te laten escaleren, conform het bekende recept: ‘meer geld, meer wapens’. Vladimir Poetin is niet in deze val getrapt.

De aanval op de Russische nucleaire drie-eenheid is van een geheel andere orde, waarvan de impact en reikwijdte vele malen groter zijn dan de Oekraïense terreur tegen Russische burgers. Het is om te beginnen een schending van het START-verdrag tussen de VS en Rusland. Dit verdrag, het grootste in zijn soort om wapenarsenalen in te perken en een thermonucleaire oorlog te voorkomen, is nu feitelijk gereduceerd tot een waardeloos document. Het argument dat Oekraïne geen partij is in dit verdrag houdt geen stand. Er bestaat heel weinig twijfel over het feit dat MI6 de hoofdarchitect is van deze aanval, met ondersteuning van de CIA. De plannen voor de aanval dateren van achttien maanden geleden en het Britse MI6 met zijn uitgebreide spionagenetwerk in Rusland zal Kiev uitgebreide informatie hebben verschaft over de mikpunten van de aanvallen.

De aanval heeft de Nucleaire Doctrine van de Russische Federatie in werking gesteld. Die doctrine is namelijk ook van toepassing bij een conventionele aanval die de strategische nucleaire afschrikking van Rusland bedreigt, of een existentiële bedreiging vormt voor het land. Hierbij moet het gaan om een conventionele aanval door een nucleaire macht, of door een macht die gesteund wordt door een nucleaire mogendheid. De betrokkenheid van het VK en de VS bij de aanval op de Russische nucleaire drie-eenheid maakt dat Rusland, op grond van zijn doctrine, kan reageren met een nucleaire vergelding of een preventieve nucleaire aanval. Niemand verwacht een nucleaire reactie van Rusland, maar het is een belangrijke indicatie hoe hoog dit in Rusland wordt opgevat.

Rusland is gedwongen om deze aanval heel zwaar te vergelden. Niet alleen vanwege het START-verdrag of de Nucleaire Doctrine, maar ook omdat het Westen in de veronderstelling verkeert dat Russische dreigementen doorgaans bluf zijn. Gegeven het feit dat aanvallen op NAVO- en burgerdoelen uitgesloten zijn, heeft Rusland geen andere keus dan te vergelden met precisieaanvallen op militaire en strategische doelen binnen Oekraïne zelf. De schaal van deze aanvallen is inmiddels zonder meer groot te noemen en kan nog veel groter worden.