Eric Lopes Cardozo
Afstand in ruimte en tijd verminderen de intensiteit van het bewustzijn. Een getal tussen 0 en 10 is voor iedereen goed te bevatten. De afstand van de aarde tot de Andromedanevel van 23,6 quintiljoen kilometer (236 met 17 nullen) is dat niet. De afstand uitgedrukt in lichtjaren (2,5 miljoen) is al beter hanteerbaar, maar nog steeds niet echt te bevatten. Hetzelfde gold begin jaren veertig voor het toen al bekende aantal van drie miljoen slachtoffers van de Holocaust in Polen. Dit aantal werd vermeld in het essay The Nightmare That Is a Reality van schrijver/journalist Arthur Koestler, dat januari 1944 in The New York Times werd geplaatst. Het essay behandelt de wijze waarop mensen in staat zijn om de meest vreselijke gebeurtenissen te negeren, af te doen als verzinsels en gewoon door te gaan met hun leven. Uiteraard kan niet iedereen dit opbrengen. In dit geval is dat de schrijver zelf, die als een roepende in de woestijn tracht de gruweldaden van de nazi’s – en daarmee het verval van de beschaving – voor het voetlicht te brengen.
De bovengenoemde reisbeperkingen maakten in-breuk op diverse rechten, zoals het recht op terugkeer en bescherming van de lichamelijk integriteit. Maatregelen als (zelf)quarantaine, verplicht testen en het presenteren van vaccinatiebewijzen waren een voortvloeisel van een poging tot een wereldwijde machtsgreep, geïnitieerd door krachten vanuit de VS, ter bestendiging van de hegemonie van diezelfde VS. Het diende te worden bewerkstelligd door middel van het vestigen van een mondiale totalitaire technocratie, inclusief digitale gevangenis. Het megalomane idee van wereldheerschappij is te bevatten als onderwerp in een James Bond-film, maar kan door velen niet worden geaccepteerd als iets realistisch, zelfs niet wanneer ze worden geconfronteerd met de verstrekkende gevolgen ervan.
Het is voor velen nog steeds niet te bevatten dat de wereldwijde Covid-19-‘crisis’ niet zomaar uit de lucht kwam vallen. Voor een enkeling stond het echter in 2019 al vast dat 2020 een dramatisch jaar zou gaan worden. 2020 was namelijk het jaar waarin zou worden begonnen met het uitvoeren van het klimaatakkoord van Parijs. Ook zou worden gestart met het doorvoeren van maatregelen ter realisatie van de zeventien doelen van Agenda 2030 (SDG’s). Toen de ‘pandemie’ werd uitgeroepen en de situatie steeds nijpender leek te worden, werden mensenrechten, democratische spelregels en vrijheden haast van de ene op andere dag buitenspel gezet door middel van op autocratische wijze afgevaardigde buitenproportionele maatregelen. De Covid-19-crisis was daarmee een probaat middel om de bevolking af te leiden van op stapel staande draconische maatregelen in verband met de eveneens verzonnen ‘klimaatcrisis’. De Covid-19-maatregelen waren echter niet minder draconisch.
Na de Tweede Wereldoorlog is met de Code van Neurenberg een tiental punten gedefinieerd waarmee het uitvoeren van medische experimenten op de bevolking aan banden werd gelegd. Onder andere is bepaald dat experimenten zo moeten worden uitgevoerd, dat onnodig fysiek en mentaal leed en letsel voorkomen dienen te worden. Eveneens mag een experiment niet worden uitgevoerd wanneer de kans aanwezig is dat overlijden of een handicap het gevolg zal zijn. De Code van Neurenberg zorgt ervoor dat het niet mogelijk is om zonder adequate voorlichting en expliciete toestemming mensen in te spuiten met een experimenteel gen-therapeutisch middel. Desondanks heeft dit op wereldschaal plaatsgevonden. Ook nadat bleek dat een groot aantal mensen direct of kort na zo’n injectie overleed, of zwaar gehandicapt raakte, bleef men het ‘wondermiddel’ aanprijzen, opdringen en toedienen.
Ondanks honderden onderzoeken en een aanhoudende stroom van plotselinge overlijdens en turbokankers blijven overheden en media tot op de dag van vandaag volharden in de noodzaak, veiligheid en effectiviteit van deze schadelijke en levensgevaarlijke injecties. Inmiddels werkt men in een aantal Amerikaanse deelstaten aan wetgeving om op mRNA gebaseerde ‘vaccins’ te kunnen gaan verbieden. In navolging van verklaringen van wetenschappers, artsen en onderzoekers heeft in Minnesota een groep van acht Republikeinen in het Huis van Afgevaardigden recent een wetsvoorstel ingediend om bepaalde vaccins en medische behandelingen aan te merken als massavernietigingswapens.
Het bezitten of toedienen ervan wordt daarmee een misdaad, die bestraft kan worden met maximaal twintig jaar gevangenisstraf. Deze inspanningen hebben nog niet geleid tot een totaalverbod, maar duidelijk is dat er steeds meer druk komt om deze middelen te verbieden.
Ook het verplicht stellen van het dragen van mondkapjes was een buitenproportioneel (gedrags)experiment. Niet alleen is het een onzinnige maatregel tegen een virus. Het langdurig dragen van mondkapjes is op zich al schadelijk voor de gezondheid. Het kan onder meer leiden tot gebitsproblemen, die vervolgens weer tot andere kwalen, zoals hartproblemen, kunnen leiden. Een hele bevolking de hele dag en overal mondkapjes laten dragen heeft bovendien een angstopwekkend effect, hetgeen dan weer een negatieve invloed heeft op het immuunsysteem.
Een andere draconische maatregel was de lockdown. Maandenlang waren mensen op last van de overheid aan huis gekluisterd. Winkels, kinderopvang en scholen gingen dicht en er moest worden thuisgewerkt. Schoolexamens konden niet doorgaan. Bejaarden en andere zorgbehoevenden zaten opgesloten in een verzorgingstehuis en bezoek was niet – of alleen zeer beperkt – mogelijk. Vele mensen zijn hierdoor in eenzaamheid gestorven. Ook zijn er gevallen bekend van mensen die, mede vanwege de uitzichtloosheid van hun situatie, tot zelfmoord zijn gedreven. Qua lockdowns spande Nederland overigens de kroon. Waar vanuit Zuid-Afrika al werd gerapporteerd dat de Omicron-variant niets voorstelde, ging Nederland nogmaals op slot. Van de eerste lockdown was ook binnen de overheid al bekend dat het over het geheel genomen honderdduizenden levensjaren zou vernietigen.
Een mens heeft behoefte aan sociaal contact. Om het virus te bestrijden moest het aantal contactmomenten echter worden teruggedrongen. Als iemand geen klachten had, dan was het immers toch mogelijk om het virus over te dragen. Dit was de zogenaamde – gefantaseerde – ‘asymptomatische overdracht’. Een andere draconische maatregel ter beperking van het aantal contactmomenten was de avondklok. Sinds de Tweede Wereldoorlog had Nederland geen avondklok meer gekend. Mensen mochten tussen 21:00 uur en 04:30 niet meer de straat op, tenzij men een hond had, of een ontheffing voor werk. Een andere manier van het inperken van contactmomenten was het beperken van het aantal mensen dat men thuis mocht ontvangen, dat werd beperkt tot maximaal één keer per dag twee bezoekers per huishouden. Hiermee werd controle tot achter de voordeur een feit.
Nederland kende geen vaccinatieplicht, al lag dit wel degelijk op tafel bij onze bestuurders. Desalniettemin was er impliciet wel degelijk een vaccinatieplicht, omdat veel dingen zonder het nemen van een injectie niet meer mogelijk waren. Naar een restaurant of kroeg gaan was niet meer mogelijk zonder een QR-code, die je alleen kreeg wanneer je je liet testen of injecteren. Meegaan op schoolreisje zonder prik- of testbewijs was eveneens niet meer mogelijk. Hoewel het vanuit privacywetgeving verboden is, werd door leraren in de klas gevraagd of de niet-gevaccineerde kinderen even hun hand wilden opsteken. Het College voor de Rechten van de Mens vond dit overigens geen vorm van discriminatie, omdat dit niet voorkwam in de – overigens niet-limitatieve(!) – lijst van discriminatiegronden. Andere vormen van uitsluiting waren bijvoorbeeld het niet mogen bezoeken van de intocht van Sinterklaas of een markt. Kinderen moesten zich buiten in de vrieskou afdrogen en omkleden, omdat hun niet-ingeënte ouders het zwembad niet in mochten om ze naar zwemles te brengen.
Zo’n 15-20% procent van de bevolking weigerde gevolg te geven aan de draconische maatregelen. Die werden soms thuis bezocht door de politie, de toegang tot een supermarkt geweigerd, beboet en uit de trein gezet, of tijdens vreedzame demonstraties in elkaar geslagen door de ME. Thuiskappers die toch aan het werk gingen, werden verraden door hun buren. En al die maatregelen hebben, behalve veel fysieke, emotionele en financiële schade, niets opgeleverd. Wel hebben ze tweedracht gezaaid en heeft het geleid tot het verbreken van vriendschappen, familiebanden en huwelijken. Het lijkt inmiddels voor velen verleden tijd. Het is ver weg. Maar het is te kolossaal geweest om het te bevatten, en dat kolossale heeft in ons leven en in onze gemoedstoestand iets achtergelaten waarmee wij in de toekomst nog zullen moeten worstelen.
– einde artikel –
Je las een Premium artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Gerelateerde berichten
