Bert Timmermans
Pathologie is het specialisme dat zich bezighoudt met oorzaak, ontstaanswijze, beloop en gevolgen van ziektes. Belangrijke typen pathologisch onderzoek zijn microscopische studies van operatiepreparaten en obducties (sectie, autopsie). Obductie is een methode om grondig te onderzoeken wat er in de laatste levensfase exact is gebeurd. Het betreft een inwendig onderzoek op een overleden persoon, aangevuld met microscopische analyse van organen en weefsels.
In een tijd waarin de overheid stelde met ‘beperkte kennis’ alle besluiten te moeten nemen, had obductie haar tot steun kunnen zijn door de waarheid over Covid-19 en de effecten van mRNA-injecties onbelemmerd te onthullen. We zagen echter dat obducties en andere pathologische onderzoeken in die periode door diezelfde overheid dringend werden ontraden, of door allerlei regels, zoals met betrekking tot ‘infectiegevaar’, bemoeilijkt en zelfs onmogelijk gemaakt.
Toch verschijnen er langzaam meer pathologische verslagen van obducties van plotseling overleden patiënten na injectie met mRNA-vloeistoffen. Zoals die van Arne Burkhardt, een hoogleraar pathologie met ruim veertig jaar ervaring. Hij liet zien dat mensen die plotseling overleden na inspuiting met mRNA-vloeistof, door het hele lichaam ontstekingsreacties hadden tegen het spike-eiwit. Niet tegen natuurlijke viruseiwitten, hetgeen wees op nadelige effecten van de toegediende injecties.
Daarmee toonde hij ook aan, dat de ingespoten vloeistof zich in het lichaam niet beperkt tot uitsluitend de injectieplaats, zoals officieel nog steeds stellig wordt beweerd. Het gaat letterlijk overal naartoe. Tegen alle weerstand in heeft zijn team tientallen obducties en analyses van biopsiepreparaten gerapporteerd. Na zijn noodlottige overlijden heeft dit team zijn werk voortgezet.
Recent verscheen ook een Japans retrospectief en prospectief onderzoek van patiënten met een hersenbloeding. De onderzoeksgegevens waren afkomstig uit autopsie of operatie in het Sapporo Teishinkai Ziekenhuis in de periode maart 2023 tot april 2024. Het ging om negentien patiënten. Drie daarvan waren niet ingespoten met mRNA-vloeistof, zestien wel – met gemiddeld vier injecties per patiënt. De verstreken periode sinds de laatste prik was gemiddeld tien maanden.
Tijdens operaties werden hersenweefsels of andere monsters verzameld van beschadigde gebieden tijdens het verwijderen van bloedingen, stolsels of herstel van vaatschade. Tevens werd informatie verzameld over het type injectie en de injectiedata. De gemiddelde leeftijd was 58,9 (±18,9%) jaar, met een overwicht van vrouwen (14 gevallen, 73,7%).
Van de zestien patiënten met een voorgeschiedenis van mRNA-prikken vertoonden zeven (43,8%) een positieve kleuring voor virusspike-eiwitten, overigens zonder positieve kleuring voor het viruskapsel-eiwit. Van de drie patiënten zonder voorgeschiedenis van mRNA-prikken vertoonden twee gevallen (66,7%) een positieve kleuring voor spike-eiwitten maar een eveneens negatieve kleuring voor het kapsel-eiwit. De mogelijkheid van spike-eiwitexpressie door een niet-symptomatische virusinfectie kon niet volledig worden uitgesloten omdat die niet betrouwbaar uit de voorgeschiedenis van de patiënt kon worden opgetekend.
Daarentegen bewees deze studie een langdurige aanwezigheid van door de mRNA-injecties opgewekte spike-eiwitten in de hersenslagaderen en met name vanwege het ontbreken van viruskapsel-eiwit, mRNA-injecties veroorzaken geen opbouw van viruskapsel-eiwit. Bovendien werden tekenen van immuun afweer (witte bloedcel-infiltraten) waargenomen in spike-positieve vaten.
Deze bevindingen roepen aanzienlijke zorgen op over de verspreiding in het lichaam van injectievloeistoffen op basis van de toegepaste vetbolletjes en hun veiligheid op de lange termijn.
Wereldwijde herhaalstudies zijn volgens de wetenschappers dringend nodig om deze bevindingen te valideren en uitgebreide veiligheidsevaluaties van mRNA-injectievloeistoffen te garanderen.
Hun studie onthulde dat productie van spike-eiwitten in de vaatwanden van de hersenen door de met vetbolletjes gemodificeerde mRNA-injecties, tot wel zeventien maanden na de laatste injectie kunnen voortduren. Daardoor ontstaan zowel vaatwandbeschadigingen met hersenbloeding tot gevolg, als stolsels die leiden tot een herseninfarct. Beide zijn de oorzaak van het optreden van beroertes en plotseling overlijden. Processen die we overigens overal in het lichaam kunnen tegenkomen.
Met de resultaten van dit onderzoek komt niet alleen de waarheid van wat mRNA aan schade aanricht naar boven, maar wordt het ook duidelijk waarom van officiële zijde onderzoek door de patholoog als onwenselijk wordt beschouwd.
Intussen heeft Pepijn van Houwelingen aan minister Fleur Agema de volgende vraag gesteld: “Vindt u niet dat er meer bekendheid moet worden gegeven aan het vele onderzoek waaruit blijkt dat de mRNA-prikken ernstige gezondheidsrisico’s met zich meebrengen, zodat mensen zelf een afweging kunnen maken of zij dergelijke risico’s willen lopen?”
Wat vertel ik mijn medemens?
- In de coronaperiode werden obducties en andere pathologische onderzoeken door de overheid dringend ontraden, bemoeilijkt en zelfs onmogelijk gemaakt.
- Recente obducties laten zien dat mensen die plotseling overleden na inspuiting met mRNA-vloeistof, door het hele lichaam ontstekingsreacties hadden tegen het spike-eiwit.
– einde artikel –
Je las een Premium artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Gerelateerde berichten
