Tjeu Lemmens
Afgezien van de financiële aspecten van deze mega-operatie, waarbij spaargelden en pensioenpotten van Nederlanders niet ontzien worden, zullen de minutieuze klimaatdoelen die Nederland zich heeft gesteld en de maatregelen om de biodiversiteit te beschermen, in het gedrang komen. Het op peil brengen van wapenmaterieel, legervoertuigen en infrastructuur vergt de productie van staal en andere metalen, waarvoor grote hoeveelheden steenkool, olie en gas onontbeerlijk zijn. Nadat tanks, raketten, luchtafweersystemen en bommenwerpers uit de Europese fabrieken zullen zijn gerold, dienen er soldaten klaargestoomd te worden om professioneel met het oorlogstuig om te kunnen gaan. Voor het voortbewegen van het rijdend, vliegend en varend materieel is benzine, kerosine en diesel nodig, brandstoffen die geraffineerd worden uit aardolie, en bij verbranding hiervan wordt CO₂ de lucht in geblazen. Het afvuren van kogels, granaten en andere projectielen produceert eveneens CO₂ en daarnaast ook stikstof.
Het herbewapeningsbeleid komt hiermee in frontale botsing met de ambitieuze klimaatdoelen waarop Nederland volop heeft ingezet. De noodzaak van het klimaatbeleid, met als voornaamste component de energietransitie, wordt Nederlandse burgers via dure campagnes duchtig ingeprent. De campagnes zijn vooral gericht op het ons ervan overtuigen dat mensheid en planeet ten onder zullen gaan wanneer we onze levensstijl, gebaseerd op het ongebreideld uitstoten van CO₂, niet snel gaan versoberen. Velen hebben zich al laten overhalen om warmtepompen te installeren, zonnepanelen op hun daken te leggen en een auto met een honderden kilo’s wegende brandgevaarlijke accu aan te schaffen.
Om de gigantische hoeveelheden CO₂-uitstoot veroorzaakt door militaire oefeningen buiten beeld te houden, hoeven politici geen foefjes toe te passen, leugens te verkopen of nieuwe wetten in te voeren. Zij kunnen zich gewoon beroepen op het klimaatakkoord van Parijs, waarin een uitzonderingsclausule is opgenomen: “Per definitie telt de CO₂-uitstoot als gevolg van krijgshandelingen – ook wanneer het oefeningen betreft – niet mee voor het berekenen van de CO₂-uitstoot van een land.”
In Nederland zijn voor het uitbreiden van militaire oefenterreinen onder andere Natura 2000-gebieden aangewezen. Om de stikstof die tijdens het oefenen van gevechtshandelingen in deze natuurgebieden terechtkomt te rechtvaardigen en het schenden van milieubeschermingsregels te vergoelijken, werkt het Nederlandse ministerie van Defensie aan de ‘Wet op de Gereedheid’. Deze wet in ontwikkeling maakt het mogelijk dat de krijgsmacht, die in het belang van de verdediging van het eigen land en andere NAVO-landen sterk moet groeien, de milieuregels aan zijn soldatenlaars kan lappen. Dit, terwijl boeren die in de nabijheid van Natura 2000-gebieden wonen worden gedwongen hun bedrijf te beëindigen of hun veestapel drastisch te reduceren, want ze zouden de biodiversiteit in de aangrenzende natuurgebieden bedreigen door het neerslaan van minimale hoeveelheden stikstof.
Ondertussen is het duidelijk dat de energietransitie is verworden tot een miljarden verslindend debacle. Dat is niet zo verwonderlijk, want het getuigt van een schrikbarend gebrek aan realiteitszin bij politici en hun technocratische ambtenaren als zij werkelijk de mening zijn toegedaan dat de energiebronnen die sinds de industriële revolutie zijn geëxploiteerd – steenkool, aardolie, aardgas, kernenergie – in het korte tijdsbestek van 35 jaar compleet vervangen zouden kunnen worden door elektriciteit opgewekt met zonne- en windenergie en met uit die elektriciteit geproduceerde waterstof. De productie van elektriciteit uit zonne-energie is seizoensgebonden. In de zomer is er overvloed met als gevolg netcongestie en in de winter schaarste met als gevolg stroomgebrek. Het ooit zo betrouwbare energienetwerk gebaseerd op fossiele brandstoffen is verregaand ontmanteld en vervangen door een instabiele maar peperdure variant. Aan deze moedwillige afbraak zijn honderden miljarden euro’s verkwist.
De politici verruilen makkelijk de ene crisis voor de andere. De gemeenschappelijke noemer van deze crises is dat de bedreigingen en gevaren zwaar overtrokken worden en met de bestrijding ervan honderden miljarden, zo niet biljoenen, euro’s gemoeid zijn. Bovendien is herbewapening ter voorkoming van oorlog net zo absurd als de democratie willen redden door het verbieden van politieke partijen of het berechten van politici met onwelgevallige ideeën.
Het kabinet meent dat de krijgsmacht klimaat- en milieuregels aan de soldatenlaars mag lappen, omdat “de verantwoordelijkheden en maatschappelijke opgaven van Defensie niet vergelijkbaar zijn met andere sectoren in Nederland”. “We doen het voor onszelf, voor het vaderland”, aldus de staatssecretaris van Defensie. Waarschijnlijk is deze staatssecretaris niet op de hoogte van het feit dat ‘Voor Volk en Vaderland’ de slogan was van de Nationaal-Socialistische Beweging (NSB) in Nederland. De Nederlandse overheid voert een dubbelhartig klimaatbeleid. Enerzijds krijgt de bevolking maatregelen opgelegd om klimaatverandering tegen te gaan, anderzijds mag een fictieve veiligheidsdreiging aangegrepen worden om die ondergang juist weer te bespoedigen. De veiligheidsdreiging is inderdaad fictief, want de Poetin-regering heeft geen enkel belang bij het binnenvallen van een Europees land.
Doelbewust wordt op een tweede ‘Koude Oorlog’ afgestevend, die betaald gaat worden uit aanhoudende belastingverhogingen, nieuwe schulden met hoge rentes (waarvan vooral de machtige geldschieters uit de VS zullen profiteren) en het aanspreken van de pensioen- en spaarpotten van de burgers. Zij worden financieel leeggezogen en vooral mensen uit de middenklasse zullen hun welvaart, en daarmee ook hun welzijn, zien verdampen. De situatie van de ‘Koude Oorlog’ uit de jaren vijftig – gekenmerkt door een ongebreidelde wapenwedloop – is dus terug van weggeweest. De wapenwedloop was vooral profijtelijk voor het militair-industrieel complex van de VS en funest voor de betrekkingen tussen West-Europa en Rusland.
Met gelikte wervingscampagnes, waarbij soldaat worden als een heroïsche daad wordt gepropagandeerd, worden jongeren aangespoord een opleiding tot soldaat te gaan volgen. Dat een oorlog vele mensenlevens eist, met gewonden, die voor de rest van hun leven invalide en/of psychisch getraumatiseerd zullen zijn, wordt zorgvuldig buiten beeld gelaten. In plaats van voortdurend op de oorlogstrom te roffelen, zouden de regeringsleiders van de EU-lidstaten, met Nederland voorop, er goed aan doen te streven naar het aanknopen van vriendschappelijke banden met Rusland, het grootste land ter wereld, met 150 miljoen inwoners. Samenwerking op economisch, technologisch en cultureel gebied zou een win-winsituatie creëren, zowel voor de EU-landen als voor Rusland. Deze ontsnapping uit de Koude Oorlog-fuik wordt echter door de hoogste NAVO-baas, Mark Rutte, rigoureus afgesneden. In een toespraak, gehouden voor de Economische Faculteit van de universiteit van Warschau, op 26 maart 2025, zei hij hierover: “Hoe de oorlog tussen Oekraïne en Rusland ook afloopt, Rusland blijft de grootste en meest directe bedreiging voor onze veiligheid.” Om eraan toe te voegen: “Het zal nog vele decennia duren voordat de betrekkingen met Rusland genormaliseerd zullen zijn.”
De ongerijmdheden in het Nederlandse klimaatbeleid stapelen zich op. Want met de herbewapening, die noodzakelijk zou zijn omdat onze veiligheid bedreigd wordt door de ‘agressor’ Rusland, geven onze politici de ondeugdelijkheid van hun eigen klimaatverhaal toe. Ook erkennen zij daarmee dat het verhaal dat de door de mens veroorzaakte klimaatverandering zou leiden tot de catastrofale ondergang van een substantieel deel van het leven op aarde, een sprookje is: volledig uit de duim gezogen. De daarmee gepaard gaande geldverkwisting wordt verhaald op de burgers, die langzaam maar zeker wegkwijnen en aan de bedelstaf raken.
Wat vertel ik mijn medemens?
- Per definitie telt de CO2-uitstoot als gevolg van krijgshandelingen niet mee voor het berekenen van de CO2-uitstoot van een land.
- In Nederland is een nieuwe wet in ontwikkeling die het mogelijk maakt dat de krijgsmacht de milieuregels aan zijn soldatenlaars kan lappen.
– einde artikel –
Je las een Premium artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Gerelateerde berichten
