De klimaatpsychopaten die Europa haten

Europa en Amerika zijn hard op weg om twee tegenpolen van elkaar te worden na de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Dat is goed te zien bij de keuzes van de ministers die verantwoordelijk zijn voor klimaat en energie. De nieuwe Amerikaanse minister van Energie is een ingenieur en zakenman die CEO is van een groot olie- en gasbedrijf met $ 4,7 miljard omzet. Vergelijk dat eens met een minister in Nederland op dezelfde positie, Sophie Hermans, zonder noemenswaardige werkervaring in de energiesector. Of met de commissaris voor Energie van de Europese Unie, Kadri Simson, die in de complexe wereld van energie ook precies nul komma nul ervaring heeft.

Fossiele brandstoffen leveren meer dan 80% van de energie in de wereld en vormen de basis voor goedkope, betrouwbare energie. Deze energie drijft de machines aan die ons in staat stellen in voorspoed te leven. Ook ontwikkelingslanden gebruiken een overweldigende hoeveelheid fossiele brandstoffen, omdat dat veruit de goedkoopste manier is om betrouwbare energie te verkrijgen. Daarom heeft China driehonderd nieuwe kolencentrales in de pijplijn. We zien dat westerse overheden daarentegen een enorme voorkeur hebben voor zonne- en windenergie-oplossingen, waardoor daar elektriciteit duurder en minder betrouwbaar wordt.

Naast energie die wordt opgewekt uit olie, kolen en gas, hebben we de beschikbaarheid over kernenergie. Kernenergie is de beste energiebron die er momenteel bestaat en we moeten helaas vaststellen dat het gebruik van kernenergie in Europa afneemt. Sinds de laatste eeuwwisseling produceert Europa plusminus 1.100 TWh (Terrawatt hour; 1 TWh is een miljard kilowatt en kan ongeveer 55.000 huishoudens per jaar van stroom voorzien) en we moeten constateren dat we 24 jaar later nog steeds op ditzelfde niveau zitten. Dit is te danken aan de ‘groene’ beweging, die vrijwel elke vorm van kosteneffectieve en schaalbare energie criminaliseert, met verregaande consequenties. De ineenstorting van de Fukushima-kernreactor in 2011 heeft via Angela Merkel in Duitsland tot de politieke keuze geleid om alle kernreactoren te sluiten. In april 2023 ging de laatste Duitse kernreactor op slot en en daarmee werd een tijdperk van energievrijheid afgesloten. Duitsland was decennialang een belangrijke netto-exporteur van elektriciteit, maar is sinds 2023 echter weer een netto-importeur van stroom uit het buitenland, met alle gevolgen van dien. Hogere energiekosten verhogen de kostprijs van alle producten en dit leidt vanzelfsprekend tot minder welvaart.

Volkswagen overweegt strenge financiële maatregelen, waaronder ongekende fabriekssluitingen in Duitsland; Mercedes-Benz plant kostenbesparingen; Bosch, een belangrijke toeleverancier van de auto-industrie, bevestigde wereldwijd 5.500 banen te willen gaan schrappen, waaronder 3.800 banen in Duitsland, en Ford Motor Company is van plan om tegen eind 2027 in Europa nog eens 4.000 banen te schrappen.

De bestuurders voeren als argumenten voor de harde maatregelen aan dat er sprake is van “toenemende Chinese concurrentie” en “gemis aan helder e-mobiliteit-beleid vanuit Europa en Duitsland”. De topbestuurders wijzen dus vooral naar een ander, want zelf staan ze helemaal nergens meer voor, terwijl in Amerika alweer wordt gesproken over een ‘Fossil Future’, met slogans als ‘Drill, Baby, Drill’.

Europa moet beloven grote hoeveelheden olie en gas uit de VS te gaan inkopen. Dat heeft het Amerika onder het presidentschap van Trump al te kennen gegeven. Het enorme handelstekort met de VS zou Europa op deze manier kunnen dichten. Zo niet, dan krijgen we te maken met tarieven op alle goederen die we vanuit Europa naar de VS exporteren. De visie van Trump inzake alle klimaatwetgeving is het stoppen van de vernietiging van de Amerikaanse economie door de ‘Klimaat Hysterie Hoax’. Europa gaat op volle kracht vooruit met de uitrol van de Europese Green Deal, terwijl Trump die letterlijk omschrijft als: “De gestoorde ideologie van de Green New Deal is een enorme zelf toegebrachte economische wond.”