Van prik naar kanker naar chemotherapie naar prik

Zoals uit de Pfizer-documenten is gebleken, was deze cirkel iets waarin het verdienmodel van Big Pharma voorzag. Door veel geld te verdienen aan zowel de prikken als aan de schade die ze veroorzaken, snijdt het mes aan twee kanten; aan gezonde mensen valt immers niets te verdienen.

Veel burgers zien in dat dit medische gebeuren deel uitmaakt van Agenda 2030, samen met de klimaatcrisis, stikstofcrisis, energietransitie, immigratiecrisis, woningcrisis, enz. Een van de methoden om je hiertegen te verzetten is: ‘niet meedoen’. Dit ligt gecompliceerder voor iemand bij wie de diagnose kanker is gesteld en aan wie chemotherapie geadviseerd wordt. Het eerste wat bij deze patiënt opkomt is: ik wil niet dood, hoe lang heb ik nog te leven en welke behandeling is mogelijk?

Sinds 2021 heeft de mRNA-prik zich bij de oorzaken van kanker en turbokanker gevoegd.

Vertrouwen op chemotherapie
Een patiënt met kanker die in aanmerking komt voor chemotherapie wordt door zijn specialist verwezen naar een oncoloog en krijgt globaal de volgende informatie te horen. Chemotherapie is de behandeling van kanker met één of meer celdeling-remmende middelen, ook wel cytostatica genoemd. Zij vernietigen de kankercellen, of remmen de groei ervan af. Toediening vindt meestal plaats via een infuus, of soms oraal, waarna deze middelen zich door het hele lichaam verspreiden om overal eventuele kankercellen (uitzaaiingen) te kunnen bereiken. De behandeling tast behalve de kankercellen ook gezonde cellen aan, waardoor allerlei tijdelijke of langdurige bijwerkingen kunnen optreden.

Voor patiënten kan de oncoloog de zoveelste dokter zijn waarmee zij te maken krijgen. De meeste patiënten en hun familieleden hebben een blind vertrouwen in de oncoloog. Daarbij speelt mee dat de diagnose kanker iemand totaal uit evenwicht kan brengen en de patiënt daardoor een gehoorzaam persoon wordt voor een oncoloog. Veel oncologen hebben banden met de farmaceutische industrie door middel van gefinancierde onderzoeken, waardoor effectieve behandelingen en winst met elkaar vermengd raken. Een oncoloog kan er mogelijk onterecht van overtuigd zijn dat een chemotherapie voor een bepaalde patiënt de beste oplossing is.

Wat artsen niet vertellen over chemotherapie
Chemotherapie wordt over het algemeen niet goed verdragen, zeker door patiënten die al een chirurgische behandeling of röntgenbestraling achter de rug hebben. Deze mensen verkeren vaak niet in een goede lichamelijke en/of geestelijke conditie. Wanneer onder deze omstandigheden cytostatica worden gegeven, kunnen allerlei bijwerkingen veel heftiger optreden. Studies tonen aan dat het sterftecijfer onder kankerpatiënten oploopt wanneer patiënten met een slechte gezondheid chemotherapie krijgen. De American Society of Clinical Oncology heeft gemeld dat deze behandeling moet worden beperkt tot relatief gezonde patiënten, die bestand zijn tegen de toxische effecten. In de praktijk blijkt echter het tegendeel. De druk van de oncoloog – maar ook van de familie – op de patiënt wordt verhoogd door erop te wijzen dat langer wachten schadelijk kan zijn en dus onverstandig is. Deze therapie doodt veel van die ‘dappere zielen’ die hun chemokuren moedig hebben doorstaan. De kans om te blijven leven na chemotherapie stijgt slechts met 2,5 tot 5%. Wanneer dit percentage afgezet wordt tegen de afschuwelijke bijwerkingen van cytostatica, naar welke kant zal de balans van wel of geen chemokuur nemen dan doorslaan?

Er bestaat een wijdverspreid geloof in de retoriek dat chemotherapie veilig is. Dat roept dan wel de vraag op waarom artsen en verpleegkundigen uitgebreide crisisprocedures moeten volgen wanneer chemotherapiemedicijnen worden gemorst. Wat zal het spul doen in iemands lichaam als het al zo gevaarlijk is wanneer het wordt gemorst?

De cel-vernietigende eigenschappen van chemotherapie kunnen dodelijk zijn. Zowel kankercellen als gezonde cellen worden vernietigd, met als gevolg dat het beenmerg, het centrale zenuwstelsel, het spijsverteringsstelsel, de nieren en de blaas beschadigd kunnen raken. Botontkalking en hormoonveranderingen kunnen optreden. Hartschade komt zo vaak voor, en is zo ernstig, dat veel mensen die met chemotherapie werden behandeld aan hartproblemen overlijden. Deze sterfgevallen worden meestal niet als een gevolg van de chemotherapie vermeld. Tevens kan het immuunsysteem gaan disfunctioneren, iets wat juist in deze situatie beter niet kan gebeuren.

Het gezonde verstand doet je je afvragen of deze behandeling de algehele uitkomst van de ziekte positief beïnvloedt. De mRNA-prikken hebben het immuunsysteem fors verzwakt, waardoor niet alleen meer kanker ontstaat, maar ook de weerstand tegen chemotherapie drastisch is afgenomen. In dit verband bekritiseerde de Academy of Medical Royal Colleges de voorstanders van chemotherapie: ze wekken valse hoop en doen meer kwaad dan goed. Het blijft nodig om vragen te stellen over hoe kanker behandeld moet worden, en vooral over het gebruik van chemotherapie.