Karel van Wolferen
Voordat we verder gaan over die veranderingen, u heeft misschien ook al opgemerkt dat het eerdere cynisme aangaande dingen die hetzelfde bleven, aanvankelijk hoogtij vierde. We hoorden van diverse kanten, vooral van wat nog altijd ‘links’ heet maar ook van aardig wat lieden die zich onder de wakkeren of alternatieven scharen, dat de toekomst die we tegemoet gaan één pot nat is, dus ongeveer op hetzelfde neerkomt als hetgeen wat Trump had beloofd te beëindigen. Dit cynisme werd verwoord in nogal wat elkaar doorkruisende redeneringen, maar de belangrijkste beschuldiging was dat Trump met een aantal van zijn benoemingen toch weer door de knieën was gegaan voor de neoconservatieven, terwijl deze activistische categorie het meest schuldig was aan het rampzalige buitenlandbeleid van Biden-Harris, dat op zijn beurt weer verreikende consequenties had voor uit hun voegen gebarste binnenlandse verhoudingen.
Wat deze cynici niet opmerkten zijn de details die in het geval van Trump de ‘big picture’ bepalen. De neocons in de Biden-hofhouding waren niet alleen van joodse afkomst, de meesten onder hen bezaten naast hun Amerikaanse paspoort ook een Israëlisch paspoort. De minister van Buitenlandse Zaken, Antony Blinken, werd ook wel gekscherend Netanyahu’s advocaat genoemd. De neocons die Donald Trump om zich heen heeft verzameld, hebben daarentegen duidelijk gemaakt in de eerste plaats de belangen van de VS te willen behartigen. Ze zijn van een heel andere slag dan de Victoria Nulands en Robert Kagans. Met even doordenken zouden de sceptici de aangekondigde keuzes van lichtgewicht neocons als een schrandere zet hebben kunnen zien. Men mag niet verwachten dat met deze Amerikaanse regeringswisseling meteen een Grote Schoonmaak plaatsvindt in het State Department (Buitenlandse Zaken) en andere overheidsinstellingen waarin neocons zich hebben genesteld. Trump zal lichtgewicht neocons die hij kan vertrouwen nodig hebben om zicht te krijgen op wat de neocons van de oude stempel in hun schild voeren.
Maar plotseling kregen de cynici geloofwaardigheidsproblemen. Dat gebeurde nadat de regering-Biden onverwachts toestemming had verleend om vanuit Oekraïne Russische doelen te bestoken met ATACMS-langeafstandsraketten, wat een directe Amerikaanse aanval op Rusland inhoudt en Poetin zou dwingen om tot een vergeldingsactie over te gaan die op een kernoorlog kan uitlopen. Trump kwam met een onmiddellijke veroordeling van dit krankzinnige waagstuk en hamerde erop dat zijn regering geen moment zal aarzelen om met “volledige toewijding het hele globalistische neocon establishment te ontmantelen”.
De ‘één pot nat’-conclusie is verwant aan de ‘het is altijd al zo geweest’-kreet die ik me herinner uit de kelen van vooral linkse gelederen na de elf-september aanslagen in 2001, en de inperking van fundamentele burgerrechten door de hofhouding van George W. Bush die erop volgde. Men had geen idee wat er speelde. Maar het ging toen om een staatsgreep, mogelijk gemaakt door machtsverschuivingen volgend op de eerdere staatsgreep door de moord op John F. Kennedy.
De conclusie dat ‘het altijd al zo is geweest’ houdt geen rekening met wat we ‘geschiedenis’ noemen. Dingen veranderen, waardoor wat een gemeenschap lang dacht en toestond, plotseling niet langer als ‘normaal’ blijft gelden. Allerlei politieke commentatoren verloochenen dit, maar mensen kunnen leren van ervaring. We hebben het zojuist meegemaakt. Trump won in een aardverschuiving, niet alleen in het Kiescollege, maar ook de populaire stemming, en hij deed dat met een anti-woke en anti-globalistisch platform.
Er kan nog veel verkeerd gaan, er zal nog veel sabotage volgen, maar wat al gebeurd is kan niet worden teruggedraaid. Het was een epische verschuiving in de culturele tijdgeest. Genoeg Amerikanen waren de poging om een medische tirannie op te richten met nutteloze maskers, lockdowns, en bij sommige beroepsgroepen zo goed als verplichte injecties, niet vergeten. Zelfs de reguliere nieuwsvoorziening kon dood neervallende atleten en piloten met een plotselinge hartverlamming niet verhullen. Diezelfde Amerikanen vonden dat de woke fanaten van de overheid van hun kinderen moesten afblijven. De seksualisering op scholen en de bevordering van de transgenderideologie zal voor aardig wat ouders doorslaggevend zijn geweest.
Een andere vorm van ruïneus cynisme die ik eerder herhaaldelijk op deze bladzijden heb aangehaald, is het cynisme van een groep publicisten binnen de alternatieve nieuwsvoorziening die ontkennen dat de initiatiefnemers van het BRICS-verbond die een multipolaire wereldorde voorstaan, zich werkelijk tegen het globalisme en de daarmee gepaard gaande misdaden hebben gekeerd. In werkelijkheid, zeggen ze, zouden Rusland en China en de rest, in het geniep, toch met de westerse initiatieven van het World Economic Forum, de Wereldgezondheidsorganisatie, enzovoort, mee willen doen.
De Canadees James Corbett, die vanuit Japan allerhande podcasts verzorgt, is de belangrijkste voortrekker van wat intussen op een beweging of cult is gaan lijken. Nadat hij voor velen onder ons de cruciale informatie over het veelzijdige bedrog van het Rockefeller-netwerk uit de doeken had gedaan, bleek Corbett niet te kunnen aanvaarden dat middels de strategische zetten en subtiele diplomatie van Poetin, en diens vriendschap met China’s Xi Jinping zowel als India’s Modi, de gecorrumpeerde wereldorde met het hegemonische en oorlogszuchtige Amerika aan de top is opengebroken. Corbett dacht de motivering van alle topleiders te kunnen terugbrengen tot iets dat in laatste instantie altijd vergroting van eigen macht dient. Een kwaliteit van onvervalst patriottisme, van liefde en zorg voor het eigen land had in deze dogmatische benadering geen plaats.
- Het artikel gaat hieronder verder -
Het cartoonboek bevat een bonte verzameling van de beste, scherpste, mooiste en meest treffende cartoons uit Gezond Verstand.
Je maakt kennis met de cartoonisten, die je vervolgens meenemen in het creatieproces en stap voor stap laten zien hoe de cartoons tot stand komen. Waar komen de ideeën en inspiratie vandaan? Welke materialen gebruiken ze en wat vinden ze het mooiste en moeilijkste aan hun vak?
Normaal €42,50 voor abonnees €39,50
Als verkoper van de cynische (en nihilistische) ‘het is altijd al zo geweest’-vooringenomenheid citeert hij vaak een in Rusland woonachtige Amerikaan, die onder de namen Edward Slavsquat en Riley Waggaman de wereld vergast op roddel over Poetins schijnheiligheid en leugens. In Slavsquats voorstelling van zaken is Poetin oppermachtig. Hij hoeft niet omzichtig om te gaan met bijvoorbeeld de vaccinatielustige burgemeester van Moskou, en de uit de Jeltsintijd stammende D66-achtige bevolkingsgroepen in Sint-Petersburg die nog in de waan verkeren dat zij zich bij het Westen kunnen aansluiten. Verslaggeving die geen rekening houdt met dwingende politieke omstandigheden is niet integer en vervalst de werkelijkheid.
Corbett en Slavsquat die hem inspireert, wisselen tien jaar oude documenten, foto’s en filmpjes uit van bijvoorbeeld Poetin en Xi Jinping in gezelschap van Klaus Schwab, en handen schuddend in Davos. Meest recentelijk halen zij documenten aan van de pas gehouden BRICS-topconferentie in Kazan, waarin met de VN verbonden doelen worden genoemd. Wat bij de belangrijkste geopolitieke ontwikkeling sinds de Tweede Wereldoorlog aan deze onbetrouwbare reporters voorbij is gegaan, is dat de aanhangers van de multipolaire wereldorde nooit de intentie hebben gehad om vijandig tegen het unipolaire Westen op te treden, maar wel om de na 1945 ontstane idealistische supranationale organen voor mondiale ordebewaring van binnenuit te hervormen.
De reguliere media hebben inwoners van het Westen in het ongewisse gelaten met betrekking tot deze grote geopolitieke verandering van de afgelopen jaren. Corbett, Slavsquat en hun volgelingen misleiden met hun cynisme vooral de zichzelf als ‘wakker’ identificerende gemeenschap door het platslaan van een boeiende driedimensionale werkelijkheid die onze toekomst zal gaan bepalen tot een uitzichtloze wereld waarin we gezamenlijk mogen mekkeren over de slechtheid van alle topleiders.
De term cynisme wordt ook gebruikt in een andere betekenis, die verwant is aan hypocrisie. Dit soort cynisme was de afgelopen weken in vrijwel ongekend hoge mate aanwezig bij de COP29-vergadering in Bakoe. De COP-vergaderingen worden verondersteld de maatregelen te bespreken om de CO2-hoeveelheid in de atmosfeer liefst tot nul te reduceren. Maar de uitgenodigde hoge functionarissen die in Bakoe kwamen opdagen deden dat om te zien welk deel van de miljarden die voor de klimaat-idiotie gereserveerd zijn, kan worden binnengehaald.
Tegelijkertijd werden er net als vorig jaar bij de COP28 in Dubai, veel contracten voor levering van ‘fossiele’ brandstof verhandeld. De beschikbare miljarden dollars zijn intussen verdeeld. De Taliban, die het Afghaanse milieuagentschap NEPA vertegenwoordigde, mocht voor het eerst aanschuiven aan de tafel waar royaal met dollars werd gestrooid.
Onze vrouwelijke volksvertegenwoordigers in de Tweede Kamer verliezen hun verstand wanneer het gaat over CO2, “zoals bakvisjes in kalverliefde in zwijm vallen voor hun favoriete popidool”. Zo vertelt onze tekenaar Jos Thommassen in prachtig proza op een paar volgende pagina’s over de omgang van Nederlandse wetgevers met klimaatmaatregelen: “In volle overgave, hysterisch en volledig verblind door hun vermeende gevoelens zien ze niet dat het object van hun liefde tactisch geraffineerd door technocratische producenten is gefabriceerd en neergezet”. Bij zoveel gebrek aan kennis en ultieme onbenulligheid past het niet om er cynisme op los te laten.
Cynisme zal waarschijnlijk wel opwellen bij aardig wat lezers van een van de volgende artikelen over wat de aanbieders van commerciële AI (kunstmatige ‘intelligentie’) in petto hebben voor kinderen en adolescenten. Zij krijgen persoonlijke helpers. Die maken gebruik van alle informatie die het individu, hoe jong ook, online heeft achtergelaten. Dat is al aardig wat aan websites die zijn bezocht en muziek waarnaar is geluisterd, e-mails en chats. Beslist meer dan het kind of de tiener zelf heeft onthouden. Het digitale vriendje is er altijd om direct antwoord op alle vragen te geven. Het gaat uitleggen hoe de wereld in elkaar zit, helpen met huiswerk, teksten schrijven en e-mails beantwoorden.
AI-chatbots voor kinderen zijn ontwikkeld om zo menselijk mogelijk over te komen. Ze kunnen zelfs de stem van mama of papa meekrijgen. Het kind hoeft zich nooit meer alleen te voelen. De specialisten die er reclame voor maken geven wel toe dat met altijd beschikbare aanmoedigende digitale vriendjes de kinderen niet zullen leren hoe werkelijke menselijke relaties in elkaar zitten.
Met de tweede generatie AI die nu voor de deur staat komen er ‘digitale tweelingen’ of ‘avatars’ die ons in cyberspace kunnen gaan vertegenwoordigen. Die kopieën van onszelf, samengesteld uit alles wat we in cyberspace hebben achtergelaten aan voorkeuren, belevenissen en gedachten over wat niet allemaal, kunnen worden losgelaten op de avatars van mogelijke levenspartners. Met super-AI ontdek je pas wetenschappelijk wie het beste bij wie hoort.
– einde artikel –
Je las een Premium artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Gerelateerde berichten
