De gevaren van medicalisering van kinderen met genderdysforie

Vraag naar genderzorg
Met de explosieve stijging van genderdysforie komt er ook steeds meer vraag naar medische genderzorg, waarbij begonnen wordt met puberteitsremmers. Na twee jaar kunnen kinderen beginnen met ‘geslachtsbevestigende’ hormonen en uiteindelijk kunnen ze eventueel een ‘geslachtsveranderende operatie’ ondergaan. De langetermijngevolgen van deze behandelingen zijn niet te overzien. Ouders en kinderen wordt voorgehouden dat er slechts één remedie is: ingrijpende medische behandelingen. De grote toename van genderdysforie is begonnen in de VS, waarbij de uitgebreide macht van farmaceutische bedrijven een sleutelrol speelde. Dat deze industrie schuilgaat achter de onvrede over het eigen geslacht krijgt geen aandacht.

De gedachte bij het gebruik van puberteitsremmers was om een soort pauzeknop te hanteren, waarbij transgenderjongeren meer tijd zouden hebben om hun genderidentiteit te verkennen. In de laatste jaren is men tot andere inzichten gekomen. Het gebruik van puberteitsremmers wordt nu gezien als een actieve stap in het gendertraject, en in Finland, Zweden en Noorwegen – en meer recent ook Schotland en Engeland – worden ze slechts nog in het kader van wetenschappelijk onderzoek voorgeschreven.

Bijwerkingen
Bovendien is er grote bezorgdheid dat puberteitsremmers onveilig zijn voor de gezondheid van kinderen en jongeren, met name door de impact op de botten. Gedurende de tienerjaren groeit de botdichtheid zo’n 8-12% per jaar. Een analyse van zeven onderzoeken uit Nederland, Canada en Engeland, waarbij 500 transgendertieners waren betrokken, wees uit dat de toename van de botdichtheid bij tieners die puberteitsremmers gebruikten doorgaans stagneerde. Veel artsen die transgenders behandelen geloven dat de botdichtheid zich zal herstellen na het stoppen met de medicijnen. Maar meerdere studies tonen aan dat velen niet volledig zullen herstellen en blijvend zullen achterlopen op hun leeftijdgenoten. Ook zouden de vruchtbaarheid, de hersenen en andere delen van het lichaam worden aangetast. Gebruikers van deze medicijnen mogen verwachten hun leven lang medische ondersteuning nodig te hebben, wat hen ideale klanten van Big Pharma maakt.

Dutch protocol en flinke controverse
Het zogenaamde Dutch Protocol wordt over de hele wereld gebruikt als basis om puberteitsremmers voor te schrijven, als onderdeel van de zogeheten ‘genderbevestigende zorg’. Dit is gebaseerd op een Nederlands onderzoek dat zou hebben uitgewezen dat puberteitsremmers een gunstig effect hebben op het welzijn van kinderen met genderdysforie. Inmiddels is het onderzoek door allerlei wetenschappers onderuitgehaald en ingehaald door recentere studies die een heel ander beeld laten zien. Toen Britse onderzoekers de Nederlandse resultaten in 2011 wilden repliceren met een onderzoek onder 44 kinderen, kwamen ze tot de conclusie dat het welbevinden van de kinderen niet was verbeterd door het gebruik van puberteitsremmers.

Het is een onderwerp dat voor flinke controverse zorgt, zoals afgelopen week weer werd bevestigd, toen The New York Times kopte dat een Amerikaans onderzoek waarmee is aangetoond dat het welzijn van kinderen niet verbetert na het gebruik van puberteitsremmers, om politieke redenen niet zal worden gepubliceerd. Volgens de leider van het onderzoek, dr. Johanna Olson-Kennedy, zouden de conclusies mogelijk gebruikt kunnen worden door tegenstanders van de transgenderzorg. Zo zouden politieke acties al in meer dan twintig staten hebben gezorgd voor een verbod op genderbehandelingen voor jongeren. Olson-Kennedy begon het onderzoek in 2015, als onderdeel van een veel breder nationaal project met betrekking tot transgenderjongeren, dat tot nu toe $ 9,7 miljoen aan overheidsfinanciering heeft ontvangen. Zij heeft met haar collega’s 95 kinderen uit het hele land voor het onderzoek bij elkaar gezocht, die vervolgens puberteitsremmers kregen toegediend. De kinderen werden twee jaar lang gevolgd om te zien of er een verbetering optrad in hun geestelijke gezondheid. Dit bleek niet het geval te zijn.

Om geen munitie te geven aan politieke tegenstanders, wordt gewacht met de publicatie van het onderzoek. “Een kloppend onderzoek kost nu eenmaal tijd”, stelt de onderzoeksleider. Deze beslissing laat de indruk achter dat er wordt gewacht totdat de resultaten een voor hen gunstigere uitkomst laten zien. Andere onderzoekers uiten dan ook hun bezorgdheid over het vertragen van het publiceren van de onderzoeksresultaten, dat directe gevolgen heeft voor gezinnen wereldwijd.