Zelfvermenigvuldigend mRNA, de prik van Damocles

U bent bekend met de rest van het verhaal. Het geheel lijkt op een misdaadserie die nu een aantal nog verbazingwekkender afleveringen heeft gekregen. Maar bij iedere nieuwe aflevering hoort altijd het blokje: ‘wat ging eraan vooraf’.

Al eeuwen is er ieder najaar een aantal virussen die luchtweginfecties veroorzaken. Een daarvan is het coronavirus dat sterk muteert, waardoor het ieder jaar als een nieuwe variant terugkeert. Dit is dan ook de reden dat hiertegen geen vaccin te maken is. Als men dat wel doet is er een grote kans dat de gevormde antistoffen de ziekte versterken. Een van de vele studies die dit aantonen is gepubliceerd in Vaccine, 2009, Volume 27. Dat de hoofdauteur van dit onderzoek destijds bijna dagelijks op tv het tegendeel beweerde, is opmerkelijk.

In een gain-of-function onderzoek is door allerlei genetisch plak- en knipwerk het coronavirus veel besmettelijker gemaakt. Om dit te testen werd een aanvraag voor financiering gedaan. Hierin werd beschreven dat de hiervoor benodigde aerosolen gemaakt zouden worden volgens de standaarden van de Fédération Européenne des Aérosols (FEA). Opmerkelijk is dat, om de 1,5 meter afstand te motiveren, besmetting via aerosolen niet alleen ontkend werd, maar gerenommeerde wetenschappers die hier tegenin gingen, geëxcommuniceerd werden.

Ondanks alle, sinds de prik, gestegen medische problemen, variërend van myocardinfarct tot aan oversterfte, gaat het prikken door, zelfs als blijkt dat juist hierdoor geen afweer meer tegen de nieuwe virusvarianten kan worden gevormd.

Er zijn vier grote biologische problemen.  

De biodistributie van de in de arm gespoten nanodeeltjes. Zij komen niet alleen in alle organen en weefsels, maar kunnen door acht, zeer belangrijke barrières gaan, zoals de barrière tussen bloed en hersenen, de testis, de retina van het oog, de placenta, enz. Omdat zij geen specificiteit hebben fuseren zij met alle celtypen, waardoor het mRNA en het contaminerende DNA overal worden ingebracht.

De levensduur van het mRNA. Deze is in de natuur zeer streng gereguleerd en mag maximaal in de orde van een paar minuten zijn. Door het modificeren met pseudo-uridine kan het mRNA dagen actief blijven, waardoor overal grote hoeveelheden spike-eiwit worden gevormd.

De toxiciteit van het spike-eiwit. Het ontregelt het angiotensine systeem, wat een belangrijk hormoonsysteem is, dat onder andere bloeddruk, vocht-zoutbalans en nierfunctie regelt, en dat ook betrokken kan zijn bij cardiovasculaire problemen. Daarnaast verstoort het de stolling, heeft neurotoxische werkingen en kan het DNA herstelsysteem verstoren. Hierdoor kan een grotere kans op tumoren ontstaan. Verder kunnen mitochondriale functies verstoord worden, wat kan leiden tot verminderde energieproductie en uiteindelijk tot celdood.

De antistofvorming tegen het spike-eiwit. De gevormde antistoffen tegen het spike-eiwit, die nu op allerlei organen en weefsels kunnen zitten, kunnen ernstige ontstekingen veroorzaken. Dit kan onder andere op het hart of de hersenen optreden. Daarnaast kunnen deze antistoffen bij een nieuwe besmetting de ziekte heftiger laten verlopen (Antibody-dependant enhancement).