Japanse protesten rondom zelfvermenigvuldigend mRNA

Naast het verraad van bevolkingen door overheden die de gezondheid van mensen ondergeschikt maken aan de belangen van farmaceutische corporaties, toont het ook de grensoverschrijdende misdaad aan. Het lijkt alsof de Japanse fabrikant Meiji Seika Pharma de ontwikkelaar is van de sa-mRNA-techniek en het daarom voor de hand ligt dat Japan de ‘primeur’ van de invoering ervan mag ervaren. In werkelijkheid zijn alleen de exclusieve distributierechten verleend aan Meiji Seika door bedrijven afkomstig uit de Verenigde Staten en Australië. Arcturus Therapeutics is in 2013 in Californië opgericht en had net als Moderna aan het begin van de Covid-‘pandemie’ nog nooit een product in de markt gezet. Nadat Arcturus in 2017 samenging met het Israëlische farmaceutische bedrijf Alcobra Ltd. – een bedrijf dat zich naar een giftige slang heeft vernoemd – is het nu een samenwerkingsverband aangegaan met CSL Sequris, de vaccintak van Commonwealth Serum Laboratories in Australië. Tot aan de privatisering in 1994 was dit farmaceutische bedrijf in handen van de Australische overheid. CSL Sequris omschrijft zichzelf als ‘global leader’ op het gebied van influenza-vaccins. Arcturus krijgt een grote speler in de vaccinmarkt als partner en CSL Sequris kan met de technologie van Arcturus hun bestaande influenza-vaccins gaan vervangen door sa-mRNA-injecties.

Japan als proeftuin

De gelijkenissen met Moderna stoppen echter niet bij het feit dat zij zonder enige opgebouwde reputatie de meest ingrijpende medische interventie uit de geschiedenis mogen uitvoeren. Beide bedrijven bestaan pas iets meer dan tien jaar en worden deels gefinancierd door Amerikaanse overheidsinstellingen, in het bijzonder DARPA, dat zich bezighoudt met geavanceerde militaire technologie. Via hun ADEPT/P3-programma financierde DARPA de toepassing van mRNA-technologie in ‘vaccins’ en ‘bewaakte’ – naar eigen zeggen – in 2020 de ontwikkeling van de Covid-injecties.

Nu wereldwijd de gevaren van deze mRNA-injecties overduidelijk zichtbaar worden en er eigenlijk per direct mee gestopt dient te worden, schakelt men onverschokken over op de volgende fase van het project. Het ‘argument’ dat hierbij gebruikt wordt, is dat bijwerkingen bij lagere doses kleiner zijn. Men kan de toegediende dosis lager maken door er een ‘kopieermechanisme’ aan toe te voegen, waardoor het lichaam de genetische code kan vermenigvuldigen. In werkelijkheid kan het zelfvermenigvuldigende mechanisme met geen mogelijkheid gestopt worden mocht het, eenmaal geactiveerd in het lichaam, ‘op hol slaan’. In de praktijk mogen we verwachten dat de beruchte uitspraak van het hoofd van de ontwikkelafdeling van Pfizer: “We vlogen in een vliegtuig terwijl we het nog aan het bouwen waren” opnieuw van toepassing zal zijn, met alle rampzalige gevolgen van dien.

De grootschalige testfase zal dit keer in Japan plaatsvinden – een land waar de farmaceutische industrie traditioneel veel invloed heeft, omdat de Japanse bevolking van oudsher relatief hypochondrisch is aangelegd. Dit is de voedingsbodem waarop een zeer selecte groep van overheidsfunctionarissen Japan aan de farmaceutische industrie als proeftuin heeft aangeboden. De Japanse bevolking wordt aan een medisch experiment onderworpen, uiteraard zonder daarvan op de hoogte te zijn gebracht.