Eric Lopes Cardozo
Global Governance – het op wereldschaal maatregelen opleggen en afdwingen van resultaten – vraagt om de overdracht van soevereiniteit van elk land. Bij het Pandemieverdrag van de WHO was dit nu juist het grote struikelblok. Voor de deelnemers aan de samenwerkingsverbanden van BRICS, Shanghai Cooperation Organization en Eurasian Economic Union, het multipolaire deel van de wereld dat soevereiniteit heeft herontdekt, zou het opgeven daarvan regressie betekenen. Het zou dus meer dan verrassend zijn indien deze landen er zonder slag of stoot afstand van zouden doen. De grote vraag die boven de markt hangt is dan ook welke regeringsleiders wel bereid zijn de door hen te vertegenwoordigen bevolking te onderwerpen aan deze verstrekkende megalomane VN-plannen.
Alle Agenda 2030-clichés
Wie zich verdiept in de publiekelijk toegankelijke stukken van de Summit of the Future zal alle clichés van Agenda 2030 herkennen – zoals de klimaatagenda, het ‘redden’ van de aarde, het bestrijden van armoede en het verwerven van wereldvrede. Wat vooral opvalt is de extra nadruk op AI. Men heeft hier zelfs een apart document, Global Digital Compact, voor opgesteld. Waar het op neerkomt is dat iedereen op aarde, middels internet-toegang, moet worden aangesloten op een mondiaal planning- en beheersysteem.
De daarmee te verkrijgen data worden dan vervolgens met behulp van AI verwerkt en geanalyseerd, teneinde de mondiale doestellingen (SDG’s) te verwezenlijken en ‘uitdagingen’ en ‘kansen’ te detecteren. ‘Uitdagingen’ dienen hier te worden begrepen als zaken die extra ingrepen verlangen. ‘Kansen’ gaan over mogelijkheden voor overheden en grote bedrijven; welke hoepel kunnen we nog kleiner maken en waar kan nog meer winst worden behaald. Hoe het ook wordt uitgelegd, het resultaat is een einde aan individuele vrijheid. Zo wordt gesteld dat men streeft naar een toename van 50% van de beschikbare gegevens ten behoeve van het monitoren van de voortgang op de SDG’s, uitgesplitst naar inkomen, geslacht, leeftijd, etniciteit, migratiestatus, handicap, geografische locatie en andere kenmerken die gegeven de nationale context relevant zijn. Nationaal dient hier te worden gelezen als geografisch bepaald door de VN. Daarmee is er geen sprake meer van de natiestaat.
Een deel van de informatievoorziening en -beheersing dient te gaan worden verzorgd door het bankwezen. Men wenst daartoe het financiële systeem te hervormen. Dit moet gebruikt gaan worden voor het verwezenlijken van klimaatdoelstellingen en het uitbannen van terrorisme. Verder moet er meer grip komen op wat wordt geproduceerd en geconsumeerd. Dit is een diepe wensdroom van voorstanders van een (marxistische) planeconomie, waarbij alle productiefactoren in handen zijn van de staat. Eerdere mislukkingen op dit gebied worden toegedicht aan menselijk falen dat schaarste en verspilling veroorzaakt. Schaarste uit zich in armoede en honger. Verspilling is het gevolg van ontijdige productie en het produceren van de verkeerde dingen. Blijkbaar denkt men de efficiëntie van de vrijemarkteconomie te kunnen overtreffen middels AI. Geautomatiseerd of niet, de verstikkende bureaucratie zal er niet minder van worden.
Alle maatregelen clichés
Eveneens clichés in termen van maatregelen, zijn die in het kader van het bestrijden van mis- en desinformatie en het ‘herstellen’ van vertrouwen in overheid en wetenschap. Ofwel het uitbannen van commentaar op overheidsbeleid, het bevorderen van censuur, en het buiten de deur houden van vondsten die de zgn. wetenschappelijke consensus geweld aandoen. Alle vormen van geweld en hate speech moeten worden gemeten, gemonitord en aangepakt. Hoe dat in zijn werk gaat, kan men thans zien in het Verenigd Koninkrijk, waar commentaar op het immigratiebeleid op sociale media al leidt tot bizarre gevangenisstraffen. Met betrekking tot de wetenschap dient een komend Scientific Advisory Board, die gaat bepalen waaraan wetenschap en technologie dienen bij te dragen. Met betrekking tot technologie wil men maatregelen nemen ter bescherming van intellectueel eigendom. Tegelijkertijd wil men echter ook controle op de verspreiding en overdracht hiervan.
En zo stapelen de inperkingen en clichés zich op tot een beeld van een streven naar indoctrinatie van de jeugd, rantsoenering van water en voedsel, onteigening van grond, het afschaffen van het traditionele boerenbedrijf, belastingverhogingen, versteviging van het geweldsmonopolie van de overheid en het voortduren van massa-immigratie. Als klap op de vuurpijl wordt niet alleen de aarde in ogenschouw genomen; met het Committee on the Peaceful Uses of Outer Space breidt men de aandacht zelfs uit naar het heelal.
Dat niet iedereen openstaat om dit soort initiatieven te omarmen, blijkt op kleine schaal bijvoorbeeld uit het dringende verzoek van de Paraguayaanse regering aan de Amerikaanse ambassadeur om te vertrekken. Waar de Amerikaanse regering naar eigen zeggen middels sancties tegen corruptie wil optreden, zegt Paraguay niet gediend te zijn van chantage en inmenging in de binnenlandse politiek. In de Verenigde Staten zelf zijn er meerdere staten die dwarsliggen. Begin dit jaar heeft bijvoorbeeld het House of Representatives van Arizona voor wetgeving gestemd tegen uitvoering van welk onderdeel dan ook van Agenda 2030 van de Verenigde Naties.
Dit alles samen met een lange lijst van andere initiatieven die worden gepromoot door het World Economic Forum die op ‘duurzaamheid’ zijn gericht. Andere staten met dergelijke initiatieven zijn Louisiana en Oklahoma. Een voorbeeld op grotere schaal, eveneens in de Verenigde Staten, is het Republikeinse wetsvoorstel tot het stopzetten van de financiering van het WEF. Het is dus maar de vraag of de Verenigde Staten uiteindelijk zullen meegaan in de plannen van de VN. Hoewel uitspraken van presidentskandidaat Kamala Harris direct afkomstig lijken te zijn uit de stukken van de VN, is wel duidelijk dat een groot deel van de Amerikaanse bevolking en politiek de plannen niet ziet zitten.
De landen die bij het WHO-pandemieverdrag dwars lagen, vertegenwoordigen ongeveer twee derde van de wereldbevolking. En een groot deel van de 2,8 miljard mensen die volgens de VN nog geen toegang hebben tot internet, zijn inwoners van deze landen.
Het grote verschil is soevereiniteit
Binnen de BRICS en andere landen die zich bij het multipolaire deel van de wereld hebben aangesloten, zijn ook initiatieven op te merken die doen denken aan de ‘duurzaamheid’-agenda van de VN. Maar de invalshoek daarbij is een andere dan die van de EU en de VN. Waar binnen de EU en de VN duidelijk wordt afgestuurd op het overdragen van soevereiniteit aan een mondiale entiteit, is soevereiniteit voor deze landen nu juist het uitgangspunt voor welk programma dan ook.
Als de Verenigde Staten, de BRICS+ en de Afrikaanse landen niet meedoen, is de komende poging tot een mondiale machtsgreep gedoemd te mislukken. Wat dan resteert zijn de lidstaten van de EU. Wanneer de Summit op niets uit loopt, valt te verwachten dat landen binnen de EU op kleine schaal invulling gaan geven aan de voorgenomen plannen. De verwachting is, dat men zal blijven doorgaan met het ontwikkelen en uitrollen van bijvoorbeeld digitale ID’s, bankgedrag-beperkingen, het belasten van CO2-uitstoot en andere maatregelen van de-industrialisatie.
Wat vertel ik mijn medemens?
- De overdracht van soevereiniteit van elk land betekent een einde aan individuele vrijheid.
- Voor landen aangesloten bij het multipolaire deel van de wereld is soevereiniteit nu juist het uitgangspunt voor welk programma dan ook.
– einde artikel –
Je las een Premium artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Related Posts
