Ideologie als pad naar rantsoenering en tirannie

Volgens SDG 6 moet er voldoende schoon drinkwater beschikbaar komen voor iedereen. Ondanks de record-regenval van dit jaar wordt er geclaimd dat Nederland een watertekort heeft, waardoor nieuwbouwwoningen en bedrijven niet op de waterleiding kunnen worden aangesloten. Daarnaast zijn er vergevorderde plannen om het ‘beprijzen’ van drinkwater (lees: veel duurder maken) in te zetten als instrument om verbruik terug te dringen, waardoor de beschikbaarheid eerder afneemt dan toeneemt. Daarnaast zal duur water de armoede doen toenemen, en dat is dan weer strijdig met SDG 1 (armoede de wereld uit).

Betaalbare energie voor iedereen (SDG 7) wordt een beetje lastig als beleidsmakers aansturen op oorlog met de belangrijkste energieleverancier. Bovendien is dat beleid strijdig met SDG 16 (vrede).

SDG 3 (gezondheid) stelt dat er voor iedereen ‘vaccins’ en medicatie beschikbaar moet zijn. Dat medicijngebruik de derde doodsoorzaak is in de westerse wereld en dat die ‘vaccins’ een ongekende sterfte veroorzaakt hebben (en dat nog steeds doen), draagt nou niet bepaald bij aan de volksgezondheid.

De resultaten van de beleidsmaatregelen zijn dus strijdig met de voorgespiegelde doelen. Daaruit kunnen we afleiden dat de idealen niet bedoeld zijn om te worden verwezenlijkt, en dus een andere bedoeling hebben. Consequent leiden ze tot exponentieel toenemende schaarste aan onmisbare voorzieningen. Iets dat (als het niet gestopt wordt) in niets anders kan resulteren dan catastrofale tekorten en een existentiële crisis. De enige optie die dan overblijft is strikte rantsoenering.

De onvermijdelijke diepe crisis zal mensen in totale ontreddering brengen, zodat ze geen andere keuze hebben dan een dergelijk rantsoenmodel te accepteren. Een mens moet tenslotte eten. Naast voedsel, onderdak, energie, water en gezondheid als primaire levensbehoeften, liggen ook secundaire levensbehoeften, zoals vervoer, communicatie, vrije expressie en algemene vrijheid onder vuur. De geplande 15-minutenstad bijvoorbeeld, is een manier om verplaatsing te rantsoeneren. Censuur is het rantsoeneren van denkbeelden.

Tenslotte zal het voor een volledige rantsoensamenleving nodig zijn dat niemand zich eraan kan ontworstelen door het succesvol nemen van eigen verantwoordelijkheid. De Europese Centrale Bank kondigde vorige maand aan dat de digitale euro (CBDC) gratis te gebruiken zal zijn voor iedereen, maar dat er een limiet komt aan de hoeveelheid die iemand mag bezitten. Een digitaal geldrantsoen dus. Het rantsoenpakket kan vervolgens via een sociaalkredietsysteem voorwaardelijk gemaakt worden. Daarmee kan op straffe van het beperken of afnemen van het rantsoen ieder gewenst gedrag worden afgedwongen, op individueel niveau.

Veelal wordt er door westerlingen met dedain gewezen naar het sociaalkredietsysteem in China. Een goede vriend komt voor zaken met regelmaat in China, en merkt op dat veruit de meeste Chinezen er positief tegenover staan. Dat is begrijpelijk, omdat dit systeem met geheel andere bedoelingen is ingezet dan het onderwerpen van de bevolking. Het maakt deel uit van een organisatiestructuur die de bedoeling heeft het land te laten functioneren ten gunste van de gehele bevolking, en dus niet alleen van een dominante elite. Een manier van organiseren die, getuige de explosief groeiende levensstandaard van de afgelopen decennia, een collectief succes genoemd mag worden. Veruit de meeste Chinezen profiteren daarvan, en zullen dit niet willen laten ondermijnen door enkele dwarsliggers of saboteurs. Een dergelijk kredietsysteem is niets meer dan een instrument dat met verschillende bedoelingen kan worden ingezet, dus zowel voor het onderwerpen en verarmen van een bevolking, als voor het organiseren en stroomlijnen van een florerende samenleving, zoals in China. Het is dus niet per se het systeem zélf dat verwerpelijk is. Het ligt aan de manier waarop het wordt ingezet.

In landen als China en Rusland liggen de verschrikkingen van een dogmatische, via een schrikbewind opgelegde ideologie nog redelijk vers in het geheugen. Toen daarvan afstand gedaan werd, en het beleid niet langer gebaseerd werd op de verstikkende ideologie, maar op doordachte organisatie van de samenleving (inclusief soms strikt gehandhaafde regels die ervoor nodig waren), steeg de levensstandaard, en daarmee de tevredenheid van het grootste deel van de bevolking over het bestuur, spectaculair. Nergens ter wereld nam de welvaart sneller toe. En nergens ter wereld zal de welvaart sneller afnemen dan in het Westen, dat nu ten prooi dreigt te vallen aan een dogmatische ideologie die dezelfde (of ergere) resultaten zal hebben als indertijd in Rusland en China, en waarvan die landen zich nu in hoog tempo aan het herstellen zijn.

Er ontstaat een zich steeds duidelijker aftekenend beeld van wat de werkelijke bedoelingen zijn van de gepropageerde ideologie, maar dat betekent niet dat die bedoelingen ook daadwerkelijk gerealiseerd zullen worden. Dat hangt mede af van de acceptatiebereidheid van de westerse bevolking. Pas wanneer het besef doordringt dat de voorgespiegelde ideale wereld nooit bereikt zal worden, dat dit ook niet de werkelijke bedoeling is, en dat instemming met het beleid tot een dystopische dictatuur zal leiden die de verschrikkingen van voormalige ideocratieën als de Sovjet-Unie en China zouden kunnen doen verbleken, kan het tij gekeerd worden. Daarbij zou een voorbeeld genomen kunnen worden aan de recente opbloei van BRICS-landen (zoals Rusland en China) als resultaat van bevrijding van verstikkende ideologieën. Een proces dat in alle opzichten omgekeerd is aan wat er nu in het Westen gebeurt.

Wat vertel ik mijn medemens?

1. Ideologische doelstellingen worden dusdanig geformuleerd dat vrijwel niemand erop tegen kan zijn.
2. Vervolgens wordt de ideologie ingezet om de bevolking te onderwerpen.