EU-dictatuur consolideert en graaft zich in tegen groeiend verzet

Uiteraard kunnen inwoners van EU-landen alleen burger zijn van hun eigen land. De EU-dictatuur presenteert zich echter als een moreel verheven entiteit, de scepter zwaaiend over ons allen als ‘onderdanen’ die zich, goedschiks of kwaadschiks, zullen moeten onderwerpen aan de hoogverheven EU-leiding. Het EU-bestuur is nooit ontworpen om democratisch te zijn, maar wel om democratie in de lidstaten te bevorderen. Paradoxaal genoeg is het juist de EU met haar veronderstelde democratiebevordering die landelijke democratieën om zeep heeft geholpen door hen van hun soevereiniteit te beroven.

De EU heeft het veertiende pakket aan sancties voor Rusland aangekondigd. Rusland heeft daar nauwelijks last van, terwijl de EU door de sancties al € 1.500 miljard schade heeft geleden. De EU-dictatuur is kennelijk vrij om, in opdracht van Amerikaanse meesters, economische destructie voor heel Europa te faciliteren. Een goed voorbeeld is hoe de Duitse regering, in lijn met EU-beleid, enerzijds actief de eigen industrie vernietigt maar dan wel als doekje voor het bloeden het wapenbedrijf Rheinmetall een contract van € 8,5 miljard gunt voor de productie van 155-mm-artilleriegranaten.

Op 27 juni publiceerde de EU haar Strategische Agenda 2024 – 2029. Deze acht pagina’s tellende Agenda laat zich lezen als een reclamefolder vol Orwelliaans taalgebruik, waarmee de EU opgehemeld wordt tot het centrum van het universum. Het wordt welhaast gepresenteerd als een religieuze grootheid, waar wij als eenvoudige burgers niet zonder kunnen. Het navolgende citaat is representatief voor de hele reclamefolder: “We zullen onze democratische weerbaarheid versterken, onder meer door de betrokkenheid van burgers te verdiepen, vrije en pluralistische media en het maatschappelijk middenveld te beschermen, buitenlandse inmenging aan te pakken en pogingen tot destabilisatie – onder meer door desinformatie en haatzaaiende uitlatingen – tegen te gaan.” Het is klassiek Orwelliaans taalgebruik van het door Von der Leyen gelanceerde ‘democratieschild’, waarmee de EU simpelweg iedereen naar willekeur zegt te kunnen censureren, of zelfs strafrechtelijk te kunnen vervolgen voor het afwijken van hetgeen de EU voorschrijft.

De Strategische Agenda rechtvaardigt allerwegen de Amerikaanse proxy-oorlog tegen Rusland. Kaja Kallas is een rabiate anti-Ruslandhavik, hetgeen betekent dat zij op haar nieuwe post de hoogste oorlogshitser van de EU zal zijn. Zij zal trouw alle Amerikaanse opdrachten uitvoeren, ongeacht het feit dat een overgrote meerderheid van de Europeanen hierop tegen is. Het gaat zelfs zo ver dat de EU zich “complementair acht aan de NAVO”. De EU/NAVO brengt ons daardoor dichter bij een oorlog.

Kiev noemt energiebedrijven, de haven van Odessa, de mijnbouwsector, distilleerderijen, fabrieken voor zware machines, enz. Toetreding van Oekraïne tot de EU zal een zwart gat creëren waarin, om Sahra Wagenknecht te parafraseren, honderden miljarden zullen verdwijnen. Het moge duidelijk zijn dat de BlackRocks van deze wereld de voornaamste begunstigden zullen zijn van de stroom aan EU-subsidies die het EU-lidmaatschap met zich meebrengt. Dit zou nooit een electorale toets kunnen doorstaan.

De door Amerika – samen met de NAVO – uitgevaardigde anti-Russische acties worden met religieuze trouw opgevolgd door de EU. Dmitry Medvedev vat het helder samen: “Al met al heeft de EU opnieuw laten zien dat zij bereid is de soevereine belangen van zowel haar lidstaten als de gewone Europeanen op te offeren. Ons land wordt veel minder geschaad dan de EU-burgers en -bedrijven.” Niemand kan nog zeggen dat de EU op straatniveau ook maar enige democratische legitimiteit heeft.

Er zijn al langer barsten zichtbaar in de glanzende façade van de EU, met als meest sprekende voorbeeld de aanhoudende boerenprotesten tegen het door de EU verordonneerde afbraakbeleid. De oorlogszucht jegens Rusland heeft het verzet in verhoogd tempo breder gemaakt. Allereerst heeft de rondreis van Viktor Orbán de aandacht gevestigd op het idee dat diplomatie de enige en juiste weg is, in tegenstelling tot de Amerikaanse opdracht om door te vechten tot de laatste Oekraïner.

De verkiezingen in Frankrijk hebben een grote overwinning laten zien voor Rassemblement National (RN) van Marine Le Pen, en zij wil een onderhandelde vrede voor Oekraïne. Het grote aantal stemmen op RN heeft zich echter maar beperkt vertaald in zetelwinst, vanwege het Franse districtenstelsel in combinatie met de samenzwerende overige partijen. Engeland, hoewel geen EU-lid, doet niet onder voor de EU waar het gaat om anti-Russische oorlogszucht. De Reform Party van Nigel Farage heeft bij de Britse verkiezingen een groot aantal stemmen gekregen, doordat Farage het onvermijdelijke oorlogsnarratief serieus ter discussie heeft gesteld. Vanwege het Britse districtenstelsel is Farage echter beloond met slechts weinig zetels. Duitsland doet er alles aan om de AfD, die ook voorstander is van een onderhandelde vrede, te onderdrukken en mogelijk deze partij te verbieden. Het electorale anti-oorlogssignaal is dus vooralsnog niet doorgedrongen tot de hogere echelons van de EU, maar dit zou alsnog kunnen gebeuren, om een Europawijde oorlog te voorkomen.