Formatie paringsdans en de PVV

Een partij die met stip de grootste is, kun je niet zomaar uitsluiten binnen de Nederlandse verhoudingen. Toch willen de Groene Zuil partijen, en dan met name GL-PvdA, eigenlijk niet in één kabinet met PVV. De vraag rijst in welke mate deze weerzin te maken heeft met de paria status van de PVV – alsof dat een besmettelijke ziekte is, die hun moreel aantast. De mist van geheimzinnigheid rond de formatie suggereert het laatste, maar de veel grotere vraag is in welke mate men eerder (of eveneens) een heel groot programmatisch probleem heeft met de PVV.

Het PVV-programma gaat, al is het in relatief milde termen, wel degelijk in tegen de hoogste dogma’s van de Groene Zuil, zoals met name klimaat/energie, stikstof en migratie. Deze onderwerpen zijn echter gefundeerd in dogma’s en niet in de materiele werkelijkheid, waardoor een inhoudelijk debat over deze onderwerpen onmogelijk is. Zo kun je op basis van eenvoudige wiskunde op een half A4tje laten zien dat door de mens geproduceerde CO2 geen meetbaar effect heeft op het klimaat. Het nut van de verzonnen maatregelen is daarom een geloofskwestie. De modellenwerkelijkheid rond stikstof laat eenzelfde beeld zien. Het wel of niet afschaffen van boeren heeft geen invloed en is daarmee eveneens een geloofskwestie. De EU bestaat uit 27 landen met 27 legers, en die zijn blijkbaar niet in staat de migratie te reguleren of te stoppen. Dit is uiteraard niet waar en daarmee eveneens een geloofskwestie. Een inhoudelijk debat is er dan een van geloof tegenover werkelijkheid, globalistische luchtfietserij tegenover nationaal pragmatisme. Deze dogma’s staan echter hoog in het vaandel van GLPvdA en worden gezien als hoogst noodzakelijk in de redding van Nederland die GL-PvdA voor ogen heeft – een redding die overigens gedetailleerd in lijn is met de zeventien SDG’s van de VN en Agenda 2030. Klinkt toch als een schier onoplosbaar probleem. Dit geldt overigens ook voor de VVD, al zijn zij voorzichtiger dit aan de grote klok te hangen.