J. Verschoor
r zijn nog meer instellingen die erin zijn geslaagd Nederland van haar soevereiniteit te beroven. De door de VS gekaapte NAVO, die na het eind van de Sovjetunie eigenlijk geen bestaansreden meer bezat, heeft ons in een geopolitieke kooi opgesloten. Dit betekent dat ongecontroleerde instellingen het land kunnen meeslepen in een oorlog. De ondoordachte leverantie van Nederlandse F-16 straaljagers en zware tanks voor inzet op het slagveld in Oekraïne, zou aanleiding moeten zijn tot bezorgdheid en zelfs verontwaardiging. Maar werkelijke zorg om nationale veiligheid speelt geen rol in de komende verkiezingen.
Nederlandse instellingen hebben ruime bevoegdheden gekregen om burgers te onderdrukken. Dat is met de Covidschijnpandemie overduidelijk geworden. Nederlandse verdragen met de EU, die ook is gekaapt – in dit geval door supranationale en niet aanspreekbare organisaties – heeft ons aan handen en voeten gebonden. Wie kritiek heeft, mag rekenen op sancties door de ongekozen machthebbers in Brussel. De nieuwe Digital Services Act van de EU betekent controle over wat burgers in alle 27 EU-landen via het internet aan medeburgers mogen doorgeven. Dat gaat lijnrecht in tegen de volkswil. In Nederland is 55% van de bevolking voorstander van het terugdringen van de macht van Brussel. In werkelijkheid graait de EU steeds dieper in de Nederlandse zakken. Onze welvaart wordt vergooid aan gedrochten als de EU-Natuurherstelwet van Frans Timmermans. Zijn fanatisme stijgt met de dag, evenals zijn totale onkunde betreffende de realiteit.
Machtswellustelingen als Timmermans grijpen hun kans nu Nederland, onder leiding van Rutte, afstand heeft gedaan van bijna alle vormen van zelfbeschikking. ‘Soeverein’ ben je als je zelf de hoogste macht hebt over bevolking en territorium. Het opperste gezag berust dan bij de via verkiezingen tot stand gekomen regering. Er mag dan geen sprake zijn van buitenlandse invloeden die het welzijn en de welvaart van de Nederlandse natie ondermijnen. Maar één enkele partij, de FvD, hier zoekt steun van de kiezer voor herstel van de ‘soevereiniteit’.
Een pijnlijk voorbeeld is het immigratiebeleid, dat officieel de aanleiding vormt voor de aanstaande verkiezingen. In april was er een enquête van De Telegraaf. Eén van de vragen was: ‘Moeten de regels voor gezinshereniging van asielzoekers worden aangepast’. ‘Ja,’ was het antwoord van 99% van de 11.000 respondenten. En er is nog veel meer. De hoge criminaliteit onder niet-westerse asielzoekers schreeuwt om een nieuwe aanpak. Ook hun politieke opwinding zou reden moeten zijn voor ingrijpen. Het is volgens prof. Ruud Koopmans urgent dat Nederland gaat inzien dat de verkeerde soort immigranten worden toegelaten. Het is tijd voor een hernieuwd beleid. In oktober sprak 33% van de Zwitserse bevolking zich uit tot limitering van de bevolking tot 10 miljoen. Dankzij de nog bestaande Zwitserse soevereiniteit kan aan deze limiet serieus de hand worden gehouden. Het zou een voorbeeld voor ons moeten zijn.
Een grote boosdoener is het migratiepact van Marrakesh uit 2018, dat hartstochtelijk door Rutte is omarmd. Hij loog dat er geen verplichtingen zouden voortvloeien uit dit pact. In werkelijkheid heeft hij een flink stuk soevereiniteit verkwanseld. Het pact zegt dat alle migranten, legaal en illegaal, recht hebben op de sociale voorzieningen in gastlanden, en zwijgt over de plicht van de landen van herkomst om mee te werken aan de terugkeer van afgewezen asielzoekers. Het pact geeft een vertekend, rooskleurig beeld van de massa-immigratie. Het wil dat de media de nadruk leggen op de positieve kant. De tekst is vaag, wat de deur openzet voor eindeloze rechtszaken. Er is gevaar dat instellingen als de Nederlandse Postcodeloterij (financier van bootjes over de Middellandse Zee) de hulp van activisten zullen gebruiken om ‘Marrakesh’ om te zetten van ‘zacht’ in ‘hard’ recht. Uiteraard doen de VS en Australië niet mee aan de gekkigheid van ‘Marrakesh’.
De overbodige verkiezingen op 22 november gaan dus nergens over. Er zijn drie partijen die om de troon van Mark Rutte strijden. Bij nader onderzoek blijkt dat alle drie het beleid dat dertien jaar lang door Rutte is volgehouden, willen voortzetten. Er is veel aandacht voor een politicus, Pieter Omtzigt uit Enschede, die, ook al draait hij al jaren mee, als een soort nieuwkomer wordt voorgesteld. Er is weinig gedegen speurwerk voor nodig om te zien dat deze nieuwe uitdager in de strijd om de macht de uitoefening van die macht in de afgelopen jaren nooit heeft uitgedaagd.
Omtzigt is het volledig eens met wat de voorschriften zijn geworden. Hij staat pal achter de NATO, de EU en zelfs opname van Oekraïne in EU en NATO. Hij wekt niet de indruk zich zelfs maar oppervlakkig te hebben verdiept in de huidige geopolitieke realiteit. Ook steunt Pieter het spel van de regering-Rutte wat betreft Covid-19. Hij beweert met droge ogen dat zich in 2020-2022 een heuse ‘pandemie’ heeft voorgedaan. Hij staat achter de WHO. Van hem hoeven we niet te verwachten dat hij bezwaar zal maken wanneer een nieuwe ‘pandemie’ wordt afgekondigd. Hij had geen moeite met de avondklok en de kwalijke zogenaamde ‘vaccinaties’.
– Het artikel gaat verder onder de afbeelding –
In dit nummer onder meer:
WHO OneHealth-programma
Tanende relevantie Nederlandse verkiezingssysteem
Aanmoediging tot euthanasie
Covid als een militaire operatie
Eeuwige oorlogen van de VS
Het bijzondere van deze nieuwe verschijning is, dat hij een nieuwe toneelvereniging oprichtte om mee te kunnen doen met het toneelstuk van de 22 november verkiezingen, wat een schijn van werkelijkheid moet wekken. Hopend op de hoofdrol bij het vallen van het doek, projecteert hij zich als een ferm iemand met alle aandacht voor controle. Hij zegt dat hij criminele geldstromen wil terugdringen, een cliché dat nooit enig merkbaar effect op de bestrijding van criminaliteit heeft gehad. Maar het sluit aan bij de oproep van Pieter om de bevoegdheden van de ‘veiligheidsdiensten’ op te rekken. Voorts wil hij BOA’s (waaronder boswachters en stratenreinigers) van wapens voorzien, en burgers verbieden zich anoniem op het internet te uiten. Over de noodzaak om de geheime diensten kort te houden, is Pieter vaag. Van dialogen met de andere in het oog springende acteurs moet hij weinig hebben. Zijn helderste denkbeeld lijkt zijn afkeer van de PVV te zijn. Toch blijkt uit onderzoek dat zijn toneelvereniging mag rekenen op veel steun van ‘gemiddelde kiezers’. Deze zijn in sociaaleconomisch opzicht wat meer links gericht. Op culturele thema’s en asiel zijn de potentiële kiezers van Pieter meer conservatief en rechts.
Wat opvalt aan de acteurs op de planken van het Nederlandse politieke toneel, is de volstrekte tegenstelling tussen hun beloften en hun werkelijk handelen. Er is inderdaad een fikse portie acteertalent voor nodig om zo behendig hun goedkope fictie aan hun publiek te slijten, alsof het zou gaan om betrouwbare feiten. Neem Frans Timmermans. Deze lijsttrekker belooft welvaart en voorspoed. Maar wie kennisneemt van de Green Deal, waarvoor hij als EU-Commissaris heeft gevochten, ontdekt dat het hier gaat om een aanvalsplan op de gehele Europese, en dus ook de Nederlandse, industrie. Je bent wel gedwongen om te concluderen dat die moet worden verjaagd, zodra Timmermans het voor het zeggen krijgt. Het grote voorbeeld is Duitsland, dat eerst van zijn aardgas is beroofd en waar de industrie, de motor van heel Europa, verdwijnt, volgens een plan dat is bedacht door externe machtsgreepplegers. Een andere acteur is Caroline van der Plas, leider van de BoerBurgerBeweging (BBB), die beweert dat de toekomst van de Nederlandse boer haar aan het hart gaat. In werkelijkheid zint zij op de ondergang van de Nederlandse landbouw, wat moet worden voltrokken door middel van uitzinnige fictie over het gevaar van stikstof. Nederland heeft lang bekendgestaan als het meest productieve en kwalitatief hoogste landbouwland ter wereld. De aanval hierop, met hulp van BBB, is frontaal geopend door Monsanto en Bayer – de grootste grootheden van de internationale agro-business. Nederlandse boeren en boerinnen mogen blij zijn als er nog enkele kruimels voor hen overblijven. Dat met het weggeven van onze Nederlandse soevereiniteit onze regeerders een schijndemocratie hebben geschapen, voornamelijk in stand gehouden door middel van vals spel, ontgaat veel mensen in de stemhokjes. Het is geen vrijblijvende komedie die op 22 november ten tonele wordt gevoerd, want wanneer het doek valt, wat blijft er dan nog over dat een acceptabele toekomst in het vooruitzicht stelt.
– einde artikel –
Je las een artikel uit Gezond Verstand nummer 77
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via