Ik vertrek

e tijd zal leren of er een emigratiegolf ontstaat onder verontruste burgers. Terugkijkend is er al eerder een emigratiegolf geweest en wel rond 1946. De emigratie van toen had een concrete link met politiek beleid. Circa 200.000 Nederlandse boeren zochten na de oorlogsjaren hun heil over de grens. De emigratie was destijds een initiatief van de regering, omdat zij meende dat ons land te klein was voor meer landbouwbedrijven. Bovendien vreesde men voor overbevolking met toen zeven miljoen inwoners. Degenen die vertrokken kregen hun reis vergoed alsook een startkapitaal om een agrarisch bedrijf overzee te kunnen aankopen. Wekelijks vertrokken schepen vol met jonge boerengezinnen. Hoofdzakelijk naar Canada en Australië. Daar was ruimte genoeg.

Verloren vrijheid In gesprekken voor dit artikel gaven ondervraagden aan dat zij vrijheid als het grootste goed beschouwen. In de interviews klinkt eenstemmig de verloren hoop door dat het nog goed komt in Nederland en Europa. Jeroen Pols vertolkt dit sentiment als volgt: “Het kantelpunt is geweest en heeft niet tot een koerswijziging van de Regering geleid. De meerderheid van de Nederlanders weet inmiddels dat het niet klopt wat de overheid heeft gedaan en nog altijd doet. Deze meerderheid is echter geen massa geworden, de meerderheid leeft gewoon door. Werkelijk verzet is uitgebleven. Het wordt geen D-Day meer”. Pols is jurist van onder meer Voorwaarheid. Hij weet te vertellen dat emigratie vanuit Duitsland moeilijker wordt: “Er zijn wetten in voorbereiding dat voor emigratie een vergunning nodig is, en dat reclame maken voor emigratie strafbaar wordt gesteld en beboet wordt. Het gaat zelfs zover dat van deze veronderstelde ‘extremisten’ het paspoort kan worden afgenomen. Geen paspoort, betekent geen vertrek naar het buitenland. Mensen die tegen de opvattingen van de overheid ingaan, vallen tegenwoordig onder de definitie van ‘extremisme’. Ook de Duitse overheid wil een extra vermogensheffing gaan invoeren op het kapitaal van emigrerende Duitsers. Ontmoedigingsbeleid. Ik denk dat de Nederlandse overheid deze verregaande maatregelen nog niet aandurft.”

De emigratiecijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) laten een stijging in 2022 zien van het aantal in Nederland geboren emigranten. Zo’n 1.800 vertrokken er per maand, dat is 20% meer ten opzichte van de jaren daarvoor. De cijfers over het eerste halfjaar van 2023 zijn vergelijkbaar met die van 2022, dus circa 200 emigranten per maand meer dan gemiddeld. Opvallend is dat volgens het CBS de meeste Nederlanders naar België en Duitsland vertrekken. Dat is opmerkelijk want de situatie in onze buurlanden is wat censuur en vrijheidsbeperkingen betreft ongeveer hetzelfde als hier.

Verder noemt Pols India en Albanië als opties. Persoonlijk is hij concreet bezig met emigratie. Hij kiest voor Paraguay: “Wij hebben een rancuneuze overheid. Door de rechtszaken die wij hebben gevoerd tegen bijvoorbeeld de Gezondheidsraad, de prikken, de avondklok en dergelijke hebben wij de kwalijke rol van de overheid en het rechtssysteem tot op het bot blootgelegd. Wij staan op hun netvlies. Ik heb mijzelf afgevraagd wanneer onze missie geslaagd zou zijn. Nu de massa het feitelijk af laat weten, vind ik het mooi geweest. Het kuddegedrag van mensen is onthutsend en werkt het ontstaan van deze dictatuur in de hand. Ik ben toe aan een veilige haven. Wij zorgen ervoor dat alle informatie en bewijsstukken goed en veilig zijn opgeslagen en gedocumenteerd. Voor later, zullen we maar zeggen.”

Of de verhuizing nu binnen of buiten Europa zal zijn, in beide gevallen moet men goed zijn voorbereid. Dat lijkt voor de hand liggend, maar voor velen is dat geen automatische gedachte. Zowel Pols als Flipse raden belangstellenden aan om zeker een maand naar het voorkeursland te gaan. Om de sfeer, cultuur en gewoonten te verkennen. De 32-jarige Kelvin Boer uit Zuid-Holland kan daarover meepraten. Hij kocht op afstand een lap grond in Ghana via een Ghanese vriend en heeft daar inmiddels een huis op laten bouwen. Puur als toevluchtsoord wanneer de situatie in Nederland voor hem onhoudbaar zou worden. Na het bouwen ging hij drie weken naar dit Afrikaanse land toe om het te verkennen. Hij ontdekte dat de cultuur en gewoonten te ver van hem afstonden. Hij beschouwt het huis nu als investering en gaat het verhuren. Binnenkort vertrekt hij voor twee maanden naar Argentinië. Daar is hij op vakantie al vaker geweest. Nu gaat hij de sfeer proeven als  mogelijk nieuwe inwoner en wanneer dit bevalt, koopt hij daar een huis. Op de vraag of hij al concrete vertrekplannen heeft, zegt hij: “Aanleidingen voor mij om die definitieve stap te nemen zijn bijvoorbeeld als top-down de CBDC wordt doorgedrukt, als vliegreizen worden beperkt of als ik mijn baan verlies omdat ik niet in vrijheidsbeperkingen meega. Vrijheid is voor mij heel belangrijk. De kans of men in Nederland nog zelfstandig en autonoom zal kunnen leven wordt steeds kleiner.”

Boerenemigratie
Twee weken geleden maakte demissionair stikstofminister Van der Wal bekend dat 500 boeren zich hebben aangemeld voor de Opkoopregeling. Dat aantal valt tegen, want zij had op 3.000 gerekend. Uit navraag bij bureaus gespecialiseerd in emigratie voor agrariërs blijkt dat één op de vijf boeren vertrek uit Nederland overweegt. De meeste boeren zouden het liefst naar Zweden of Denemarken uitwijken. Maar zij die aan de Opkoopregeling meedoen, kunnen niet in Europa blijven, want zij kunnen als voorwaarde bij de regeling een beroepsverbod tegemoetzien. Dat verbod geldt in Nederland en de hele EU. Zij die niet aan de Opkoopregeling meedoen, zetten hun bedrijf hier te koop. Dat blijkt niet of moeilijk verkoopbaar. Door de onzekerheid over de stikstof- en klimaatmaatregelen is de gehele sector lamgeslagen. Banken financieren nauwelijks nog bedrijfsovernames of aankopen. Degenen die aan de Opkoopregeling meedoen krijgen 120% van de getaxeerde waarde voor hun bedrijf uitgekeerd. De overheid betaalt. De opgekochte boeren zullen, als zij toch boer willen blijven, moeten uitwijken naar Canada of Australië. Wie weet vertrekken de eerste schepen met boerengezinnen volgend jaar naar ver overzee.