Nederland verwelkomt imperialisme van WEF agrifood cartel (J. Verschoor)

et wereldsecretariaat in Wageningen zal een over de hele wereld verspreid netwerk van WEF Food Innovation Hubs gaan coördineren, met het Nederlandse ‘Food Valley’ aan kop. De voorzitter van Food Valley NL is Edith Schippers, voormalig VVD politica en minister en huidig directrice van DSM; wederom één van de partners van Food Valley. Nederland is al langer een trekpleister voor agrifood multinationals, die hier bijvoorbeeld hun hoofdkwartieren onderbrengen. Verder zijn er Hubs in ontwikkeling in Colombia, India, Zuidoost Azië en Afrika. Het private netwerk is opgezet door de WEF Food Action Alliance: een “leiderschap-agenda voor multi-stakeholder samenwerking om voedselsystemen te transformeren”.
Dit wil zeggen dat men gebruik maakt van publiek-private partnerschappen (PPP); samenvloeisels van ondernemingen in de particuliere sector met regeringsambtenarij. Het particuliere netwerk wordt al jaren door de Nederlandse overheid met belastinggeld gesubsidieerd. Een van de expliciete oogmerken daarvan is om bedrijven die technologische innovaties ontwikkelen – zoals genetisch gemodificeerde zaden – direct te koppelen aan gebruikers en geldschieters; rollen die vaak door overheden worden vervuld. Deze versmelting tussen de publieke en de private sector is een kenmerk van de Grote Herstart agenda. Het is een versmelting die het voor burgers nagenoeg onmogelijk maakt om nationale macht te controleren.

Zoals we zo meteen zullen zien, belooft het doen en laten in de geschiedenis van de bedrijven die erbij betrokken zijn voor de wereldbevolking geen toekomst om naar uit te zien. Voedselproductie, de voedselketens, en veel bijzonderheden die daaraan te pas komen, worden overgeleverd aan een kolossaal gedrocht dat zich zonder blijk van enig moraal besef uit alle politieke structuren heeft weten te houden die het kunnen dwingen rekenschap af te leggen voor de kolossale schade die het aan grote delen van de mensheid berokkent.
In dit gigantische project hebben belastingvrije stichtingen van het begin af aan een centrale rol gespeeld, en het zal geen verrassing zijn dat de Bill & Melinda Gates Foundation hierbij als een soort voortrekker functioneert. Gates en zijn Foundation gaan ervan uit dat honger en ondervoeding voornamelijk worden veroorzaakt door een gebrek aan technologisch vernuft en aan wereldomvattende neoliberale markten. Met zijn plan voor een one-world agriculture (Ag One) wil Gates dan ook een technologisch gedreven landbouwsector optuigen waarin multinationale bedrijven toegang krijgen tot alle regio’s van de wereld om bevolkingen overal van hen afhankelijk te maken. In Afrika doet hij dit via AGRA (Alliance for a Green Revolution in Africa), waar lokale, kleinschalige landbouw grotendeels wordt opgeslokt door de industriële magnaten waar Gates mee samenwerkt.
De transformatie naar een veel slechtere en zeer schadelijke agrarische conditie die met deze aanpak plaatsvindt, is duidelijk voor iedereen met belangstelling voor de details. De kleinschalige, lokale landbouw in Afrika is momenteel verantwoordelijk voor meer dan 80 procent van alle Afrikaanse zaden die geplant worden. Dit zijn zaden die elk jaar gerecycled kunnen worden, in tegenstelling tot GMO zaden, die na elke oogst opnieuw moeten worden ingekocht. De effectiviteit van deze traditionele methode blijkt uit het feit dat Afrika in de jaren 60, na de dekolonisatie, wat voedsel betreft in eigen behoefte kon voorzien, en zelfs voedsel kon exporteren. De boeren die al jaren het meeste voedsel produceren, die over de nodige kennis beschikken en zaden hebben gecultiveerd, worden dus gekaapt door buitenlandse investeerders. Dit is een vorm van economisch imperialisme dat doet denken aan het koloniale verleden.

Gates treedt met dit beleid in de voetsporen van de vier Rockefeller broers, die samen met Averell Harriman (zoon van de spoorwegen-magnaat), Henry Luce (oprichter van Time Magazine) en George Kennan (adviseur van Truman) het concept van de ‘agribusiness multinational’ in het leven riep – aldus William Engdahl in zijn boek Seeds of Destruction. De Rockefeller miljardairs hebben destijds de ‘Groene Revolutie’ in de landbouwsector gefinancierd, om in ontwikkelingslanden nieuwe markten te creëren voor olieproducten, zoals petrochemische kunstmest. De betrokken bedrijven – die werden gedomineerd door Britse en Amerikaanse families – hadden ook nauwe banden met de afdeling van het Pentagon die zich met chemische wapens bezighield, waar veel landbouwchemicaliën van zijn afgeleid.