et deze gefingeerde verklaringen wordt de olifant in de kamer echter niet benoemd: de astronomische toename van de geldhoeveelheid sinds maart 2020. Zowel de Europese Centrale Bank (ECB) als de Amerikaanse Federal Reserve (Fed) hebben onder het mom van “pandemiebestrijding” enorme hoeveelheden geld geschapen uit het niets, door middel van opkoopprogramma’s. Al dit nieuwe geld vindt zijn weg naar een klein aantal goederen, waardoor de prijzen van deze goederen logischerwijs stijgen. Naast het monetair beleid vormt ook het westerse buitenlandse beleid een belangrijke factor voor de stijgende inflatie. De sancties van zowel de VS als de EU tegen Rusland hebben gezorgd voor een kunstmatige schaarste aan grondstoffen, wat prijzen opdrijft. Met name in geval van energie kan deze schaarste niet voldoende worden opgevangen door lokale productie. Want westerse landen hebben massaal hun efficiënte, goedkope manier van energieproductie vervangen door duurdere en omslachtige methoden onder het mom van het stoppen van “klimaatverandering”. Men moet beseffen dat deze oorzaken, in scherpe tegenstelling tot de eerdergenoemde verzonnen verklaringen, alle te herleiden zijn tot bewust beleid van overheden en centrale banken.
Centrale bankiers in de val
De belangrijkste oorzaak van de toegenomen inflatie; de ongekende geldschepping, mag worden vergeleken met een tikkende tijdbom die door een combinatie van factoren is ontploft. Zoals vele malen in de geschiedenis is bewezen, leidt grenzeloze geldcreatie onvermijdelijk tot exponentiële prijsstijgingen. De huidige exorbitante prijzen zijn het gevolg van het pompen van enorme hoeveelheden geld in het financiële systeem door centrale banken via opkoopprogramma’s, waarbij de centrale bank financiële producten van banken en vermogensbeheerders opkoopt, in ruil voor vers geschapen geld. De schaal waarop dit gebeurt gaat ons voorstellingsvermogen bijna te boven. Zo is de balans van de ECB bijna, en de balans van de Fed meer dan, verdubbeld in de twee jaar na het begin van de corona schijnpandemie. De totale waarde van de balans van beide centrale banken is momenteel 9 biljoen, oftewel 9000 miljard, euro respectievelijk dollar.
Nu de gevolgen van dit beleid mensen en bedrijven stevig in hun budget beginnen te raken, neemt de druk op centrale banken om in te grijpen, toe. Om de inflatie onder controle te krijgen, worden centraal bankiers gedwongen de rente te verhogen. Zo wordt het duurder om geld te lenen en aantrekkelijker om te sparen, waardoor de stroom van geld richting de economie afneemt, en de prijzen minder hard stijgen. Het verhogen van de rente heeft echter pijnlijke gevolgen. Westerse economieën zijn namelijk in hoge mate gebaseerd op schulden, die zijn aangegaan in een periode waarin de rente zich rond de nul procent bewoog. Wanneer de rente plotseling stijgt, komen veel partijen in de problemen, want zij zullen de verhoogde rentelasten niet meer kunnen betalen. Dit zal leiden tot veel faillissementen en uiteindelijk tot een recessie, die de omvang van de crisis van 2008 als miniem zal doen lijken. Ook overheden, waarvan de staatsschuld de afgelopen jaren sterk is toegenomen, zullen getroffen worden door de rentestijging. Want omdat gratis geld lenen niet meer mogelijk zal zijn, zullen zij de belastingen moeten verhogen of drastisch moeten bezuinigen om hun bankroet af te wenden.
Sancties als economische zelfmoord
Tot voor kort waren de gevolgen van de massale geldschepping nog onder controle te houden door gunstige omstandigheden rondom de bevoorradingsketen. Daaraan is door de economische sancties tegen Rusland, de grootste exporteur van enkele van de meest belangrijke grondstoffen ter wereld, bewust een einde gemaakt. Door een totale westerse boycot van Russische export is een grote schaarste ontstaan in voedsel, energie en diverse belangrijke productiematerialen. Met name de energieprijzen stijgen exponentieel, waardoor energiearmoede voor een groot deel van de westerse bevolking dreigt. Ook zorgen de stijgende energieprijzen voor hogere productiekosten in alle sectoren, wat de inflatie verder opdrijft. Vanwege het eerdergenoemde “klimaatbeleid” is deze energieschaarste voor westerse landen niet te compenseren. De afgelopen decennia zijn met name in Europa vele kolen- en kerncentrales gesloten en is ervoor gekozen om energie in toenemende mate uit het buitenland te importeren. Hiermee hebben overheden hun energievoorziening bewust afhankelijk gemaakt van internationale relaties, die nu doelbewust beschadigd worden om andere belangen te dienen. De prijsstijgingen als gevolg van deze bewust veroorzaakte schaarste zijn op korte termijn niet tegen te gaan; een interventie van de centrale bank, zoals een renteverhoging, zorgt namelijk niet voor een toename aan grondstoffen. Daarmee is dit een probleem dat zal blijven voortduren zolang het Westen de Russische Federatie blijft boycotten.
Een volmaakte storm
Bovenstaande situaties zorgen voor een sterke inflatoire druk. Deze druk is recentelijk nog verder toegenomen door omstandigheden in China, die met nieuwe, hevige lockdowns de bevoorradingsketen ernstig hebben verstoord, met nog meer schaarste als gevolg. Al met al leiden deze factoren tot een situatie waarin het niet meer de vraag is of er een grote crisis zal ontstaan, maar wanneer deze zich zal aankondigen. In plaats van de-escalatie toe te passen door de sancties tegen Rusland op te heffen, gooien overheden in de EU juist olie op het inflatoire vuur door de sancties aan te scherpen. Dit heeft een diepere betekenis. Een stabiele economische situatie is namelijk niet in het belang van de supranationale overheid die haar macht de afgelopen twee jaar goed heeft doen voelen. Juist internationale problemen bieden dit niet-officiële gezag een mogelijkheid om meer macht naar zich toe te trekken. Wanneer men namelijk niet meer rond kan komen door de alsmaar toenemende inflatie, of wanneer mensen, bedrijven en overheden hun schulden niet meer kunnen betalen door de stijgende rente, neemt de roep om interventie toe. Dit creëert een ideale aanleiding om de volgende stap richting meer centralisatie en controle – oftewel richting de Great Reset – door te kunnen voeren.
Verschuivende verhoudingen
Een veelbesproken mogelijkheid is de invoering van een basisinkomen, uitgegeven in programmeerbare CBDC’s, de digitale munt van de centrale bank. Dit geeft centrale banken de macht om voorwaarden – aan zowel het ontvangen als het uitgeven van dat basisinkomen – te gaan stellen. Momenteel zijn 90 procent van alle landen ter wereld bezig met de ontwikkeling van zulke CBDC’s. Hoewel deze trend van digitalisering van geld wereldwijd gaande is, zijn er veelbetekenende verschillen in de monetaire toekomstplannen van de diverse gebieden. Terwijl centrale banken in het Westen de digitale munt zien als een verlenging van het huidige op niets gebaseerde fiatgeldsysteem, werken de Russische Federatie, China, en nog wat Aziatische landen aan een nieuw, op waarde gebaseerd monetair stelsel. Zo wordt onder leiding van de Russische econoom Sergei Glazyev gewerkt aan een mechanisme waarmee de waarde van de nationale valuta van de EAEU (Eurasian Economic Union, met als lidstaten: Rusland, Armenië, Belarus, Kazachstan en Kirgizië) gekoppeld wordt aan een mandje van belangrijke grondstoffen, waaronder goud. Dit geeft de lokale munten een onderliggende waarde, waarmee het zich onderscheidt van het Westerse systeem.
Nu de inflatoire gevolgen van onbeperkte geldcreatie en schaarste aan grondstoffen duidelijk zichtbaar worden, is een dergelijk op fysieke goederen gebaseerd stelsel voor veel landen een aantrekkelijk alternatief. Aangezien het huidige, door de Amerikaanse dollar gedomineerde financiële stelsel haar macht steeds meer verliest, ontstaat er eindelijk ruimte voor een nieuw machtsblok. Wanneer de samenwerking toeneemt tussen landen in het Oosten (waarvan sommige al eerder door de VS van het financiële systeem werden geweerd), zal dit blok gezamenlijk een volwaardige concurrent voor Amerika worden. Een multipolaire wereld is nabij, waarbij Oost en West samen een nieuwe machtsbalans moeten vinden. Wanneer op deze manier de decennialange Amerikaanse hegemonie wordt doorbroken, zal deze periode als een belangrijk keerpunt de geschiedenisboeken ingaan.
Gezond Verstand nummer 42