Pieter Stuurman
egelijkertijd nemen de protesten toe. In navolging van Canada is in Frankrijk een initiatief gestart van truckers die in konvooien naar de hoofdstad rijden, en dit voorbeeld lijkt te worden gevolgd in ander landen, waaronder Nederland. De inzet van deze protesten is het afschaffen van de coronapas en (afhankelijk van het land) de directe of indirecte injectiedwang. Maar als dat het enige doel is, dan lijken de protesten eerder averechts te werken. Regeringen zullen immers liever de indruk wekken op eigen initiatief de maatregelen af te schaffen – bijvoorbeeld onder de bewering dat ‘de cijfers het toelaten’ – dan dat ze dit moeten doen onder druk van truckers of andere protestbewegingen. Als een regering capituleert onder dwang van demonstranten, zou dat de perceptie van autoriteit van het gezag ondermijnen, en in dat geval zou de betreffende regering vervangen moeten worden. Hoe heftiger het protest, hoe moeilijker het voor de zittende nationale regeringen wordt om mee te bewegen in de huidige, en van bovenaf geregisseerde strategie van afschaffing van de bijzondere coronamaatregelen.
Er lijkt dus sprake te zijn van een koerswisseling in het supranationale beleid dat kenmerkend is geweest voor de afgelopen twee jaar. Ook de media, die zich al die tijd hebben opgesteld als kritiekloze volgers van het beleid, positioneren zich ineens geheel anders. Plotseling lijkt er ruimte voor kritiek, en worden uit WOB-verzoeken verkregen en verontwaardiging oproepende mailwisselingen binnen ministeries openbaar gemaakt. En niet alleen in Nederland. Ook in andere landen worden nu beheersbare ‘schandalen’ geopenbaard, die ongetwijfeld gaan leiden tot het offeren van enkele prominente functionarissen, in een poging daarmee het vertrouwen van het publiek te herwinnen. Petities voor het afschaffen van de coronapas krijgen nu ineens alle aandacht in de kranten en journaals. Artsen, wetenschappers en bekende Nederlanders sluiten zich erbij aan. ‘Gelekte’ beleidsvoornemens kondigen verregaande versoepelingen aan, zij het in een mate van geleidelijkheid, om al teveel gezichtsverlies te voorkomen. Als dit proces zich doorzet, ziet het ernaar uit dat de coronamaatregelen binnen afzienbare tijd geheel zullen verdwijnen. Er lijkt dus sprake van een internationale exit-strategie. De illusie zal gewekt worden dat alles nu voorbij is, en een paar ‘schuldigen’ zullen worden gestraft, zodat het publiek een gevoel van genoegdoening ervaart. Kennelijk heeft de coronacampagne zijn doel gediend, en zijn de gevolgen ervan voldoende onomkeerbaar om over te gaan tot een nieuwe fase in de strijd. Want de coronamaatregelen zijn nooit het werkelijke doel geweest. Ze zijn ingezet als eerste instrument om een herinrichting van de wereld te forceren.
Uiteraard zullen de doelen voor de langere termijn niet worden opgegeven. Soms is het strategisch handiger om enkele pionnen op te offeren om daarmee het spel te kunnen winnen. De korte-termijnstrategie lijkt daarmee te veranderen, maar het einddoel blijft overeind; een wereld waarin ieder individu onder voortdurende digitale en genetische controle komt te staan, en waarin er geen sprake meer zal zijn van enige vorm van zelfredzaamheid. Daarvoor moet het huidige monetair-economisch stelsel in zijn geheel ontmanteld worden, en plaats maken voor een sociaal-kredietsysteem, dat vormgegeven wordt middels een centraal gecontroleerde digitale currency, gekoppeld aan een digitaal ID, waaraan momenteel door (onder andere) de EU en de centrale banken wordt gewerkt. Bovendien moet er een systeem worden opgetuigd dat het mogelijk maakt om iedereen in de wereld periodiek te injecteren.
Dit alles vergt drastische maatschappelijke veranderingen en beperkingen van de persoonlijke vrijheden. Logischerwijze zal dit niet zonder meer geaccepteerd worden door het publiek. Om deze ambitieuze (en kwaadaardige) plannen desondanks te kunnen realiseren, is een doordachte strategie een vereiste. Het lijkt daarom niet geheel toevallig dat de verlichting als gevolg van de afschaffing van de coronamaatregelen samenvalt met een aantal zorgwekkende internationale gebeurtenissen. In officiële documenten heeft de Europese Raad aangekondigd op 1 maart een samenkomst te beleggen van de Europese regeringsleiders, met als doel een juridisch bindend internationaal verdrag op te stellen. Een verdrag dat bij toekomstige pandemieën de volledige zeggenschap in handen moet geven van de WHO (World Health Organisation). Dat instituut zal dan dus niet langer adviezen geven, maar optreden als dwingende autoriteit, met instemming van de nationale regeringen. In de documenten worden een aantal speerpunten geformuleerd – waaronder het wettelijk bestrijden van ‘desinformatie’, oftewel het legaliseren van censuur. Opvallend is dat de Europese Raad ervan uitgaat dat er zeker nieuwe pandemieën zullen komen; ‘de vraag is niet of, maar wanneer’, aldus die Europese Raad. Waarop men deze overtuiging baseert is een raadsel, aangezien de wereld sinds de Spaanse griep (1918-1920) geen werkelijke pandemie meer gekend heeft. Want, gecorrigeerd op de afgelopen twee jaar gebruikte misleidende reken- telmethodes, wijkt het coronavirus zowel in besmettelijkheid als in schadelijkheid niet significant af van andere virusvarianten die we altijd als volkomen normaal beschouwd hebben. Zodra de WHO over enige tijd beweert dat er sprake zou zijn van een nieuwe ‘pandemie’, zullen alle maatregelen dus weer van stal gehaald worden, ditmaal gelegitimeerd door dwingende internationale verdragen.
Om een dergelijk verdrag aan het publiek te verkopen zonder op al te grote scepsis te stuiten, is het handig om de coronamaatregelen die onder groeiende groepen mensen al veel argwaan hebben opgeroepen, tijdelijk op een zijspoor te zetten. Een van de verdenkingen was dat de coronamaatregelen, in tegensteling tot wat er werd beweerd, helemaal niet tijdelijk zouden zijn. Door ze nu af te schaffen, kan geroepen worden dat de sceptici ongelijk hadden. Daarnaast zal de collectieve opluchting gebruikt worden om de aandacht te vestigen op de herwonnen vrijheden en het idee dat het allemaal voorbij is, waardoor op de achtergrond dwingende verdragen kunnen worden afgesloten. Ook het groeiende idee dat de coronapas als opstap gebruikt zou worden om tot een digitaal controlesysteem te komen, kan ermee onderuit gehaald worden. Het verzet zal de afschaffing van de QR-pas beschouwen als een overwinning, en de groep beleidsvolgers zal het zien als bewijs dat het verzet ongelijk had. Dit alles zal het een stuk gemakkelijker maken om het geplande digitale ID te introduceren. Een ID dat in het begin alleen de bekende identiteitsbewijzen zoals het paspoort, het rijbewijs, en in een iets later stadium ook de betaalpas zal omvatten, maar dat na collectieve aanvaarding kan worden aangevuld met ieder ander denkbaar element, zoals financiële status, justitiële gegevens en uiteindelijk ook gezondheidsaspecten zoals ‘vaccinatie’-status. Via de media wordt er al gewerkt aan het normaliseren van het concept. ABN-AMRO kondigde bijvoorbeeld enige dagen geleden al aan in 2023 te gaan stoppen met de betaalpas, en deze week werd ook gemeld dat de OV-chipkaart in dat jaar komt te vervallen. Beide zullen worden vervangen door een integrale QR-code, die gekozen is als voorlopige interface tussen een alomvattend persoonsprofiel en gedifferentieerde toegang tot alledaagse voorzieningen als openbaar vervoer en het betaalsysteem, maar dat later zal worden uitgebreid tot alle relevante voorzieningen.
Het lijkt er dus sterk op, dat de tijdelijke ontspanning in de mondiale aanvalsstrategie wordt ingezet om daarmee ruimte te verkrijgen voor het invoeren van hervormingen die onder het bestaande coronabeleid veel lastiger verkoopbaar zouden zijn. Nadat die hervormingen publiekelijk aanvaard zijn (omdat ze nog geen al te opvallende invloed hebben op het dagelijks leven, en omdat het publiek gelooft dat de crisis voorbij is) kunnen de teugels opnieuw, en ditmaal strakker, worden aangehaald. Of de overwinning nou gevierd zal worden als overwinning van de oppositie, of als overwinning op het virus, het zal een schijnoverwinning blijken te zijn. Een tijdelijke en van bovenaf aangeboden wapenstilstand is immers iets anders dan een werkelijke overwinning. Want ook bij een aangeboden wapenstilstand blijft de regie in handen van de agressor, en is het wachten op een volgende fase in de aanval. Zolang de bevolkingen blijven geloven dat zowel het gevoerde coronabeleid als het afschaffen daarvan een op zichzelf staande nationale aangelegenheid is, zullen ze niet beseffen dat de mensheid momenteel te maken heeft met een supranationaal, wereldwijd offensief, dat de bedoeling heeft iedereen te onderwerpen aan een totaal nieuwe machtsarchitectuur. Een offensief waarbinnen de coronacampagne slechts een strategische fase was. Een eerste veldslag in een meerjarige oorlog, die tot doel heeft alle bestaande sociale en economische structuren te vernietigen en te vervangen door een mondiaal, op technologie gebaseerd slavernijsysteem. Een oorlog die zich nu gemakkelijk in een volgende fase kan begeven, omdat de wereld gelooft dat hij voorbij is.
Gezond Verstand nummer 35