Djamila le Pair
eel ouders die hun kinderen een PCR swabtest laten ondergaan, beseffen niet dat daarmee hun kinderen zowel psychisch als lichamelijk worden mishandeld. Los van de ongeschiktheid van de PCR-test en de onzinnigheid om gezonde mensen te testen, lijkt de test niet slechts bedoeld om een positieve uitkomst te genereren. Tussen de PCR-test, pedofilie en mind control zijn lijnen te trekken. Het onschuldig ogende staafje verwondt op meerdere vlakken en diepgaand. Niet alleen fysiek.
De Duitse kno-arts dr. Josef Thoma waarschuwde in de zitting van de Duitse stichting Corona Ausschuss van 21 mei voor de schade die de PCR-swabtest uitricht. De test is een medisch invasieve handeling die alleen succesvol kan worden uitgevoerd door te verwonden. Dit letsel wordt bovendien veroorzaakt door medisch niet-gekwalificeerd personeel.
De interne structuur van de neus is delicaat. Onderdelen liggen verstopt, allergieën kunnen verdikkingen veroorzaken en de scheidingswand tussen beide neusdelen is uiterst (blessure)gevoelig. Daarom verkennen kno-artsen het inwendige landschap met een endoscoop van slechts 2-3 mm. doorsnede, maar zelfs die veroorzaakt bloedingen en pijn.
Het PCR-teststaafje wordt hoog en diep, 5-8 cm., in de neus geprikt, gedraaid en heen en weer bewogen, om uit het olfactoir epitheel van de neusholte, direct onder de schedelbasis, celmateriaal te verwijderen. Een beetje slijm is schijnbaar niet genoeg. Reden voor dit delven zou zijn, dat de ACE2 receptor waar SARS-CoV-2 zich aan bindt (geholpen door neuropilin-1 en -2, en TMPRSS2) zich alleen daar in de neus bevindt. Deze locatie zou het verlies van reuk en smaak bij infectie verklaren.
De scheidingswand tussen neusholte en hersenen bestaat uit een ragfijn laagje bot, met daaronder dus het reukorgaan. Bij sommige mensen ontbreekt het botlaagje. Zelfs de geoefende kno-arts Thoma blijft liever ver van dit gebied, omdat een onbedoelde beweging de scheidingswand kan schaden. Dit gebeurde vorig jaar maart bij een Amerikaanse vrouw die vervolgens hersenvloeistof lekte en een hersenvliesontsteking opliep. Waar iets uit kan druppelen, daar kunnen ook kwalijke stoffen en organismen binnenglippen.
I. Aroma en Anosmie
“Onderzoek wijst uit dat geuren een grote invloed hebben op onze emoties en humeur. Meer dan andere zintuigen is reuk verbonden met ons geheugen. Een specifieke geur kan ineens een vergeten gewaande locatie of gebeurtenis terugbrengen. Afhankelijk van de geur worden verschillende golflengtes en gebieden in onze hersenen gestimuleerd. Een bekend beeld is dat van flauwgevallen dames van wie het bewustzijn door eau de cologne geheractiveerd wordt.
Anosmie, beschadiging van de reuk, heeft een sociaal isolerende werking en stompt emoties af. Een studie gepubliceerd in Chemical Senses in juni 2010 concludeert dat het een inkrimping van de hersenschors tot gevolg heeft. Patiënten hebben moeite met relaties en communicatie, en krijgen vaker problemen op het werk. Ze tonen minder interesse in eten en seks, en velen zijn depressief. Is de isolerende werking van anosmie een gewenst bijproduct van het testen, in de ogen van de technocratische elite belust op transhumanisme en een Grote Herstart?
Omdat het diep in de neus reiken pijnlijk is, wordt kinderen toegestaan minder ver te gaan, maar in de neusscheidingswand van jonge mensen bevindt zich een plek waar vele bloedadertjes samenkomen. Als kinderen lager mogen porren, dan bestaat de kans dat ze dat knooppunt beschadigen. Zo’n bloeding is, hoewel niet levensbedreigend, door de concentratie bloedvaatjes heftig en daar door angstaanjagend. Verwondingen genezen weliswaar, maar veelvuldige beschadigingen kunnen tot blijvend letsel leiden, bijvoorbeeld in de vorm van abnormale celgroei. Die groei kan kwaadaardig zijn.
Als het waar is dat de SARS2-bindende ACE2 receptor alleen hoog in de neusholte ligt, dan is het nemen van een monster elders zinloos (dus ook een speekseltest). Experimenteel immunoloog Pierre Capel stelt echter dat ACE2 op veel plaatsen in neus en lichaam voorkomt. De vraag is dan of het zo hoog in de neus peuteren sadistisch bedoeld is, een bewust gekozen methode om het gevoel van eigenwaarde aan te tasten?
II. MK-Ultra-trauma
MK-Ultra (Mensch Kontrolle Ultra) ging begin jaren vijftig van start. Het was een van meerdere mind controlprogramma’s waarmee Duitse wetenschappers, die na de Tweede Wereldoorlog via Operation Paperclip in het geheim naar de Verenigde Staten waren gehaald, hun onderzoek vervolgden. Opdracht was o.a. om zwakke plekken in de psyche te vinden en manieren te ontdekken om controle over het doen en denken van mensen te krijgen.
Dat angst, stress en schuldgevoel kritisch denken en zelfexpressie verlammen, wist men al onder Goebbels. Des te intenser de bangmakerij en het beroep op conformiteit ten behoeve van het welzijn van de groep zijn, des te ontvankelijker het brein is voor nieuwe programmering. Maar MK-Ultrawetenschappers ontdekten dat trauma effectiever was dan angst en dat de fase waarin het brein zich door trauma begint op te delen, optimaal is voor gerichte programmering. Net als in de Tweede Wereldoorlog werden ook kinderen uit multigenerationele incest-families gebruikt. Slachtoffers als Cathy O’Brien, een van de weinigen die uit deze slavernij wisten te ontkomen, ontwikkelden een fotografisch geheugen dat met geprogrammeerde signalen, zoals bij hypnose, door ‘handlers’ opgeroepen kon worden. Deze slaven werden gebruikt voor seksuele dienstverlening aan hooggeplaatsten, als drugskoerier of huurmoordenaar. Ze opereerden als robots, zonder vragen te stellen of actief te denken.
MK-Ultra werd begin jaren zeventig beëindigd, maar onderzoek naar mind control is nooit gestopt en we kunnen aannemen dat het veel verder gevorderd is dan wij officieel vernemen.
Aangenomen wordt inmiddels dat het spike-eiwit een chimerisch product is, bewust geconstrueerd om aan de genoemde receptor te hechten. Betekent dat, dat de neus als PCR-testlocatie moedwillig beoogd werd? Zo ja, waarom? Wat is er zo speciaal aan de neus? Of beter gezegd: wat gebeurt er als we het reukorgaan beschadigen?
[Zie box 1]
Het gebruik van de PCR-test voldoet niet aan de CE markering en is in strijd met de Wet medische hulpmiddelen 2-17/746, aldus Willem Engel van de stichting Viruswaarheid. Daarnaast zijn er nog risico’s wat betreft het testmateriaal zelf. Er zijn bijvoorbeeld vragen over de steriliteit van tests die slechts aan minimale toelatingseisen voldoen. Of over de naaldachtige vezeltjes die het staafje in het epitheel achterlaat. Zullen die op den duur verpulveren en worden uitgescheiden, of als kristalnaaldjes – net als asbest – door het lichaam reizen?
Renate Tillema-Schoon en Maartje van den Berg waarschuwden in Gezond Verstand nummer 9 terecht voor de traumatische effecten van de coronamaatregelen op kinderen. Nog afgezien van stigmatisering en schuldgevoel bij een positieve uitslag, reiken de effecten van de PCR-test mogelijk verder dan zij beschreven. Uit één van diverse Amerikaanse onderzoeken naar mind control, project MK-Ultra, weten we dat het veroorzaken van veelvuldig trauma en afbreuk van de eigen identiteit de sleutel is tot Mensch Kontrolle.
[Zie box 2]
Zelfvervreemding vindt plaats door o.a. sensorische deprivatie, het ontnemen van zeggenschap over tijdsindeling, isolatie, en verbaal en fysiek misbruik. Deze methoden zijn herkenbaar: de afbreuk van eigen identiteit en bewustzijn zijn al een jaar gaande, al had u dat misschien nog niet als zodanig benoemd.
Meer nog dan louter bangmakerij, maakt serieel trauma het brein ontvankelijk voor manipulatie, vooral bij kinderen jonger dan drie jaar. Onder MK-Ultra werd zulk trauma aangebracht door jonge slachtoffers van incest seksuele en gewelddadige handelingen (‘blood trauma’) te laten ondergaan, en door hen te dwingen zelf zulke handelingen te verrichten, soms op een eigen huisdier. Deze ernstige vorm van traumatiseren van kinderen heeft het compartimentaliseren van hun brein tot gevolg: Dissociative Identity Disorder. Door dissociatie, het afschermen van verschillende delen van de hersenen, beschermt het kind zich tegen ondraaglijke herinneringen.
Misschien is het te vergezocht om het PCR-staafje als fallisch symbool te zien waarmee een lichaamsholte wordt binnengedrongen die daar niet voor bedoeld is, net als geslachtsorganen van kinderen niet geschikt zijn voor invasieve handelingen. En misschien is het vergelijken van bebloede zakdoekjes na een PCR-test met rood bevlekte ‘zakdoekjes’ na pedofiele handelingen misplaatst. Maar de hulpeloosheid van kinderen die een PCR-test ondergaan verdient onze nauwlettende aandacht. Behalve dat een kind wilsonbekwaam is, speelt bovendien dat het vaak zijn of haar eigen ouder is die hem dit invasieve leed aandoet, of met wiens instemming de ingreep wordt uitgevoerd. Een paar maal per week. Net als bij incest en andere kindermishandelingen is de beschermer ook de boosdoener. ‘Thuis’ is niet langer per definitie veilig.
Dit alles beschouwend, moeten we ons afvragen wat de seriële traumatisering door lockdowns, mondkapjes, fysieke afstand, angstpropaganda, maar vooral door de invasieve PCR-tests met onze kinderen doet. Daarbij verdient hun persoonlijkheidsontwikkeling in verband met wat ze nu meemaken onze aandacht. Hoe traumatisch is het zien van gepiercet bloot op het jeugdjournaal na een bloedig verlopen test? Hoe ontvankelijk zijn kinderen voor propaganda en hoe dissociatief worden ze door de steeds duidelijker wordende seks-met-kinderenagenda die, middels verheerlijking van anale seks (school-tv), de transgender-manie, het bespreken van masturbatie op school (WHO Standards for Sexuality Education) aan hen wordt opgedrongen? Zelfs UNICEF verkondigde op 14 mei dat pornografie niet noodzakelijkerwijs schadelijk is voor kinderen. Hoe luid moeten de alarmbellen rinkelen, voordat we beseffen dat ons huis afbrandt?
Als de gen-inentingen inderdaad zo potentieel dodelijk zijn als virologen Luc Montagnier en Geert Vanden Bossche, en voormalig Pfizer-vicepresident Michael Yeadon vrezen, dan is straks misschien een groot aantal kinderen wees – het trauma van alle trauma’s. Wat gebeurt er dan met hen? Hoe robotachtig en kritiekloos zullen zij welke autoriteit volgen?
Er zijn culturen waar van generatie op generatie kinderen een bepaald leed wordt aangedaan. Denk aan de verminking van vrouwelijke genitaliën in sommige regionen, of het kerven van de huid bij Kaningara-jongens op Papoea-Nieuw-Guinea. Had u in 2019 een staafje hoog in de neus van een kind geschoven, dan hadden veel Nederlanders daar weinig begrip voor gehad. Anno 2021 dreigt deze ingreep echter een vanzelfsprekendheid te worden. Als ouders hun kinderen vooral tegen niet-geïnstitutionaliseerd kwaad beschermen, welk leed vinden onze kinderen dan straks toelaatbaar voor onze kleinkinderen?
Als het stap voor stap gaat, dan tolereren we veel, veel te veel. Onze jeugd is de afgrond definiërende grens.
III. Kinderleed door de maatregelen
Brian Gerrish van multimediabedrijf UKColumn.org meldde in de Corona Ausschuss-zitting van 28 mei dat in het Verenigd Koninkrijk inmiddels ook pasgeborenen worden getest. Hij noemde een geval waarbij een positief geteste ‘newborn’ lijfelijk contact met de moeder werd ontzegd. Hoe traumatisch meermalig testen en langdurige onthouding van lichaamscontact is voor een baby, voor wie fysiek contact de belangrijkste band en communicatie met de ouders vormt, is moeilijk voor te stellen.
Voormalig schoolhoofd Bianca Höltje uit Nedersaksen bericht in diezelfde Corona Ausschuss dat schoolkinderen, door de nieuwe onvoorspelbaarheid van hun leven, de vervreemdende mondkapjes, vernederende tests en het verbod op zingen, spel en nabijheid, inmiddels onzeker en timide zijn. Van kinderlijke uitbundigheid is op haar school geen sprake meer – het is stil op school.
Gezond Verstand nummer 18