Marjolein Moorman (PvdA) creëert afgunst en tweedracht

Het plannetje van Moorman is volstrekt vals. De gemeente Amsterdam is altijd laks met toezicht op sociale uitkeringen. Misbruik wordt min of meer gedoogd. Vangnet is allang hangmat. Mensen worden niet aangespoord iets aan te pakken. Schulden worden veelal kwijtgescholden. Veel mensen snappen niet dat je een euro maar één keer kan uitgeven. Bijna alle ontvangers van bijstand profiteren van voedselbanken, energie-, huur- en zorgtoeslagen. Ze hebben het goed. De bijstand is een goudgerand excellent pakket, het werkt verslavend. Te vaak is bijstand een eigen keuze. In Amsterdam bestaan duizenden vacatures. Het verschil tussen minimumloon en uitkering is klein. Ook de massa’s nieuwkomers in Amsterdam zouden moeten leren op eigen benen te staan. Desnoods met verplichte budgetcursussen. Zo herwinnen ze hun trots. Het plan ‘Gewoon Geld Geven’ is fout. Het kenmerkt de zinloze tegendraadsheid van de PvdA. Deze partij wil niet weten dat overal alle proefnemingen met een universeel inkomen zijn mislukt. Dat is natuurlijk ook bekend bij wethouder Moorman. Maar ze houdt vast aan haar sprookje over de gouden bergen. Ze speelt Sinterklaas. Ze verafschuwt arbeidsplicht voor werklozen. Het gevolg is dat steeds meer buitenlandse bedrijven de stad vaarwel zeggen, het aantal nieuwe buitenlandse bedrijven is met 60% gekelderd sinds 2021.

Handophouders
Vorige maand gaf Jeroen Slot, hoofd onderzoeksbureau van de gemeente, na veertig dienstjaren zijn visie: “Het is hoog tijd dat een arbeidsethos wordt aangezwengeld. De stad Amsterdam moet aantrekkelijker worden voor mensen die investeren. We moeten minder letten op mensen die slechts consumeren en verder weinig bijdragen. De stad moet minder inkomenssteun geven. Dat is de enige manier om de economie vlot te trekken.” Anders gezegd: mensen met geld en goede banen vertrekken naar het buitenland. In Amsterdam worden in hoog tempo de werkers vervangen door handophouders. Er is niet één woning te huur tegen een normale prijs. Het is vissen in een lege vijver. De welvaartsstaat in Amsterdam kan omvallen. De € 150 die Moorman uitdeelt, zal geen enkel effect hebben op de leefsituatie van de bevoordeelden. Ze raken gewend aan een tijdelijk hoger patroon van uitgaven. Daaraan komt een eind zodra de regeling verloopt. Dan raakt men van de regen in de drup. Dus wordt er met geld gesmeten. Voor kinderen in ‘arme gezinnen’ kocht Moorman onlangs 6.000 laptops. Ze zegt dat veel kinderen “ineens verdwijnen van de radar”. Er zijn 222 kinderen in de stad die meer dan vier weken spijbelen. Sommigen belanden in de criminaliteit.

In kringen van de PvdA wordt Moorman vereerd als kroonprinses. Haar gekkigheid met de aalmoes van € 150 kan worden beschouwd als de opmaat naar een universeel inkomen in een dwangregime. Via haar wethouderschap kan Moorman het ver schoppen. Haar loerende, argwanende oogopslag doet het ergste vermoeden, ze is rancuneus. Uiteraard volgt ze alle leugens over Covid, om zich in te slijmen bij de regerende elite. Ze kwijlt: “De coronacrisis liet zien hoe belangrijk het is dat we solidair met elkaar zijn. Samen moeten we voorkomen dat de kwetsbaarste mensen de hoogste rekening betalen.” De huidige politiek wordt volgens Moorman beheerst door ‘wanhoop en cynisme’. Ze is voorstander van de voorgenomen fusie PvdA-GL. Ze loopt voorbij aan het vuilnis dat blijft liggen. Een rattenplaag teistert de vervuilde stad. Amsterdam is de crimineelste stad van het land. Dit betekent elk jaar 90 misdrijven per 1.000 inwoners. Een kwart van de verdachten is jonger dan 23 jaar. De misdaad heeft de toekomst.

Amsterdam staat op nummer 1 van de lijst van 128 Europese steden waarin het drinkwater is vervuild met sporen van MDMA, cannabis, crystal meth en ketamine, aldus EUDA, het Europese drugsagentschap. Er lopen 17.000 daklozen rond in het ‘Havanna aan de Amstel’. Voor Moorman zijn er veel ergere dingen dan de toestand in Amsterdam. Ze heeft een boek geschreven onder de titel Arm in Wassenaar. Ze was echter niet arm, ze heeft rustig kunnen studeren. Haar boek vermeldt dat haar vader, een ambtenaar, was verhuisd uit Den Haag naar Wassenaar, waar het leven duurder uitviel dan gehoopt. Er is niks mis met Wassenaar, al doet de titel van haar boek het vreselijkste vermoeden.